Аляксандр Памідораў
«А без аніякай працы апынуцца ў 2021-м… Складаеш «сямейны (сам і дзве коткі) бюджэт», і разумееш — трэба рабіць, а рабіць няма дзе…
У краме пад домам ужо гатовыя ўзяць грузчыкам на працу: 10 гадзін, два праз два. Ды да адміністратаркі падбягае прадавачка, і ты чуеш яе шэпт: «Андрэеўна, ты ж глядзі. Гэта ж гэты, вядомы… Ну, побач жыве тут. Глядзі, у яго ж сцяг на руцэ!»
І далей дыпламатычны прысуд: «Добра, мы вам пазванім…»…)))))
Хлопчык з інтэлігентнай сям’і заўсёды мае стасункі з бандытамі. Гэта аксіёма.
Мы цягнемся адзін да аднаго. Бо мы — і тыя, і тыя — маем эстэтыку і культуру стасункаў, любім прыгожае ў найлепшым і найвышшым яго праяўленні.
Я быў слесарам, кантралёрам АТК, вахцёрам…
А тут пры нецвярозай размове, кажу:
— Патрэбная праца. Ну, я знаёмы з тачкамі (ці для каго, прабачце, вазамі)…
Сябра, што прыглядае за раёнам на Камароўцы, кажа:
— Саня, не суйся.
— Не, трэба!
Тады ён вядзе мяне на шэрагі садавіны адкрытага Камароўскага базару і проста ў першага з гандляроў пытаецца:
— Возьмеш хлопчыка на грузчыка?
— Піеш?
— Ты дзяўбень? Я перад табою ўжо п’яны, толькі з бара выйшаў!
— У аўторак каб а восьмай рана быў.
А восьмай рана мусіш быць на базары. І гэта ты прымеркаваны да дакладнай кропкі гандлёвай. Працуеш «на чорна» — то-бок, няма ў цябе ані санітарнай кніжкі, няма цябе ў рэестры.
Наша легендарная, хоць і не надта прыгожая, зусім ужо дэфіцытная Антонаўка і замежны — прыгожы, але зусім недэфіцытны Чэмпіён. Фота аўтара
Грузіш і цягнеш на кропку з падвала, з халадзільніка яблыкі, потым выстаўляеш вітрыну на кропцы, потым па гарызанталі ўжо едзеш на склад, адтуль забіраеш на кропку яшчэ колькі скрыняў яблык.
Потым вяртаешся да машыны і адтуль перакідваеш на склад агульным лікам ад паўтоны да дзвюх з паловай гэтых яблык.
Частку вязеш потым на ніз, на халадос. Увечар забіраеш з адной-дзвюх гандлёвых кропак непрададзенае — і туды ж, на ніз.
А назаўтра разгрузі да дзявятай рана машыну/фуру яблык, закінь на кропкі.
Пачакай, пакуль кантралёры не сыдуць ад брамы гаспадарчай, і абачліва туды ж, на склад, адвязі ў два прыёмы пад тону яблык.
А потым перакідвай паўтары тоны слівы на халадзільнік.
Ну так: здольныя ўразіць, але вельмі капрызныя, з такімі прыгажунамі — і клопатаў, адпаведна, па самае не хачу! Фота аўтара
Слівы і журавіны — сезонны і вельмі адказны прадукт. Сліва вельмі хутка псуецца, яе прывозяць у невялікіх пластыкавых палетах. Але яны з поліэтылену, сліва цяжкая, поліэтылен драпае рукі, пальцы. Сок зацякае ў парэпіны на скуры. Даволі непрыемна з пункту гледжання касметалагічнага. Журавіна — рэч дробная. «Бананка» журавіны важыць на пару-тройку кіло цяжей за яблыкі. Насыпаюць «з горкай». Прасыпаць не маеш права — тавар жа ж!)))
Тачка хоць старая, паслухмяная, але колы ўжо не тыя. І мусіш пільнаваць, каб не нахілілася. Бо нахілішся — тваё з яе абрынецца.
А на Камароўцы даруюць толькі адзін раз. Гэта нават не Масква з яе слязьмі. Там слёз няма. Там жорстка і дакладна.
«Кіроўцы» тачак — гэта хлапакі-забіякі: мент, артыст і два ваякі
Во дзе і з чым я і адчуў сапраўдную працу. Бо так я ніколі не пацеў, і ніхто так не пацеў — прабачце, ды паспрабуйце! — ані на адной прабежцы, ані ў адным фітнэсе, ані на якой велавандроўцы.
Дзякуй хеўры, у якую трапіў: вайскоўцы ў мінулым — пастаўшчык Азіз, былы проціпаветраны абаронца з Азербайджана, гандляр Вова, мажны былы «афганец», і гаспадар гандлю, у далёкім мінулым аператыўны супрацоўнік Маскоўскага РУУС Мінска, Коля, ну і я, музыка…
А тачка (ці, як хочаце, воз. Хіці — што гэта за воз?) хоць і кладзецца ручкамі ў рукі, але можа не дацца.
Як перагрузіў, ды не зразумеў, як — можа цябе назад пацягнуць.
Ці з пандуса, як яе за сабою цягнеш, накаціць, і тады бяжы-бяжы, хлопец, ногі-тулава беражы…))) Але і тавар таксама не мусіш кінуць.
Ну і яшчэ пра тачку.
Тачка. Максімальная вага для перавозкі 300 кг. Ясна, што цягаем болей. Але праз паўтара месяца маёй з ёй працы на яе паставілі новыя заднія паваротныя колы. З тармазамі.)))
А вось і мая Тачка, на якой столькі тон усяго рознага перавезена… Фота аўтара
А цяпер — пра таго, хто за «стырном». Дык вось, як новы грузчык на базары — увесь базар ва ўвазе. Усе прыглядаюцца: як цягнеш, колькі «бананак» грузіш, як ходзіш, як з мясцовымі размаўляеш…
Ну, мяне за тры дні «праламілі», у сэнсе, высветлілі, хто да іх працаваць прыйшоў. І падміргванні на рампе, і пытанні «ці не крыўдзяць?». І як цягнеш з 20 «бананак» яблык на гару на пандусе… Побач такі ж, з мясам, штурхае сваё, але кажа: «Жыве Беларусь!».
Нават неяк падумаў, што дурная мая галава, трэба было раней да сябра камароўскага звярнуцца па гэтую працу. Больш бы карысці было.
Шмат можна распавядаць.
І пра амаль бунт з раніцы. Калі пасля вядомага выказвання вядома каго па тэлебачанні, пра тое, што маскі — гэта бздура, і можна іх не насіць, палова прадаўцоў на Камароўцы выйшла без масак/экранаў на тварах, пакупнікі а дзявятай таксама без масак…
І толькі кантралёры бегаюць, не ведаюць, што рабіць. Крыкам крычаць на пакупнікоў, на прадаўцоў… А ім усе спярша смяяліся, а потым ледзь не да бойкі дайшло. Абышлося.
Памяркоўны народ. Нават на Камароўцы. Толькі не са сваімі.
Трэці «касяк» не прабачаюць. Калі ад цябе адмовіліся — аб працы на базары забудзься. Ніхто не возьме.
Мне, можа, зноў пашчасціла. Я толькі два разы накасячыў. І тое так, дробна.)))
Сезон скончыўся ў апошні дзень лістапада. Разлічыліся, усё сумленна.
І потым збіраю рэчы ўжо павольна — Коля тэлефануе:
— Саня, дапамажы, трэба выйсці пару дней.
Ну, пацяплела, можна працаваць. І кажа, што пазахварэлі амаль усе грузчыкі на базары. Кавідка, яці яго.
Выйшаў апошнія два дні. Ну і што? З пятнаццаці грузчыкаў на працы было толькі пяць. Здаровая краіна, што…)))
Але ёсць там такія людзі, што я дагэтуль дзіўлюся, як пад 50 палетаў садавіны цягне чалавек малады — па гарызанталі і потым на ніз, у халадзільнік. Адна палета 12 кіло важыць. Я так і не спрабаваў.)))
Мы сябе называлі наступным чынам: хлапакі-забіякі: мент, артыст і два ваякі. Кланяюся за навуку.
Жартую часам: а што яшчэ мог прыдумаць мінскі яўрэй у крызісны час?
Пайсці грузчыкам на сезон на базар працаваць. На садавіну.
Вітаміны, тое-сёе…)))))
Навука жыцця…
