Pračytała ŭ Fejsbuku, što aŭtar apaviadańnia navučajecca ŭ Lublinskim univiersitecie imia Jana Paŭła II, što jon mahistr teałohii… I mnie čamuści tut padałosia, što hety aŭtar nie žadaŭ nam zła.
Ja prašu vas acanić hety tekst z punktu hledžańnia taho, što maładafrontaŭka jak postać, jak dziaŭčyna z charastvom i niepaŭtornaściu, što zachaplaje, heta — simvał Biełarusi. Taja, jakuju, prabačcie, prosta spojvajuć i jab**, zamiest taho, kab słuchać, prymać i lubić jejnyja vieršy albo movu, razvažać pra pryhažość i ŭnikalnaść, abierahać, kachać i nasić jaje na rukach. Niakiepski chłopiec Dzimka, zamiest taho kab abierahać svaju abrańnicu, padpojvaje jaje, i voś čym heta skančajecca.
Taja nacyjanalnaja ideja, jakaja zhańbavana, pakazana nam u vobrazie pryhožaj maładoj dziaŭčyny, u vobrazie jaje takoha vypadkovaha i takoha nievypadkovaha padzieńnia ŭ hłybiniach Biełarusi. Dziaŭčyna pieražyvaje padzieńnie, choć i stvorana dla inšaha. Jana akazvajecca słabiejšaj za asiarodździe. Asiarodździe, jakoje hvałtuje i padparadkoŭvaje hetuju śvietłuju dušu sabie. Jakoje nie ŭsprymaje bolš, čym jana moža dać — i ad taho hublaje.
Dziaŭčyna — Biełaruś — pierakonvaje tutejšaha, ale hrech i hvałt biaruć vierch.
Chłopcy ŭziali ad jaje mienš, čym jana mahła dać. Dzima zrazumieŭ heta, ale zapozna.
Heta kruta, što maładafrontaŭka — mietafara Biełarusi. Ale zhańbić my nie damo ni pieršaje, ni druhoje.
* * *
Ad Redaktara. Ci možna paprasić aŭtara, sp. Šukiełoviča, adhuknucca i adkazać krytykam? Čamu jon napisaŭ takoje rezkaje, šakujučaje apaviadańnie, u duchu Mo Jania? Ci nie škaduje jon pra rašeńnie apublikavać hety tvor? Što źmianiłasia ŭ im paśla pračytańnia kamientaŭ da apaviadańnia?
