Viktar Šałkievič stvaraje śviata, da jakoha chočacca dałučycca, usiudy — na scenie, u žyćci. Nieabyjakavych i sonnych nie byvaje — hety šalony pozirk, ašałamlalny impet, zaraźlivyja kampaniejskaść i žyćciaradasnaść robiać Šałkieviča unikalnym siarod bardaŭ, siarod akcioraŭ, siarod paetaŭ i piśmieńnikaŭ… Inšych takich niama, nie byvaje.
Jon i bard, i akcior, i piśmieńnik, i aŭkcyjanist, i šmat chto jašče. Na scenie ź pieśniami bolš za 30 hadoŭ. Badaj što, z 87-ha hoda moža adličvać svaju bardaŭskuju dziejnaść. Tady i staŭ Šałkievič adnym ź simvałaŭ novaha biełaruskaha času, novych biełaruskich tvorcaŭ, kali sa sceny i ŭ efirach možna było praśpiavać i pra žłobskuju nacyju, i pra Hanku z Pahulanki.
Ale zaraz situacyja takaja, što kancerty ŭ Biełarusi redkaść. Praktyčna adziny, štohadovy zimovy ŭ Minsku. Budzie i sioleta — 16 lutaha.
A 9 lutaha Viktar Šałkievič adznačyć 60-hadovy jubilej. Ale heta nie tyja 60 hadoŭ, kali sivyja stomlenyja mužčyny padvodziać vyniki žyćcia i marać pra piensiju — drajv Šałkieviča ni na jotu nie źmienšyŭsia. Naadvarot, jakraz na jubilejny hod u jaho prypadaje prosta vybuch padziej.
— Na 60 hod siabie nie adčuvaju, bo nie maju času azirnucca, majo žyćcio stała vielmi chutkim — zaŭsiody albo ŭ darozie, albo zaniaty pracaj, — kaža śpiavak. — Z kancerta nie budu rabić jubilejnaje šou, zaprašać niejkich zornych haściej na scenu, padvodzić vyniki i słuchać dyfiramby ŭ svoj adras. Adzinaje, akramia novych piesień, jakich niamała, płanuju zaśpiavać znakavyja rečy, jakija ludzi pastajanna prosiać. Tak što buduć everhryny i novyja pieśni.
Na kancercie možna budzie nabyć i novy albom Šałkieviča «Takaja doŭhaja zima», jaki jon vydaje paśla dziesiacihadovaha pierapynku. I — heta pieršy dla haradzienskaha vykanaŭcy albom u styli rok, jak kaža sam Viktar — viasioły i drajvovy.
— Usie hieroi piesień niekudy jeduć, čaściej na ciahnikach. Akramia hieroja pieśni «Biedny viaskovy Boh» — jon idzie pieššu. Jość pieśnia «Bluz zamknionaha koła», u jakoj čałaviek pračynajecca na stancyi Busły, vyrašaje źmianić svajo žyćcio — vychodzić na stancyi Arančycy, vypivaje ŭ bufecie ź niejkim vałacuham, i na nastupny dzień iznoŭ pračynajecca na stancyi Busły.
Adzin z hierojaŭ — Adam Mickievič. Niejak ja jechaŭ u płackarcie, i pryjšła takaja fraza: «Mickievič nikoli nie jeździŭ u płackartnym vahonie». Mickieviča ŭvohule strašenna lublu, vielmi viasioły byŭ čałaviek, tym bolš moj ziamlak. A ŭ bałharskim horadzie Burhasie ja znajšoŭ la mora kamień, na jakim było napisana, što ŭ hetym horadzie Mickievič peŭny čas čakaŭ karabla z rejsam na Kanstancinopal. Usio syšłosia, i naradziłasia pieśnia. Potym jašče i Maryja Vieraščaka dałučyłasia. Jość ŭ albomie i kachanaja, što žyvie ŭ lesie. Uvohule, bahataja na hierojaŭ prahrama.
Albom zapisvaŭsia ŭ Baranavičach. Studyja mieścicca ŭ katalickim klaštary, u zapisie piesień ŭ jakaści muzykantaŭ paŭdzielničali i manachi. Chto — sakret, ich imionaŭ nie budzie na vokładcy, bo dla manachaŭ heta nie ŭchvalnaja praca.
Taksama ŭ jubilejny hod Viktar Šałkievič zakančvaje pracu nad ramanam, a na padychodzie ŭ jaho jašče i opiera!
U iraničnym ramanie «Małanabździejkaŭskija histaryčnyja chroniki» aŭtar, praź los mifičnaha miastečka Małyja Nabździejki, byccam prasočvaje ŭvieś histaryčny šlach Vialikaha kniastva Litoŭskaha. U ramanie sustrakajucca samyja roznyja hieroi — ad Barbary Radzivił da Hierbierta fon Karajana. I adbyvajucca samyja roznyja padziei — naprykład, u Minsku źjaŭlajecca biełaruskamoŭnaje kulturnickaje hieta ŭ rajonie vulic Enhielsa i Kirava.
A opiera Viktara Šałkieviča — samaja sapraŭdnaja opiera, z aryjami i charami — nazyvajecca «Halilejskaja historyja».
— Not ja dahetul nie viedaju, i viedać nie chaču, — kaža aŭtar. — Bajusia, kab viedaŭ noty — nie było b ni piesień, ni opiery. Z partyturami mnie dapamahaje muzyka Anatol Kandyba, maju muzyku pa instrumientalnych partyjach hienijalna raskładvaje. Jość i ŭvierciura, i aryja Anioła, aryja pastuchoŭ, aryja zdradnikaŭ, staršyń jaŭrejskaha knesieta, i hetak dalej. Opiera nie dla pastanoŭki na scenie, a dla zapisu. Darobim, i pačniom šukać śpievakoŭ i vykanaŭcaŭ dla alboma.
Pieśni, teatr, aukcyjony, praca ŭ Niaśvižskim pałacy ŭ vyhladzie Radziviła Sirotki, proza, opiera… Nie, i heta nie ŭsio. Jak sapraŭdny patryjot svajoj nie tolki vialikaj, ale i małoj radzimy, Viktar Šałkievič šanuje imia Stefana Batoryja — dla Hrodna čałavieka znakavaha, ładzić plenery. Sioleta ŭ Hrodnie płanujecca nievialiki muzyčny fiestyval Stefana Batoryja ŭ honar jahonych narodzinaŭ.
A jašče u Biełastoku vychodzić ŭ pierakładzie na polskuju movu kniha Viktara Šałkieviča «Miastečka H. i vakolicy». Pierakład rabiŭ sam aŭtar, i prykmietna, nie litaraturnaj polskaj movaj, a «kresovaj palščyznaj» — amal zabytaj movaju starych ludziej.
Tradycyjny štohadovy kancert Viktara Šałkieviča ŭ Minsku projdzie va ŭtulnaj zale Pałaca prafsajuzaŭ. Dzie možna zabiaśpiečyć i jakasny huk, i kamfortnyja kresły. Na scenie buduć muzykanty Juryj Chiłaviec i Anatol Kandyba, z dapamohaj jakich pieśni Viktara Šałkieviča hučać nie tolki jaskrava, ale i sapraŭdy muzyčna. Jak heta adbyvajecca — možna ŭbačyć u niadaŭniaj prahramie telekanała «Biełsat».
