Ja zaraz napišu samyja strašnyja słovy ŭ svaim žyćci. Napišu na ruskaj, apošni raz, tamu što na joj ja razmaŭlała tolki z taboj.
Nie pisać nie mahu, ja chaču kab uvieś śviet kryčaŭ, jakim ty byŭ.
Ja siadžu pobač ź miortvym mužam. Majo žyćcio lažyć pobač sa mnoj u zakrytaj trunie. Majo žyćcio, što vycirała mnie ślozy i kazała, što nikoli mianie nie pakinie. Što ŭsiu noč hładziła mianie, kali było kiepska. Što vychvalałasia mnoj na kožnym kroku.
A ja vychvalałasia taboj. I dziakavała Bohu, što ty taki jość.
Mianie jak byccam bolš nie isnuje.
Ja nie viedaju bolš čystaha, dobraha i hodnaha čałavieka. Ty byŭ najlepšym va ŭsim. Nie tamu što moj. Tak i było, u ciabie ŭsio atrymlivałasia. Ciabie ŭsiudy šanavali.
Mnie zvonam u vušach stajać usie tvaje słovy. Tolki łaskavyja, inšych ty nie kazaŭ ni razu. Kali ŭ nas doma zjaŭlałasia niešta kłasnaje, ty ŭ toj ža momant kazaŭ, z kim my padzielimsia. Kali niešta zdarałasia, ja trymałasia tolki z-za ciabie. Adnaho «zzaja!» chapała, kab stajała pa strunačcy śmirna.
Ty lacieŭ sa słužby dadomu z poŭnymi kišeniami šakaładak, kab ja nie sumavała. A ŭsio, što braŭ z saboj, viečna razdavaŭ, kab pachvalicca, jak ja hatuju.
Ty nikoli ničoha nie bajaŭsia. Ty źziaŭ uśmieškaj kožny dzień, navat kali ŭsio było drenna. «Ja ciopła apranuty i dobra jem», — na ŭsie vypadki žyćcia.
Ty budavaŭ płany na hod napierad, kali my pajedziem da baćkoŭ. «Ja tabie choć raz u niečym admaŭlaŭ?» — adkazvaŭ ty na ŭsie maje samyja durnyja hłupstvy. «Voś ja ciabie padlaču, i ŭsio dakładna budzie dobra, nam jašče dziaciej naradžać», «Jakaja praca, hałoŭnaje, kab ty była zdarovaja i ščaślivaja», «Chaču sabie takuju maleńkuju dziaŭčynku», kazaŭ ty kožny božy dzień.
I zaŭsiody dapamahaŭ. Ja mahła prasić, što zaŭhodna. «Ty što, kamandzirka?» — žartavaŭ ty z chitraj uśmieškaj. «Horš, — kazała ja. — Ja žonka kamandzira». I całavała ŭ nos.
Ja mahła tabie raskazać toje, što nie kažuć nikomu i nikoli, a ty zaŭsiody razumieŭ.
Ja viedała, jakimi my nievynosnymi budziem u staraści («Zzzaja, znoŭ patelnia nie na svaim miescy», «Zzaja, zzaja, chto kavu piŭ i kapsułu nie dastaŭ»), ja viedała, jakija vočy buduć u našych dziaciej.
Ja daŭno prydumała, što padaryć tabie na pieršuju hadavinu viasiella. A vybirać pryjšłosia vianok na mahiłu.
U apošniaj razmovie ty skazaŭ, što achoŭvaješ moj son. Ciapier ja achoŭvaju tvoj da kanca svajho žyćcia.
Ty aficer z takim unutranym kodeksam honaru, što hetym s*kam i nie śniłasia. Ty — majo serca! Ty — maja duša! Byŭ i budzieš. Ja vielmi ciabie kachaju i hanarusia.
Ja praklinaju hetych fašystaŭ za ciabie, rodny, za našych z taboj nienarodžanych dziaciej, za skradzienaje žyćcio, tvajo i majo.
Ja siadžu pobač ź miortvym mužam. Ja ŭdava ŭ 25. Majo žyćcio skrali nieludzi. Majo žyćcio skrała Rasija.
Iryna i Viktar Suškovy. Usie fota: irina.kulinich.754 / Facebook
