Pavodle Skobły, paeziju Jurki Hołuba jon šanuje zdaŭna:
«Palubiŭ sa školnych hadoŭ, kali dvojčy na miesiac u našu chatu pošta prynosiła rajonku ź litstaronkaj «Zory nad Zalviankaj». Tyja vieršy i siońnia lohka, jak kampjutarnyja fajły, adkryvajucca ŭ majoj patočanaj šašalem hadoŭ pamiaci: «I chruśnie poŭnia, jak surhuč, za škłom apostalskaje pošty», abo: «U pamiaci, jak blic, uspychnie nie dla zhuby kałčan zhrubieły duba dla schovu bliskavic».
Tom vybranaha z tvorčaści Jurki Hołuba składajecca z 560 staronak. Aprača paezii, u jaho ŭvajšła karotkaja proza, artykuły, raniej nie apublikavany dziońnik i vialikaja pierapiska z Łarysaj Hienijuš i Ryhoram Siemaškievičam.
«Hety tom ja ŭ dumkach paabiacaŭ Jurku Hołubu daždžlivym kastryčnickim dniom 2020 hoda, kali paśla adpiavańnia ŭ staražytnaj Kałožy jon naviečna vypraviŭsia na svaju radzimu, na svaju Zelvienščynu, na svoj hornienski chutar. I voś narešcie ŭzdychnuŭ z palohkaj — abiacańnie vykananaje», — padsumavaŭ svoj dopis Skobła.
Jurka Hołub (1947—2020) — paet i pierakładčyk rodam z Horna na Zelvienščynie. Amal usio svajo darosłaje žyćcio jon pražyŭ u Hrodnie i byŭ adnym z najvybitniejšych biełaruskich litarataraŭ, jakija kali-niebudź žyli i stvarali ŭ hetym horadzie.
