«Kaniečnie, ja razumieŭ, što mianie čakaje, ale toje, što ja pačuŭ ad prakurora, heta vyšej za razumieńnie.
Isus daŭ nam uładu adpuścić hrachi čałavieku ci pakarać. Jaki pavinien być hrech, što maci čatyroch dziaciej, niemaŭlatka niedanošanaha, prosiać pasadzić u turmu?
Ja časam zadaju sabie pytańnie, što dumajuć hetyja ludzi, kali prosiać vynosić prysudy. Było b praściej, kab my bačyli pierad saboj źviaroŭ. A tak jany chodziać, uśmichajucca. Śledčyja, jakija pišuć hetyja spravy, prosiać prabačeńnia, uśmichajucca, cukierki nosiać na zakryćcio spravy.
Letaś ja stajaŭ, kali da mianie padyšła dziaŭčyna sa ślazami na vačach. Kaža: «Voś daviedałasia, što vy tut staicie, pryjšła paprasić prabačeńnia». Ja nie zrazumieŭ, pra što jana havoryć. Kaža: «Tata moj u 2004 hodzie daŭ vam 14 sutak, pamiatajecie?» A ja vielmi dobra zapomniŭ, tamu što heta byŭ adziny vypadak, kali mnie 14 sutak davali. I voś praz 17 hadoŭ da mianie padyšła dačka sudździ i skazała: «Prabačcie».
Napeŭna, adzin z samych ščymlivych momantaŭ za hetyja bolš čym 20 hadoŭ. Ja nie paśpieŭ u jaje zapytać, ale napeŭna jana razmaŭlała z tatam, tata dumaŭ pra heta ŭsie hady.
Dajučy mnie 14 sutak, razumieŭ, što jon robić biezzakońnie. Navat 14 sutak, choć u toj momant ja nie vielmi rasstroiŭsia b i 14 hadam. A tut paŭtara my hoda prosim matuli ź niemaŭlatkam na rukach.
Što adbyvajecca zaraz, niemahčyma zrazumieć. Kali padčas aryštu mianie bili pry majoj žoncy ciažarnaj i kazali: «Čto hovorit etot čiełoviek? Pusť hovorit normalno. Pusť normalno razhovarivajet».
Kali vieźli ŭ mašynie, hety hubopaviec skazaŭ: «Ja b ciabie źniščyŭ tolki za toje, što ty dziaciej…» Ja kažu: «Pasłuchaj, što ja rablu nie toje?» Jon: «Nu voś listy pišacie, my paznachodzili listy, dałučyli da kryminalnaj spravy».
Znajšli listy, jakija dzieci našyja pisali Maryi Kaleśnikavaj — «Maša, my molimsia za ciabie, my lubim ciabie». Voś heta złačynstva — dzieci pišuć listy palitviaźniam.
Kali mianie aryštoŭvali na Akreścina pa kryminalnaj spravie, taksama hubopaŭcy śmiajalisia: «Žonka budzie naradžać u turmie».
Ja dumaŭ, što heta samy strašny dzień u maim žyćci, ale siońnia, napeŭna, jašče strašniejšy.
Nastačka, prabač mnie, što ja ciabie ŭ heta ŭciahnuŭ. Nie moh ujavić nikoli, što takoje moža z nami adbycca. Ja ŭvieś čas razvažaŭ, što ja niasu hety kryž, ale ja nie moh padumać u strašnym śnie, što ja ŭskładu hety kryž na ciabie. Daruj mnie, što ja tak mała dumaŭ pra ciabie.
Ja kachaju ciabie i malusia za ciabie i za našych dzietak, za niedanošanaha Daniilčyka našaha (płača). Ty śviataja žančyna. Ja nie viedaju takich. Daruj, što ja padvioŭ ciabie.
Ja nie razumieju, što adbyvacca. Ludzi z vyšejšymi jurydyčnymi adukacyjami ličać, što złačynca — heta toj, chto suprać hvałtu vyjšaŭ, a nie toj, chto robić hvałt. Złačyncami jany ličać taho, chto choča praŭdy, a nie taho, chto kaža «Časam nie da zakonaŭ».
Spadziajusia na Božuju volu, choć ja nie razumieju, što adbyvajecca, skažu vam tak.
U tym, što takaja sistema moža isnavać, niama sumnievu. Ja prosta zyču vam, sudździ, prakurory, padumać pra dušu svaju. Ja zaŭsiody kažu na sudach (choć heta i biessensoŭna): Isus Chrystos kaža — što ty dasi za dušu svaju, kali pryjdzie dzień suda spraviadlivaha?
Što ty dasi za dušu svaju, kali budzie sud sapraŭdny? Vy nazvali siabie sudom. Boh nazyvaje siabie sudom. Imia Boha — sudździa. I ja adkazvaju: pryjšoŭ sudździa i sudziŭ mianie spraviadliva za toje, što vyjšaŭ 23-ha ź dziećmi i razdavaŭ buklety «Malitva za Biełaruś», Biblii razdavaŭ.
U dzień sapraŭdnaha suda vy ničoha nie daścio za svaju dušu. I daj Boh, kab vašy dzieci praz 17 hadoŭ ci praz 17 miesiacaŭ, ci vy sami pryjšli i skazali: «Prabač».
I, bačyć Boh, nie žadaju nikomu z vas zła. Adzinaje, kab vy trošku zadumalisia, što vy robicie, ci jość niešta, što b vy nie zrabili, kali vam zahadajuć, ci jość dla vas niejkija miežy».
Čytajcie taksama:
Niejmaviernaja historyja kachańnia Źmitra i Nasty Daškievič
