Budynak KDB u Minsku.
Valancin (imia źmieniena) uznačalvaje niekalki tavarystvaŭ ułaśnikaŭ ŭ Minsku. Na hutarku ŭ KDB jaho paklikali pa telefonie, a na patrabavańni dasłać aficyjnuju papieru zajavili: «Kali nie chočacie tak, my sami za vami pryjedziem».
Surazmoŭca vyrašyŭ pryjści samastojna. Hutarka ŭ rajonnym adździaleńni KDB doŭžyłasia prykładna paŭtary hadziny.
Supracoŭnik, jaki razmaŭlaŭ z Valancinam, spačatku zadavaŭ šmat asabistych pytańniaŭ: dzie jon byŭ u 2020 hodzie padčas masavych akcyj, ci ŭdzielničaŭ u ich, ci zatrymlivali jaho siabroŭ abo svajakoŭ. Cikaviŭsia, jak jon stavicca da siłavych orhanaŭ, da sankcyj, ci «žaścili» siłaviki ŭ žniŭni 2020-ha.
— Ja kazaŭ, što ja zvyčajny čałaviek — pracuju i nikudy nie lezu. Naturalna, adkazvaŭ, što nidzie nie byŭ, doma siadzieŭ i ŭsio. Davaŭ adkazy, jakija jon chacieŭ pačuć, a z druhoha boku, maje słovy byli ni pra što.
Potym supracoŭnik KDB zahavaryŭ pra pracu — i sam pieraličyŭ usie tavarystvy, u jakich pracuje Valancin.
— Pačaŭ pytacca, ci jość u mianie susiedzi, jakija dzieści zaśviacilisia, byli pad aryštam ci niešta takoje. Ja kažu, što nie viedaju — maju znosiny ź ludźmi tolki ŭ ramkach pracoŭnych pytańniaŭ. Pytaŭsia, ci byli ŭ nas ściahi na voknach, daznavaŭsia numary kvater — adkazvaju, što ŭ toj čas było šmat ściahoŭ na voknach, mahčyma, i ŭ nas byli.
Treci etap hutarki — prapanova ab supracoŭnictvie. Dakładniej, Valancina prosta pastavili pierad faktam i pradyktavali tekst dakumienta.
— Spytalisia: «Mahli b vy nam dapamahać?» Chacieli, kab ja adrazu «źlivaŭ», kali chtości budzie pytacca pra palityku, paviesić nalepku, ściah, kryknie łozunh abo vykaža svajo mierkavańnie. Ja kazaŭ, što ničym nie mahu dapamahčy — pry mnie takoha nie było. Jon u adkaz: «Nastojliva rekamienduju z nami supracoŭničać». Chacieli viedać usio pra ludziej: chto čym dychaje, pra što dumaje.
Mužčynu dali arkuš papiery, dzie jon faktyčna pad dyktoŭku napisaŭ, što nie maje prava raspaviadać pra hetuju hutarku i što budzie ŭsialak spryjać raskryćciu «ekstremisckich farmavańniaŭ». Praŭda, pra nastupstvy niedastatkova starannaha spryjańnia ŭ KDB ničoha nie skazali.
— Naturalna, ja heta napisaŭ, tamu što varyjantaŭ tut asabliva nie było. Ja viedaju, što niekatoryja kalehi admaŭlalisia chadzić — ich potym zdymali z pasady, i ciapier tam buduć pieravybary staršyniaŭ.
Pa słovach Valancina, jahony vypadak nie adzinkavy: kahości ŭžo vyklikali, niechta jašče tolki pojdzie. «Mabyć, heta budzie nasić masavy charaktar», — upeŭnieny surazmoŭca.
Kali pačalisia takija «hutarki», staršynia tavarystva ŭłaśnikaŭ dakładna nie viedaje, ale miarkuje, što niekalki tydniaŭ tamu.
— Ale kali ja zaŭsiody budu adstojvać intaresy maich žycharoŭ, moža niechta inšy i budzie źlivać hetuju infarmacyju. Tamu ja chaču, kab ludzi viedali pra toje, što adbyvajecca.
Pa słovach Valancina, staršyniaŭ tavarystvaŭ ułaśnikaŭ prasili raspaviadać pra «niadobranadziejnych susiedziaŭ» i ŭ 2020 hodzie, ale tady heta zychodziła ad rajonnaj administracyi — prosta pa telefonie kazali, što patrebnyja dadzienyja ludziej, na voknach u jakich visiać ściahi.
— I ja kateharyčna admaŭlaŭsia: možacie choć zvalniać, choć što, ale ja na heta nie pajdu nikoli ŭ žyćci. A ciapier jany vyjšli na novy ŭzrovień.
Čytajcie taksama:
«Major Drabućka nienaviaźliva pacikaviŭsia, ci nie chaču ja atrymać «po je…u». Pavieł Batujeŭ u malaŭničych detalach apisaŭ svajo źniavoleńnie
