Načny Minsk
ja prašu ciabie, jedź adsiul, ja prašu, biažy!
choć adnu dušu ad piakielnaje nočy vyratuj!
heta našy, vier, la darohi stajać kryžy,
heta nam z taboj śviežy doł siarod pustak vyryty.
ja prašu ciabie, jedź, ratujsia, biažy adsiul!
tut hadami raskašavali čužyncy-złodziei,
apahańvali naš pačesny pasad, pakul
my śpiavali, spadziavalisia, karahodzili…
ja prašu, nie razdumvaj, nie azirajsia, jedź!
ja nie maju sił hladzieć, jak my nie vynyrvajem,
jak žyvoje niščym, ściaŭšysia pad pavieć,
jak my zabyvajem, što takoje być ščyrymi.
ja prašu, źbieražy čałavieka ŭ sabie, źjazdžaj!
ja ŭžo nie vydužvaju hety bol, nie vypłakvaju…
tut samota, strach, niemata, biednata i žal
usio ciahnuć i ciahnuć narod moj viakoŭ kłaakaju.
a paśla, kali viernucca hołas, luboŭ i słych,
kali zmožam zadychać nanova ŭ suśvietnym verchale,
tady ŭstań, ja prašu, idzi i śviedčy — pra tych,
što nasupierak słabaści hetych radkoŭ nie źjechali.
a kudasava - a što heta?