Siońnia jubilej u paeta i krytyka Leanida Hałuboviča.
Jon naradziŭsia ŭ vioscy Varonina ŭ Kleckim rajonie. Skončyŭ PTV u Słucku. Praciahły čas pracavaŭ elektrykam. Ale paezija, jakoj pačaŭ addavać siabie jašče ź junactva, uziała svajo. U 1984 hodzie Hałubovič vydaŭ zbornik vieršaŭ «Tajemnaść ahniu», za jaki jaho pryniali ŭ Sajuz piśmieńnikaŭ. I tolki praz try hady pa vychadzie pieršaj knihi jon vyrašyŭ atrymać litaraturnuju adukacyju — nakiravaŭsia ŭ Maskvu na Vyšejšyja litaraturnyja kursy.
Adpaviedny dypłom pryvioŭ Leanida Hałuboviča na Biełaruskaje telebačańnie. Zatym pracavaŭ u časopisie «Krynica».
Adna za adnoj vychodzili knihi «Spoviedź biassonnaj dušy» (1989), «Busieł biez hniazda» (1989), «Tajemnaść spoviedzi» (1993), «Załožnik ciemry» (1994).
U 2000 źjavilisia «apošnija vieršy leanida hałuboviča», paśla čaho z paezijaj jon «zaviazaŭ».
Apošnija hady Hałubovič pracavaŭ u haziecie «Litaratura i mastactva», dzie vystupaŭ u roli krytyka i eseista. Jaho rubryka «Kułuary», u jakoj jon «LeHalizavaŭ» knihi ajčynnych piśmieńnikaŭ, była samaj čytanaj. Aŭtar na staronkach užo prybranaj da ruk łukašenkaŭcaŭ haziety znajomiŭ čytača z knihami, nie padzialajučy ich aŭtaraŭ na toj ci inšy Sajuz piśmieńnikaŭ. Letaś rubryku zakryli, a «LeHału» pryjšłosia pieraklučycca na piśmieńnikaŭ z pravincyi.
Leanid Hałubovič apiekavaŭsia spadčynaj pamierłych piśmieńnikaŭ Mikoły Kuprejeva, Vasila Sacharčuka, Viktara Stryžka. Dziakujučy ŭ tym liku i jamu, paśla śmierci aŭtaraŭ ich knihi vydavalisia.
Leanid Hałubovič. Paezija
Ty — bol, paezija. Ty — byl.
Tvaje surovyja zakony
He dla zabaŭ, nie dla hulby —
A pošuk iściny da skonu.
Ty — raj, paezija. Ty — roj
Adviečnych dum, dzie my zharajem.
I tolki hienii paroj
Žyli časova hetym rajem.
Ty — žal, paezija. Ty — žar.
Ja pa tvaim chadžu vuholli.
Čyja nie prahnuła duša
Tvajho źniavoleńnia i voli?
Ty — sum, paezija. Ty — sud
I mrojaŭ našych, i ździajśnieńniaŭ.
Chaj dušy ščyryja niasuć
Vysoki ład tvaich pamknieńniaŭ!
Ty — jad, paezija. Ty — sad
Z adzinym jabłykam spakusnym.
Nad im — katory hod padrad! —
Maje zbaleła śmiahnuć vusny...
Ty — bol, paezija. Ty — boj.
Ty — praŭdy nieprystupnaj vieža.
Ja — praviednik i hrešnik tvoj,
Puści mianie ŭ svajo biaźmiežža!..
