Amal dziesiać dzion milicyja šukała dvaich hrodzienskich padletkaŭ. Ženia i Dzina źnikli jašče 19 žniŭnia. Vyśvietliłasia, što ŭvieś hety čas jany chavalisia ŭ lesie.
Ženia i Dzina, fota z sacsietak.
Ženiu 17 hadoŭ, jon navučeniec miascovaha PTV. Dzinie 15, jana jašče niadaŭna vučyłasia ŭ škole, a sioleta taksama pastupiła ŭ PTV.
U Ženi i Dziny — kachańnie. Jany sustrakajucca amal hod.
«My znajomyja z baćkami adno adnaho, usio było narmalna», — raspavioŭ «Našaj Nivie» Ženia.
Chłopiec prapanavaŭ, kab 15-hadovaja siabroŭka pažyła ŭ jaho kvatery paru dzion. Paračka pryjšła da baćkoŭ Dziny pa dazvoł. Baćka Dziny paabiacaŭ, što kali dačka pastupić u vučelniu na architektara, to jon budzie nie suprać. Mama Ženi nibyta taksama nie mieła ničoha suprać takoj idei.
Dziaŭčyna pastupiła, ale jaje baćka pamianiaŭ mierkavańnie i zabaraniŭ dačce jechać da kachanaha. Ale Dzina ŭsio roŭna pajechała da Ženi.
«Prajšło dva dni, pazvaniŭ jaje baćka i skazaŭ Dzinie: «Ci ty zaraz damoŭ pryjedzieš, ci ja da vas pryjedu. I kali ciabie tam nie budzie, to ja idu ŭ milicyju, — uzhadvaje chłopiec. — Tady my vyrašyli źbiehčy».
Ženia ź Dzinaj nie prydumali ničoha lepšaha, čym iści ŭ lasy.
«U lesie zrabili sabie budan. Nie haładali, nie zamiarzali, — raskazaŭ Ženia «Našaj Nivie». — Uziali z saboju ježu, vopratku. Uvohule, spačatku my płanavali chavacca ŭ lasach, pakul Dzinie nie spoŭnicca 18 hadoŭ… Času padumać narmalna i ŭsio pradumać nie było. Pra toje, što b my rabili try hady, ja jašče nie dumaŭ.
Ale praz paru dzion, kali źjaviŭsia čas padumać pra ŭsio heta, ja zadumaŭsia: a kim ja budu pa žyćci? Biez adukacyi, biez usiaho… I vyrašyli zdacca».
Pa słovach Ženi, jany ź Dzinaj viarnulisia dadomu. Tam chutka da ich pryjšła milicyja.
«Ciapier, napeŭna, nam buduć zabaraniać bačycca. Mahčyma, što Dzinu navat pakładuć na miesiac u psichušku, pravieryć, što niama schilnaści da badziažnictva. Mianie pastaviać na ŭlik, napeŭna… Kali ščyra, to i nie viedaju, što sa mnoju budzie, — kaža Ženia. —
Maja mama chvalavałasia, była nastolki ŭ šoku, što navat zajavu nie napisała. Nie viedała što rabić, jak budzie pravilna…
Ci škaduju ja pra naš učynak? Nie mahu skazać. Ja nie škaduju, što my razam praviali čas, ale nastupstvy…»
Chłopiec pryznajecca: u ich ź Dzinaj usio surjozna. Ale čym usio skončycca, jon i sam nie viedaje.
«Ale jana nie ciažarnaja. Ja da jaje i nie dakranaŭsia!» — zapeŭnivaje Ženia.
