Hałoŭny redaktar «Kamsamolskaj praŭdy» Uładzimir Sunhorkin. Skryn ź videa
Na pytańnie karespandenta, što adbyłosia ź biełaruskaj redakcyjaj, Sunhorkin adkazaŭ, što nie viedaje, što skazać:
«Tamu što samy pravilny i dakładny adkaz: adbyłosia niešta, što da hetaha času nie ŭkładvajecca ŭ majoj hałavie. Ja zaŭsiody, hadoŭ tak 30 apošnich, siabie pazicyjanavaŭ (całkam ščyra) jak vialikaha siabra biełaruskaha naroda i idei sajuznaj dziaržavy, jaki ź simpatyjaj adnosicca da linii, jakuju vioŭ Łukašenka».
My nie paśpieli azirnucca — nas zakryli
Sunhorkin raspavioŭ, što kali ŭletku 2020-ha «pačaŭsia vychad vielizarnych narodnych mas, źbivańni, siniaki va ŭsiu nahu, «Kamsamołka» heta padavała jak mahutnyja histaryčnyja padziei».
Na pytańnie, na čyim baku jon byŭ u toj čas, hłaŭred syšoŭ ad adkazu, skazaŭ, što jon byŭ u adpačynku ŭ hety čas, na Dalokim Uschodzie, u Chabaraŭsku. I jamu telefanavali, kab «narmalizavać» «Kamsamołku».
«U nas było siem hadzin roźnicy. I ja pamiataju, mianie razbudzili ŭ dźvie hadziny nočy z krykami: mać-pieramać, što ŭ ciabie tam robicca? A heta nie ŭ mianie. Heta biełaruskaja «Kamsamołka»… Ale, tym nie mienš. Dalej nam kažuć: «Chłopcy, nu, vy ačmureli. Vy tut raspalvajecie». Nu dobra. My ŭsio zrazumieli: raspalvać nie budziem. Situacyja niervovaja. Ja telefanuju [redaktaru ŭ Minsku]: słuchaj, davaj spakajniej, aściarožniej».
Sunhorkin kaža, što jość roźnica pamiž situacyjaj u Rasii i Biełarusi:
«Jak by heta było ŭ Rasii? Nie raździmaj, davaj supakoimsia i pracujem dalej. A ŭ Biełarusi, na dzikaje majo ździŭleńnie, tut ža zapisali «Kamsamolskuju praŭdu» ŭ vorahi, u ahienty Zachadu, u špijonaŭ… Karaciej, my nie paśpieli azirnucca — nas zakryli».
Cunhorkin raspavioŭ, jak adbyvałasia zakryćcio.
«Byli ćviordyja ŭkazańni nie drukavać [vydańnie]. Dobra, nie drukujcie, my budziem z Rasii vazić. Paśla hetaha pryjšło ŭkazańnie «Kamsamołku» nie pradavać. Chto budzie pradavać, buduć pakaranyja. Nas zabaranili poŭnaściu!»
Chapajecca za hałavu minski redaktar: «Što ty narabiŭ!»
Hałoŭny redaktar raspavioŭ, jak raźvivalisia padziei paśla zabojstva supracoŭnika KDB ajcišnikam Andrejem Zielceram:
«Kamsamolskaja praŭda», sprabujučy zrazumieć, što heta było, uziała intervju ŭ adnakłaśnicy Zielcera. Jana adkazała, što chłopiec byŭ dobry 12 hadoŭ tamu. Ale što ź im stała, ja nie razumieju. Kropka.
Žurnalist Hienadź Mažejka
Dalej adbyvajecca nievierahodnaje. Hetuju natatku i napisaŭ Mažejka.
Čas 21 hadzina 59 chvilin (usio pa chvilinach zapisana), jon heta vykładvaje na sajt. U 22:07 chapajecca za hałavu minski redaktar: «Što ty narabiŭ!» Jon usio razumieje. Što zaraz pačniecca. Spačatku jon prybiraje zahałovak «Chłopiec byŭ dobry». A potym chutka vykreślivaje i ŭsiu natatku. Prajšło siem chvilin. Pozna. Pryčym ja taksama redaktar. Kali b ja heta ŭbačyŭ, ja b, napeŭna, prapuściŭ», — kaža hałoŭny redaktar.
«Jakija naviny? Nijakich. Sustrakalisia? Nie»
Sunhorkin raspaviadaje, što asabista nie byŭ znajomy z Hienadziem Mažejkam, kaža, što toj pisaŭ pra «aŭtamabilčyki, techniku, hadžety».
«U hety praklaty viečar jon prosta akazaŭsia dziažurnym… Nazaŭtra jon [Mažejka] razumieje, što ŭžo 200 čałaviek tam siadzić za niepavahu da hetaj historyi [zabojstva supracoŭnika KDB]. Jon źbiraje manatki i zjazdžaje ŭ Maskvu, kab z Maskvy palacieć u Varšavu. I da jaho chtości ŭ Maskvie padychodzić na rehistracyi ŭ Šaramiećcieva, pytaje: «Kudy ty sabraŭsia? U Varšavu? Ty adkul? Ź Minska? Treba viarnucca ŭ Minsk».
Ale chto raźviarnuŭ Mažejku ŭ Maskvie, Sunhorkin nie viedaje.
«Viedajecie, čamu ja ničoha nie viedaju? Bo z taho času, a heta było 30 vieraśnia ci ŭžo 1 kastryčnika, z taho času ź im [Mažejkam] nichto nie razmaŭlaŭ… Ja havaryŭ ź jahonaj mamaj učora: «Jakija naviny? Nijakich. Sustrakalisia? Nie». Pasyłki pieradajuć, ich viartajuć. U jaho straŭnik chvory, ale navat leki: častku zabirajuć, častku viartajuć. Jon jašče i kuryć ‒ tytuń nie prymajuć.
«Našu hałoŭnuju hazietu spyniajuć u krainie, jakaja isnuje na rasijskija hrošy»
Na pytańnie žurnalista, jak Sunhorkin, redaktar «lubimaj haziety Pucina», moža rastłumačyć heta staŭleńnie da «Kamsamołki» ŭ Biełarusi, ci razmaŭlaŭ jon z kimści z načalstva na hety kont, jon adkazvaje:
«Jany kažuć: «Vova, my afihieli!» Ja dakładna pierakazvaju. «My nie viedajem, što rabić…» A što rabić? Łaŭroŭ, heta ž nie sakret, staviŭ hetaje pytańnie. Piaskoŭ na bryfinhu havoryć vielmi važnuju frazu, tam kožnaja litara važnaja: Kreml zaniepakojeny. Nu, čaho hetaha, mała? Chacia b na chatni aryšt jaho [Mažejku] pieravieści. Nu za što jon siadzić?»
Na pytańnie žurnalista, jak takoje mahčyma, što karespandenta rasijskaha vydańnia «biaruć u zakładniki faktyčna», «našu hałoŭnuju hazietu spyniajuć u krainie, jakaja isnuje na rasijskija hrošy», Sunhorkin razvodzić rukami:
«Ja sam zadajusia hetym pytańniem. Ja čałaviek aptymistyčny i va ŭsim sprabuju znajści niejki kanstruktyŭ. I ja dumaju, što
heta kałasalnaje ciarpieńnie rasijskich uładaŭ, jakija razumiejuć, što my patrapili ŭ hetuju pastku i alternatyvy ŭ nas niama, akramia jak padtrymlivać Alaksandra Ryhoraviča Łukašenku. Bo alternatyva jamu — heta, umoŭna kažučy, prychod NATA i antyrasijskaj ułady.
Voś jak možna ŭsio rastłumačyć».
***
Žurnalista Hienadzia Mažejku zatrymali 1 kastryčnika. Padstavaj dla zatrymańnia stała jaho natatka na sajcie kp.by, apublikavanaja viečaram 28 vieraśnia. U joj adnakłaśnica prahramista Andreja Zelcera, jaki zabiŭ supracoŭnika KDB Dźmitryja Fiedasiuka, stanoŭča acharaktaryzavała jaho.
Biełaruskamu žurnalistu Mažejku vystavili abvinavačvańnie pa dvuch artykułach Kryminalnaha kodeksa Biełarusi: art. 130 KK RB (raspalvańnie sacyjalnaj varožaści abo varožaści) i art. 369 KK RB (abraza pradstaŭnika ŭłady).
Na nastupny dzień sajt kp.by byŭ zabłakavany.
A jašče praź niekalki dzion rasijskim ofisam było pryniata rašeńnie pra zakryćcio biełaruskaj redakcyi «Kamsamołki».
Dziaržkantrol, «narmalizacyja», kryminałka, śmierć. Jak Biełaruś za hod zhubiła samuju papularnuju hazietu krainy
Fatohraf, zachaplajecca technałohijami i aŭto — kalehi pra zatrymanaha žurnalista «Kamsamołki» Hienadzia Mažejku
Kreml pa spravie zatrymanaha žurnalista «Kamsamołki»: «Pakul niama adčuvańnia, što ŭ Minsku čujuć našu pazicyju»
