Hanna Manhajt
«Padčas biełaruskich pratestaŭ byŭ adzin z samych vialikich pośpiechaŭ u historyi «Doždia»
— U vas było šmat biełarusaŭ u efiry ŭ 2020 hodzie i paźniej. Moža, užo i biełaruskuju movu razumiejecie?
— Pa-biełarusku jašče nie havaru, chacia heta była naša samaja ŭlubionaja aŭdytoryja. Jaje stała adrazu vielmi šmat razam ź biełaruskimi pratestami, kali pačali adklučać internet i pazbaŭlać biełarusaŭ mahčymaści kamunikavać sa ŚMI, my pryniali na siabie hetuju rolu, nie vychodzili z efiru i pracavali kankretna na biełaruskuju aŭdytoryju, sprabujučy złučyć jaje samu z saboj — nie tolki z nami. I heta byŭ natchnialny momant. Adzin, napeŭna, z samych vialikich pośpiechaŭ u historyi «Doždia». My tolki pačali pracavać u adkrytym YouTube biez pejvołu (płatny dostup. — RS), i nam udałosia sabrać šmat ludziej vakoł siabie. Heta byli natchnialnyja padziei. Ja zhadvaju ich u peŭnaj stupieni z nastalhijaj. Tady była nadzieja na radykalnyja histaryčnyja źmieny nie tolki ŭ Biełarusi, ale i ŭ Rasii.
— Ci vymiarali vy ŭ ličbach, jakaja była tady biełaruskaja aŭdytoryja ŭ «Doždia», i jakaja jana ciapier, kali vy adnavili tranślacyju z-za miažy?
— Mnie składana skazać u ahulnych ličbach. Pamiataju, my paličyli paśla taho, jak pratesty pajšli na spad, što na piku nas hladzieŭ kožny treci hramadzianin Biełarusi, kali ličyć kolkaść unikaŭ tych, chto dałučaŭsia da efiru. Mahčyma, heta byli adnyja i tyja ž ludzi, ale z roznych hadžetaŭ, ale ličba była prykładna takaja — kožny treci ŭ Biełarusi hladzieŭ naš efir u razhar pratestavych padziejaŭ. My šmat u čym pačuvalisia ŭžo i biełaruskim ŚMI, bo byli mocna ŭciahnutyja ŭ toje, što adbyvałasia, viedali ŭsich aktyŭnych dziejačaŭ, lidaraŭ pratestu. Nam uvieś čas nie chapała śpikieraŭ, bo chaciełasia ŭsio bolš i bolš pašyrać koła mahčymych kamientataraŭ na biełaruskuju temu. Dahetul zastałasia vielmi vialikaja baza ŭsich, chto raźbirajecca ŭ biełaruskaj tematycy i ŭ biełaruskaj palitycy.
Heta historyja nie tolki ŭ niejkaj stupieni našaha vialikaha pośpiechu, ale i vialikaha rasčaravańnia ŭ tym, jak mohuć skłaścisia padziei. Zdavałasia, što heta ŭsie niezvarotna, što heta šlach tolki ŭ adnym kirunku. Kali pačalisia hetyja pačvarnyja represii, kali ŭsich, kaho mahčyma, pierasadžali, kali ludzi byli vymušanyja zamaŭčać, heta była i prajekcyja našaj budučyni ŭ Rasii. My tak heta i ŭśviedamlali: usio, što adbyvajecca ŭ Biełarusi, heta madel, za jakoj sočać rasijskija kiraŭniki, kab potym dziejničać i iści hetaj darohaj. Nichto nie moh ujavić, što ich daroha akažacca jašče bolš kryvavaj i žorstkaj.
«Kali ŭdasca razvalić sistemu, jakuju vybudavaŭ Łukašenka, i pazbycca samoha Łukašenki, to, značyć, niemahčymaje mahčyma i ŭ Rasii»
— «Kali ŭ Minsku budzie demakratyčnaja ŭłada, z Maskvoj budzie skončana», — skazaŭ niadaŭna ŭ intervju biełaruskaj Svabodzie brytanski miedyjaanalityk, žurnalist i piśmieńnik Piter Pamiarancaŭ. Ci vy zhodnyja z hetym?
— Chaciełasia b dumać, što možna na niešta abapiercisia — na čužy dośvied, na čužuju budučyniu, — kab razabracca sa svaim. Na žal, situacyja ŭ Rasii nastolki składanaja, što niemahčyma raźličvać tolki na źmieny ŭ Biełarusi. Choć, ščyra kažučy, mnie taksama tak zdajecca: kali ŭdasca razvalić sistemu, jakuju vybudavaŭ Łukašenka, i pazbavicca ad samoha Łukašenki, to, značyć, niemahčymaje mahčyma. Byŭ taki film «Mission: impossible». I kali hetaja impossible mission adbudziecca i budzie paśpiachovaj, to, adpaviedna, niemahčymaje mahčyma i ŭ Rasii.
Kolki moža heta ŭsio praciahvacca? Vidavočna, u niejki momant heta zakončycca, i jość šaniec, što ŭ Biełarusi zakončycca raniej prosta tamu, što biełarusy akazalisia bolš aktyŭnymi ŭ niejki momant, bo kraina mienšaja i mienš kosnaja, čym Rasija, jakaja pryniała vajnu i arhanična ź joju źliłasia ŭ ciapierašnija vosiem miesiacaŭ.
«Ciapier my źviartajem uvahu na važnyja padziei ŭ Biełarusi, ale ŭsie jany tak ci inakš źviazanyja z represijami»
— Nakolki ciapier uličvajuć temu Biełarusi ŭ redaktarskaj palitycy, pry płanavańni efiru?
— Biełaruś, viadoma, šmat u čym adyšła z redakcyjnaha paradku dnia. Byŭ momant, kali ŭsie naviny, usio najvažniejšaje adbyvałasia ŭ Biełarusi. My pačynali zaŭsiody Biełaruśsiu, rasijskija naviny zdavalisia mienš zajmalnymi, mienš važnymi, bo ŭ Biełarusi sapraŭdy kipieła palityčnaje žyćcio ŭ tym niemahčymym hradusie, jakoha datul my nie mahli sabie ŭjavić. Ciapier my źviartajem uvahu na važnyja padziei ŭ Biełarusi, ale ŭsie jany tak ci inakš źviazanyja z represijami. Heta ci represii ŭ Biełarusi, ci niejkija čarhovyja niaŭjaŭnyja vykazvańni Łukašenki. Na žal, padziejaŭ, jakija zdavalisia pavarotnymi, ciapier u Biełarusi faktyčna dla nas nie adbyvajecca.
Heta abvastreńnie situacyi, ale nie revalucyjnyja zruchi. Ničoha tektaničnaha, na žal, my nie bačym. Na žal, lidary biełaruskaha pratestu, jakija znachodziacca za miažoj, taksama nie dajuć nam infarmacyjnych nahodaŭ, jakija b prymusili zatrymać uvahu nie tolki ludziej u Biełarusi, ale i ŭsich nas. Bo my pracujem na vialiki śviet ludziej, jakija ŭ toj ci inšaj stupieni havorać pa-rusku, viedajuć ruskuju movu. U niejki momant Biełaruś cikaviła kožnaha. Nie tolki kožnaha treciaha, jaki žyŭ u Biełarusi i hladzieŭ nas, ale i ŭvohule kožnaha. Ciapier navinaŭ prosta mieniej.
— Jak šmat biełarusaŭ/biełarusak pracavała/pracuje na telekanale?
— Na telekanale «Dožd́» pracujuć tyja ž ludzi, jakija pracavali raniej. My pastavili zadačy, kali rełakavali kanał z Rasii, maksimalna dać pracu ŭsim našym supracoŭnikam. My pasprabavali raźmierkavać ich pamiž tryma ofisami, jakija ciapier majem — u Tbilisi, Ryzie i Amsterdamie. Jość niekalki novych supracoŭnikaŭ, siarod ich niekalki ŭkraincaŭ i adzin biełarus — heta naš presavy sakratar, jaki zajmajecca kamunikacyjami «Doždia» sa śvietam.
I my vielmi ŭdziačnyja, bo Biełaruś akazałasia krainaj vyklučna prahresiŭnaj. U joj ludzi ŭmieli rabić vielmi šmat pieradavoha i važnaha, taho, što my jašče na toj momant nie ŭmieli ŭ Rasii. Biełarusy ŭmieli abjadnoŭvacca, zdoleli pabudavać novy typ suviaziaŭ, raspaŭsiudžvać infarmacyju pra siabie absalutna novym čynam. Jany pieršymi ŭ našaj častcy śvietu tak aktyŭna załučyli telehram-kanały dla palityčnaj kamunikacyi. Tamu biełaruski dośvied što da prasoŭvańnia siabie vyjaviŭsia vielmi važnym.
Pakolki Biełaruś prajšła hetuju pačvarnuju dramu krychu raniej, było bačna, jak biełarusy akazalisia adaptyŭnymi ŭ śviecie. Z druhoha boku, jany, hetaksama jak i ŭsie abjadnanyja idejaj, abaviazkova kali-niebudź viernucca ŭ svaju krainu, kali jana stanie toj cudoŭnaj Biełaruśsiu budučyni. Ci cudoŭnaj Rasijaj budučyni. Jany hetak ža nakiravanyja na viartańnie ŭ abnoŭlenuju radzimu. U hetym sensie my vielmi blizkija adno adnamu.
«Praź miesiacy dva ty pierastaješ dakładna razumieć, što majuć na ŭvazie tvaje siabry, jakija zastalisia doma»
— U miežach Biełarusi nie zastałosia niezaležnych žurnalistaŭ, heta prosta niemahčyma ciapier, ale niezaležnyja ŚMI paśla rełakacyi praciahvajuć pracavać z-za miažy. Ja chacieła vas spytać ab pracy niezaležnaj televizii za miažoj. Jakija hałoŭnyja vykliki pierad vami stajać? Ci ŭdajecca vam zachoŭvać aŭdytoryju ŭ krainie? Ci zastajucca krynicy infarmacyi ŭ krainie?
— Najvažniejšaje — nie tolki zachavańnie aŭdytoryi. U nas vialikaja aŭdytoryja ŭ krainie, bolš za 60% — heta ludzi, jakija žyvuć u Rasii. Pakul nas biez prablem možna hladzieć u YouTube. Naša vielizarnaja prablema ŭ tym, što kali ty pierastaješ žyć u krainie, to traciš ź joju bijałahičnuju infarmacyjnuju suviaź, horš adčuvaješ hramadctva i pracesy, jakija ŭ im adbyvajucca. A trymać tam karespandentaŭ stała ciapier vielmi niebiaśpiečna. My nie možam sabie dazvolić adpravić tudy žurnalistaŭ, jakija b pracavali ŭ karespandenckim punkcie «Doždia», bo nie možam harantavać im biaśpieku.
My ŭvieś čas uciahnutyja ŭ hetuju temu — jak nie stracić kantakt z realnaściu, nie pieratvarycca ŭ zusim adarvanaje ad žyćcia emihranckaje medyja. Heta prablema dla ŭsich niezaležnych ŚMI, vymušanych źjechać. Dumaju, vy ŭjaŭlajecie, jak chutka tracicca hetaja suviaź: užo praź miesiac-dva ty pierastaješ dakładna razumieć, što majuć na ŭvazie tvaje siabry, jakija zastalisia doma. Jakija jany pieražyvajuć emocyi, my tolki zdahadvajemsia. Tamu naša zadača — nie stracić hety kantakt.
«Jany nie razumiejuć, što adbyvajecca, jany tolki razumiejuć, što treba terminova vyratavać svajho chłopčyka ci svajho muža»
— Ja chacieła pahavaryć pra vašu prahramu «Žienŝiny śvierchu». Pracytuju jaje vyznačeńnie z sajtu «Doždia»: «Nie pra pryhažość, ubory i mužčyn, a pra žanočyja pytańni, jakija z druharadnych za apošni hod stali hałoŭnymi. Heta sučasny pohlad na prava žančyn udzielničać u palitycy, supraciŭlacca hvałtu, zarablać na roŭnych». Ja chacieła pahavaryć ab žančynach i vajnie. Ja vielmi šmat, pačynajučy ź lutaha, słuchała, čytała, što kažuć žonki, maci, siabroŭki pryzyŭnikoŭ, rasijskich vajskoŭcaŭ. Mahu pamylicca, ale amal 99% — heta skarhi na ržavyja aŭtamaty, na toje, što dobra nie padrychtavali, nie dali adpaviednaha ryštunku, što načalstva chłusić. Jany nie chočuć, kab blizkich zabili na vajnie «chachły» abo «ŭkropy», jak jany kažuć. Ale ja nie čuła, kab hetyja žančyny kazali: my nie žadajem, kab zabivali dziaciej, mužoŭ, baćkoŭ ukrainak, vajna złačynnaja. U vas vialikaja vybarka, vy bolš čujecie i lepiej viedajecie kantekst. Ja pamylajusia ci heta sapraŭdy tak?
— Heta ž razmova pra hramadstva. Hramadstva niejmavierna infantylnaje. Nie mahu skazać, što jano apalityčnaje, jano prosta vielmi infantylnaje, i adčuvaje siabie vielmi dalokim i adarvanym ad hetaj vajny, jano jaje ŭvohule nie ŭśviedamlaje. Heta niedzie tam adbyvajecca, za rubiažami, niedzie daloka, niedzie na ekranie televizara. I ciapier, kali ŭ Rasiju pryjšła mabilizacyja, kali vajna pryjšła ŭ kožny dom i ŭ kožnuju siamju, kali ŭ kožnaj siamji jość pahroza hibieli muža, dziciaci, brata i hetak dalej, jany z vajnoj sutyknulisia nos u nos.
Jany ŭvohule absalutna da hetaha nie hatovyja. Ni ŭ koha ź ich niama ŭłasnaha punktu hledžańnia. Hetyja ludzi zaŭsiody isnavali ŭ kokanie. Bolšaja častka — amal usia kraina — absalutna «admarožvałasia», joj było niecikava, jaje nie cikaviła palityka. Niechta tam la televizara niešta abmiarkoŭvaŭ. Ličyłasia, što palityka — heta dla ŭłady, asabliva vonkavaja palityka — dakładna dla ŭłady. Jość niejkija vonkavyja vorahi, niejkija tam «ukropy», niejkija tam «amierykancy-pindosy», jak jany havaryli.
Bolšaja častka ludziej nikoli nie padarožničała. Tolki 7% rasijan majuć zamiežnyja pašparty. I była niejkaja asobnaja realnaść u fiederalnym efiry. I raptam ichnych ułasnych dziaciej, ułasnych mužoŭ adpraŭlajuć na hetuju vajnu, na śmierć, i jany absalutna nie mohuć hetuju historyju zrazumieć i adrefleksavać. Nie razumiejuć, što adbyvajecca. Jany tolki razumiejuć, što treba terminova vyratavać svajho chłopčyka ci svajho muža. I nie razumiejuć jak. Nie razumiejuć pieradumovaŭ taho, što adbyvajecca ciapier. Takija krychu prymityŭnyja pačućci.
Kab atrymać pacyfiscki impuls, kab zrazumieć, što ź ichnych rodnych robiać zabojcaŭ, treba krychu zadumacca, treba navučycca dumać. Bolšaja častka krainy nie dumaje, nie razvažaje, nie analizuje i nie razumieje. Ale ja pierakananaja, što nieŭzabavie pačnie, što hetaje ŭśviedamleńnie pryjdzie ŭ kožny dom. Ale pakul jany znachodziacca ŭ takim ža moraku prapahandy, im zdajecca, što hłabalna ŭsio adbyvajecca słušna, prosta kankretna ź ichnymi blizkimi vyjšła niejkaja niepryjemnaja pamyłka, bo na nizavym uzroŭni zaŭsiody padmanvali, była karupcyja, byli prablemy ź miantami i hetak dalej.
Prablemy na nizavym uzroŭni jany razumiejuć, adkul usio idzie. Čamu nie dajuć narmalnaj zbroi, narmalnaha ryštunku, abarony, nie kormiać, nie dajuć pić, nie płaciać — heta im zrazumieła. A ŭ tym, što na hłabalnym uzroŭni ŭsio słušna, jany nie sumniajucca. Heta takoje razdvajeńnie śviadomaści, vymušanaja sacyjalnaja šyzafrenija. Tak, my ŭsie rasčaravanyja, rasčaravanyja ŭ hetych žančynach, rasčaravanyja ŭ svaich siabrach i susiedziach, jakija padtrymlivajuć vajnu, jakija dahetul nie «ŭrubilisia», kudy ich uciahnuli.
Ale dadzienaść takaja — vielmi šmat ludziej, jakija nie razumiejuć, što adbyvajecca, nie chočuć dumać i nie chočuć rabić hetaje namahańnie, bo heta vielmi niepryjemna. Bo luboje namahańnie, luby analiz situacyi pakaža, što i jany vinavatyja ŭ tym, što adbyvajecca, što i jany nie pastaralisia źmianić uładu, paŭpłyvać na padziei, na svoj los. Uśviedamlać heta jašče bolš baluča, čym uśviedamlać pamyłki na miescach. Tamu i takaja drama, jakuju my nazirajem. I žančyny tut nie vinavatyja, tut vinavatyja hłabalna ludzi, jakija hadami ich adurmańvali, abałvańvali, nie sprabujučy ŭciahnuć u hramadzianskuju supolnaść.
— Što žančyna moža źmianić u vajnie? Što rasijskaja žančyna moža źmianić u hetaj vajnie?
— Žančyna moža toje samaje što i mužčyna. Jana moža prajavić svaju pazicyju. Tut niama nijakaj hiendernaj roźnicy. Žančyna moža hetak ža prajavić volu, jana moža nie dać svajmu mužčynu pajści ŭ armiju, schavać jaho, źbierahčy jaho. Jak ułasna i mužčyna. Dastatkova prosta nie być miaškom, nie adharodžvacca da taho, što adbyvajecca. Bo hetaja viečnaja rasijskaja iluzija, što ŭsio adbyvajecca niedzie daloka adsiul, raźviejałasia, pierastała pracavać. Usio ciapier adbyvajecca z taboj samim.
Ciapier treba być aktyŭnym, a daloka nie ŭsie razumiejuć heta i hatovyja heta rabić. Situacyja dajšła da taho, što hetyja niaščasnyja žonki pavinny iści praź miažu pieški, biez padrychtoŭki, bieź ničoha, biez kantaktaŭ z mužami, i mužy im telefanujuć tolki z puntku sutyknieńnia z ukraincami i kažuć: u nas ničoha niama — ani kamandavańnia, ani zbroi, ani ježy, ani vady — i nas nichto evakujavać nie choča.
I voś jany iduć ratavać svaich mužoŭ, pierachodziać miažu, sprabujuć tudy trapić. Hetaksama, jak i sałdackija maci padčas čačenskaj kampanii, što hetaksama jechali ŭ Čačniu ratavać svaich chłopčykaŭ, jakich nichto, akramia ich, nie ratavaŭ. Heta viečnaja rasijskaja «štuka». Situacyja daviedzienaja da toj krajnaści, kali śmierć hrukajecca tabie ŭ akno, i ty pavinien rasčynić akno, vyjści ŭ jaho i vyrašyć prablemu svaimi rukami. Chacia b prablemu svajoj siamji.
«Ja liču siabie adesitkaj. Heta maja hałoŭnaja identyfikacyja»
— Hanna, vy naradzilisia ŭ Adesie. Ci ličycie siabie adesitkaj? Što ciapier z vašym adeskim domam, z vašymi blizkimi, znajomymi?
— Tak, ja liču siabie adesitkaj. Heta maja hałoŭnaja identyfikacyja. Tolki tak siabie i nazyvaju. Było b dziŭna ad hetaha admiažoŭvacca. Nie razumieju ludziej, jaki admiažoŭvajucca ad svajoj radzimy, kali jany jaje lubiać. Ja źjechała z Adesy, kali mnie było 9 hadoŭ. Maje rodnyja, jakija tam zastavalisia, užo ŭsie ci pamierli, ci emihravali. Adesa ŭ kancy 1980-ch — pačatku 1990-ch pieražyła fienamienalny emihracyjny vał, emihracyjnuju infiekcyju, virus. Źjechała vielmi šmat ludziej.
Zastałosia niekalki siabroŭ. Majomaść, što ŭ nas była, my daŭno pradali. Zastałasia kvatera, dzie ja žyła ŭ dziacinstvie, užo nie ŭ našaj ułasnaści. Ja saču za jaje losam. Heta stary adeski dom, jon na 17 hadoŭ maładziejšy za sam horad. Jon na Hreckaj vulicy, tam ciapier hrecki restaran, jaki nazyvajecca «Nikas». Tydzień tamu dom hareŭ jakraz u rajonie našaj kvatery. Vykładali videa na adnym z ukrainskich sajtaŭ.
Heta było vielmi baluča. Dla mianie hety dom — simvał niečaha važnaha dziciačaha, najlepšaha, što sa mnoj adbyvałasia, bo dziacinstva ŭ Adesie było biezdakorna ščaślivym. Usio, što ciapier adbyvajecca, dla mianie — razdvajeńnie. Viadoma, heta adbyvajecca z majoj radzimaj, i dla mianie niama vybaru — naturalna, ja na baku Ukrainy. I mnie vielmi baluča, što ŭsiu hetuju vakchanaliju ŭčynili ludzi, ź jakimi ŭ mianie adno vyznačeńnie hramadzianstva.
Ja — hramadzianka Rasii, i dla mianie vielmi baluča, što rasijskaja ŭłada vydaje siabie za pradstaŭnikoŭ usioj krainy. Viadoma ž, nie ŭsia kraina ich padtrymlivała, i značnaja častka krainy sprabavała zmahacca ź joj, nie davać, kab narmalnaje žyćcio pieratvaryłasia ŭ dyktaturu.
Ale ŭsio heta adbyłosia, i mnie vielmi niepryjemna, što ŭsio heta adbyvajecca ad majho imia. Ja sprabuju niejak razabracca z saboj. Heta prablema identyčnaści, jakaja ciapier staić pierad vielizarnaj kolkaściu rasijan — chto jany, jak siabie samavyznačyć u śviecie, jak patłumačyć inšym, jakich pohladaŭ ty trymaješsia i čamu ty nie zrynuŭ umoŭnaha pucina za ŭsie hetyja dvaccać ź niečym hadoŭ. I čamu ŭ nas nie atrymałasia. Mnie heta prychodzicca tłumačyć kožnamu novamu znajomamu. Ja žyvu ŭ Łatvii, mnie vielmi chočacca pierad kožnym u hetym sensie apraŭdacca.
«Ukrainu čakaje fienamienalny pośpiech»
— Što budzie z Ukrainaj paśla vajny?
— Ja pierakananaja, što Ukrainu čakaje fienamienalny pośpiech, što Ukraina budzie kultavym miescam dla śvietu, bo Ukraina siabie prajaviła fienamienalna — jak kraina z žaleznaj volaj i charaktaram, demakratyčnaja, sučasnaja. Sacyjalna niejmavierna pierśpiektyŭnaja, zrabiła fienamienalny ryvok na fonie hetych dramatyčnych abstavinaŭ, i nam usim (uradžencam Ukrainy) chočacca pastajać pobač, bo my ŭsie ŭ niamym zachapleńni. Ja dumaju, što papraŭdzie nie tolki my, a ŭvieś śviet.
Ukrainu padtrymlivać vielmi lohka, hetaja situacyja afarbavanaja ŭ takija vidavočnyja kolery, absalutna zrazumieła, dzie bieły, a dzie čorny. Ja dumaju, što ŭvieś śviet budzie ščaślivy Ukrainie dapamahać i z zachapleńniem nazirać, jak jana raskvitnieje, inviestavać u jaje ŭrbanizacyju i adnaŭleńnie, bo heta vidavočna dobraja sprava. Heta nie prosta plusiki ŭ karmu, heta sapraŭdny kajf — nazirać, što jość ludzi, jakija ŭmiejuć nastolki ŭpeŭniena adstojvać svaje kaštoŭnaści. Z Ukrainaj budzie ŭsio ŭ paradku.
A voś što budzie na terytoryi Rasii, pakul nie zrazumieła, i pakul heta zmročnaja pierśpiektyva. A tam vielmi šmat blizkich i rodnych miaścinaŭ, chočacca, kab tam taksama było ŭsio dobra, kab tam taksama raskvitnieła niešta novaje naŭzamien taho palityčnaha bałota, što ciapier jość.
— Što budzie ź Biełaruśsiu paśla vajny?
— Ja liču, što hetaja vajna źmienić usich nas, što jana paŭpłyvaje i na los Biełarusi. Biełaruś vielmi źviazanaja z Rasijaj, i paraza Rasii niemahčymaja, na žal ci na ščaście, biez parazy ciapierašniaj Biełarusi — u jaje ciapierašnim vyhladzie. Mnie zdajecca, što heta kapitalna pojdzie na karyść usim. Ale rasčaravańnie budzie vielizarnym. Łukašenku ŭ Biełarusi nazyvajuć «siniapałym». Hetyja ludzi buduć chapacca za svaju ŭładu da apošniaha i ciahnuć usich nas za saboj — usich svaich hramadzianaŭ, i tych, chto ŭ krainie, i tych, chto źjechali, i ŭsich, chto ź imi byŭ źviazany.
Na žal, Biełaruś taksama čakaje trahičny pieryjad, kali skončycca vajna va Ukrainie. Ja vieru, što jana zakončycca pieramohaj. I treba niejkim čynam Biełaruś vyciahvać z bałota, jak usie my rychtujemsia vyciahvać z bałota Rasiju. Kali-niebudź našy navyki spatrebiacca.
