Pa słovach miascovych žycharoŭ, adlehłaść ad vioski da mohiłak — prykładna kiłamietr. Raniej tam była «palavaja, dobra zakručanaja hruntavaja daroha», ale potym «darohu stali pieravorvać».
«Z tych časoŭ mohiłki stali dla nas praktyčna niedastupnyja. Ni prajechać, ni prajści tudy nie atrymlivajecca, možna nohi pierałamać. Voś prykład: u listapadzie minułaha hoda ŭ mianie pamierła mama, my ledź zmahli dastavić trunu da mahiły. A voś pamianuć na mohiłkach praź dzieviać dzion my jaje ŭžo nie zmahli — ziamla namokła, i my tudy nie zmahli prabracca», — cytuje vydańnie žycharku Šałachanaŭki Irynu.
Pa słovach žančyny, kali pamierła jaje ciotka, z-za stanu darohi i niemahčymaści prajechać pa joj kamunalniki nieśli trunu na rukach.
Sa słoŭ miascovych žycharoŭ, truba, jakaja raniej advodziła ručaj za vioskaj, «pierastała spraŭlacca z hetaj funkcyjaj», i ciapier u nizinie staić vada — na mohiłkach možna pasprabavać prajechać tolki na pazadarožniku.
Staršynia Paršynskaha sielskaha savieta ŭ razmovie z žurnalistami vydańnia paabiacaŭ, što «sioleta zvykłaja palavaja daroha ad vioski da mohiłak budzie nakatanaja i zachavanaja». Trubu, pa słovach čynoŭnika, užo pačyścili, i jana pavinna pracavać jak raniej. A situacyju ź jaje zaśmiečvańniem jon patłumačyŭ tym, što ŭ ručai žyvuć babry i čas ad času zabrudžvajuć vodaadvod.
