Фота: архіў Віктара Махнёва
Віктар нарадзіўся ў вёсцы Бабірава (Магілёўская вобласць), прычым зусім не ў бальніцы, а ў вулічным туалеце. Родная маці адмовілася ад сына адразу ж, а дактары паставілі хлопчыку несуцяшальны дыягназ — ДЦП. Яго адправілі ў спецыялізаваны дзіцячы дом у Бабруйску. Але ўсё ж яму пашанцавала — пра Віктара даведаліся муж і жонка Тамара і Альфрэд Савіны з вёскі Заеліца (Глускі раён Магілёўскай вобласці) і забралі ў сваю вялікую прыёмную сямʼю.
Яны падарылі яму любоў і клопат, і адбыўся цуд — хлопчык ачуняў і пачаў хадзіць. А калі вырас — заняўся музыкай і дайшоў да паўфіналу музычнага праекта Фактар.by.
Але гэта аказаўся не адзіны эфір у яго жыцці. Зусім нядаўна ў ток-шоу Андрэя Малахава «Привет, Андрей!» ён упершыню сустрэўся са сваёй біялагічнай маці. Sputnik пагутарыў з Віктарам і яго сваякамі.
Жыццё кувырком
У Віктара ёсць чатыры родныя браты, і яны таксама раслі ў прыёмных семʼях. Траіх старэйшых забрала на выхаванне Наталля — сястра яго маці. Яна прызналася, што і падумаць не магла, што жыццё Алены (імя біялагічнай маці Віктара) складзецца такім чынам і яна кіне пяцярых дзяцей.
«Мы самі з вялікай сямʼі — нас у бацькоў было восем. Мы жылі ва Украіне. Так здарылася, што, калі памерла мама, мы былі яшчэ зусім маленькімі. На той момант Лене споўнілася 4 гады, іншай сястры — 2 гады, а мне — 6 гадоў. Нас забрала ў Беларусь наша старэйшая сястра Таня. Яна была замужам і хацела аформіць апеку, але ёй не дазволілі. Сястра размеркавала нас усіх па інтэрнатах», — расказвае Наталля Махнёва.
Цётка Наталля з ужо дарослымі братамі Віктара Махнёва. Фота: асабісты архіў Віктара Махнёва
Пасля інтэрната Лена паступіла ў медвучылішча, але не скончыла яго. Вырваўшыся са сцен інтэрната, дзяўчына не змагла выстаяць перад спакусамі дарослага жыцця, і яе адлічылі за прагулы. Але пазней яна атрымала прафесію кухара і пераехала жыць у Расію.
«Там жылі, і да гэтага часу жывуць, нашы тры сястры. У адной з іх і пасялілася Лена. Потым яна выйшла замуж, нарадзіла дваіх дзяцей, старэйшых братоў Віці. Я прыязджала да іх некалькі разоў, і ўсё было добра», — успамінае жанчына.
Паводле яе слоў, жыццё Лены дало расколіну пасля сваркі з мужам. Будучы цяжарнай, яна сабрала рэчы і разам з двума дзецьмі прыехала жыць да яе ў Беларусь. Неўзабаве на свет зʼявіўся трэці. Наталля ўсяляк старалася дапамагчы ўладкавацца і адаптавацца сястры, але Алена выбрала іншую дарогу — пачала піць, пакідала сыноў адных дома, і ў выніку яе пазбавілі бацькоўскіх правоў, а дзяцей забралі ў прытулак.
«З усіх нас васьмярых толькі ў Лены жыццё пайшло кулём. У іншых сясцёр няма праблем з алкаголем: хтосьці ўвогуле не пʼе, а хтосьці, як многія нармальныя людзі, толькі па святах», — адзначае суразмоўніца.
Роды ў туалеце і на ферме
Наталля наведвала пляменнікаў у прытулку, і кожны раз пры сустрэчы ў яе екала сэрца, калі яны называлі яе мамай. Сваіх дзяцей у жанчыны не было, і яна вырашыла хлопчыкаў забраць сабе. Пакуль вырашалася пытанне з апякунствам, Лена нарадзіла яшчэ дваіх сыноў, і кожнага — у жудасных умовах.
«Мы жылі ў адной вёсцы, але не бачыліся і не размаўлялі. Аднойчы яна прыйшла да мяне з пакетам, у якім было цеста, і папрасіла дазволіць спячы бліны. Маўляў, у яе дома скончыўся газ у балоне. Я дазволіла, але сястра пайшла не на кухню, а ў туалет, размешчаны ў двары. Я нічога благога не падумала — бо ніхто не ведаў, што яна цяжарная, і па ёй было не відаць», — успамінае жанчына.
Доўгая адсутнасць сястры насцярожыла Наташу, і яна вырашыла праверыць, ці ўсё з ёй добра. Падышоўшы да прыбіральні, яна пачула гукі, зразумела, што адбываецца, і кінулася клікаць на дапамогу сельскага фельчара. Калі яны разам адчынілі дзверы туалета, то ўбачылі Алену і немаўля, якое вісела на пупавіне над выграбной ямай. Так зʼявіўся на свет Віктар.
А самага малодшага сына, Валеру, Алена нарадзіла на ферме і пакінула яго ў кучы саломы і гною, расказвае Наталля. Малое важыла ўсяго толькі 800 грамаў. Яго выпадкова знайшла даярка, пачуўшы гукі, падобныя на кацінае мяўканне.
«Калі немаўля знайшла даярка, яна ледзь не страціла прытомнасць. А сам ён такі малюсенькі быў — змяшчаўся на далоні. Выклікалі хуткую, забралі яго ў Магілёў, выходзілі дактары. Участковы мне патлумачыў, што на сястру крымінальную адказнасць не ўсклалі, бо дзіця нарадзілася неданошанае, а сястра падчас родаў сябе не кантралявала», — кажа Наталля.
Маліліся і рабілі масаж
Аб нараджэнні малога на ферме ў свой час пісалі многія беларускія СМІ. Пра гэтую жудасную гісторыю даведалася і сямʼя Тамары і Альфрэда Савіных з Магілёўскай вобласці, пара, якая пасля арганізавала дом сямейнага тыпу і за 15 гадоў выхавала 23 дзяцей. Дарэчы, гісторыя гэтага дома пачалася менавіта са зʼяўлення ў ім двух братоў Махнёвых. Прычым першым у Альфрэда і Тамары аказаўся Валера, а потым, праз некалькі гадоў, Віктар.
«Мы спачатку забралі Валеру, а потым даведаліся, што ў яго ёсць брат, і ён знаходзіцца ў доме інвалідаў у Бабруйску. З жонкай паехалі паглядзець, што там за хлопчык. Прыехалі, а Віця, як зараз памятаю, сядзеў адзін, такі задуменны, удалечыні ад усіх. У яго быў дзіцячы цэрэбральны параліч, ножкі не працавалі», — успамінае пра першую сустрэчу з хлопчыкам Альфрэд.
Муж і жонка яшчэ некалькі разоў прыехалі наведаць Віцю, а потым вырашылі таксама забраць яго да сябе. Іх не спыніла тое, што мае сурʼёзныя праблемы са здароўем. Па словах галавы сямейства, яны з жонкай як вернікі даверыліся Богу.
Віктар у дзіцячым доме ў Бабруйску (у цэнтры). Фота: архіў Віктара Махнёва
«Спачатку я паехаў заказваць у Бабруйску спецыяльны абутак. Замовілі. А потым я кажу жонцы: «Тома, слухай, дык ён жа ўсё жыццё будзе хадзіць на гэтых самых… Давай што-небудзь мы будзем па-свойму рабіць». Мы маліліся, масажавалі ногі яму. І Віця прыняў гэтую ўвагу, сам пачаў неяк змагацца. Ён такім хлопцам шустрым стаў — вельмі хутка бегаў. Гэта толькі Божае дакрананне», — распавёў мужчына.
У самога Віктара з дзіцячых успамінаў засталося ў памяці шмат паездак — па рэабілітацыйных цэнтрах і санаторыях. А яшчэ, што побач заўсёды быў ці тата ці мама. Паводле яго слоў, прыёмныя бацькі ўдзялялі роўную ўвагу кожнаму дзіцяці і ніхто не адчуваў сябе абдзеленым.
«У нас не было такога дзялення, маўляў, ты родны, а ты не родны. Хоць у бацькоў сваіх пяцёра дачок родных. Мы ўсе бачылі аднолькава любоў і клопат, бацькі далі нам усё», — расказаў Віктар.
Прыёмная маці Віктара Тамара Савіна. Фота: архіў Віктара Махнёва
Пры гэтым бацькі не агароджвалі дзяцей ад фізічнай працы, зазначыў ён. Сямʼя жыла ў вёсцы і мела вялікую гаспадарку. Кожнае дзіця дапамагала маме і тату. А яшчэ Віця разам з братам назаўжды засвоілі галоўны мамчын «урок».
«Мама неяк сказала: «Калі вы будзеце весці дрэнны лад жыцця — паліць, піць, то дзверы маёй хаты будуць для вас зачыненыя». Яна навучыла нас гэтаму адразу, каб мы ў гэты бруд не лезлі. І мы гэта назаўжды запомнілі», — падзяліўся Віктар.
Фактар.by
У прыёмнай сямʼі Альфрэда і Тамары шмат увагі надавалася спевам: дзеці разам з бацькамі спявалі ў царкве, спявалі і дома. І гэта аказала ўплыў на Віктара ў плане выбару прафесіі.
Спачатку ён скончыў Магілёўскі каледж мастацтваў на спецыяльнасці «Культарганізатар і кіраўнік хору», а зараз працягвае вучобу ў Магілёўскім дзяржуніверсітэце ім. Аркадзя Куляшова па спецыяльнасці «Музычнае мастацтва, рытміка і харэаграфія».
Віктар — досыць сціплы малады чалавек, і не любіць выпінаць свае дасягненні. Хаця іх у яго нямала. Адно з іх — удзел у трэцім сезоне музычнага праекта Фактар.by. Аляхно заўважыў хлопца з Магілёва і ўручыў яму сваю зорку, якая дазволіла прайсці Віктару ў паўфінал без трэніровачнага лагера.
«У фінал я ўжо не патрапіў, але ўсё скончылася на добрай ноце. Руслан Аляхно паабяцаў узяць мяне на свой канцэрт, калі ён будзе ў Магілёве. І сказаў, што калі ў яго будзе тур па Беларусі, то ён мяне таксама запросіць», — падзяліўся суразмоўца.
Віктар прызнаўся, што ён не толькі спявае песні, але і піша іх.
Фота: архіў Віктара Махнёва
Смерць прыёмнай маці і нечаканы фінал
У 2020 годзе раптоўна пайшла з жыцця прыёмная маці Віктара Тамара — яна памерла ад каранавірусу. Гэта падзея стала вялікім ударам для ўсёй сямʼі.
«Мы не перасталі мець зносіны паміж сабой, але ўсё развалілася неяк. Таму што мама была асновай сямʼі. Мы ўсе за яе трымаліся, яна дапамагала нам увесь час. Неяк усё знікла рэзка, мы разʼехаліся па сваіх кутах. І тату цяжка — ён адзін. Вядома, мы яго падтрымліваем, кожны дзень стэлефаноўваемся, наведваем, але ўсё роўна складана», — распавёў Віктар.
Віктар са сваім прыёмным бацькам Альфрэдам Савіным. Фота: архіў Віктара Махнёва
А зусім нядаўна лёс паднёс хлопцу яшчэ адно выпрабаванне — ён убачыўся з роднай маці. І хоць у душы Віктар спадзяваўся на гэта ўсё жыццё, сустрэча стала не радасцю, а болем.
Віктару патэлефанавала рэдактар расійскай праграмы Андрэя Малахава і паведаміла, што яны зацікавіліся ягоным лёсам. Пазней здымачная група прыехала ў Беларусь зняць сюжэт пра Віцю, а потым хлопца паклікалі ў Маскву. Малады чалавек да апошняга не ведаў, што на здымках праграмы адбудзецца сустрэча з ягонай роднай маці.
Спачатку ў студыі паказалі відэасюжэт пра яе, а потым жанчына зʼявілася з-за куліс.
Аказалася, што ўсе гэтыя гады яна жыла ў суседняй вёсцы. Там жа сёння працуе цялятніцай, туліцца ў маленькім пакойчыку.
«Я калі глядзеў відэасюжэт, у мяне праскочыла думка: «Ого, нічога сабе! Яе ўсё ж знайшлі». Мне не верылася. А калі мама выйшла і села побач, я не ведаў, што мне рабіць — падысці ці не, таму што, калі ты чалавека першы раз бачыш, па сутнасці, ён чужы чалавек. Так, яна называецца мамай, але яе не было ў маім жыцці», — кажа Віктар.
Фота: архіў Віктара Махнёва
Запрошаныя госці па-рознаму адрэагавалі на маці хлопца. Напрыклад, вядомая тэлевядучая Лера Кудраўцава выліла на яе шклянку вады, а пасля пакінула студыю. Яна асудзіла жанчыну і заявіла, што не можа зразумець, як тая змагла кінуць дзяцей.
Віктар спадзяваўся, што пасля праграмы зможа паразмаўляць з мамай па душах. Размова адбылася, але пасля яе ў юнака застаўся яшчэ большы цяжкі асадак.
«Яна апраўдвалася. Казала, што не кідала нас. Пасля сказала, што не хоча са мной размаўляць. Папрасіла, каб я яе забыўся, не шукаў і не тэлефанаваў. Вядома, гэта балюча…» — дзеліцца Віктар.
Ён змаўкае, а потым кажа, што не трымае зла.
«Я скажу вам праўду — я не крыўдую. Таму што няма чаго крыўдзіцца, Бог даў мне лепшае. Я разумею, што яна мяне кінула, і ўсе людзі кажуць, што гэта не па-мацярынску. Але мы не ведаем, чаму яна гэта зрабіла, што на той момант у яе было ў галаве. Таму мы не можам судзіць і казаць, якая яна дрэнная. Яна адкажа перад Богам, як і ўсе мы — за свае ўчынкі і справы», — сказаў на заканчэнне Віктар.
Чытайце таксама:
Мінздароўя адрэагавала на сітуацыю з немаўлём, якое загінула падчас родаў
позор«душ Шарко».