Fota sa staronki hieraini ŭ adnoj z sacyjalnych sietak
Biełaruska, jakaja lacieła ranicaj 11 lutaha ź Vilni ŭ Kijeŭ, raskazvaje:
«Kala pamiežnaha kantrolu ŭbačyła čałavieka, jaki prajšoŭ sa stosam sinich biełaruskich pašpartoŭ u rukach. Paśla čaho ŭ akiency pamiežnik zabraŭ i moj pašpart, pieradaŭ jaho ŭ toj ža stos, patłumačyŭšy: standartnaja pracedura, pačakajcie 2-3 chviliny, zaraz vierniem.
Usich biełarusaŭ adpraŭlali pasiadzieć i pačakać.Čakali my 40 chvilin, ja pieryjadyčna cikaviłasia, kolki jašče, adkazvali niaźmienna: jašče 2-3 chviliny. Vadu dać admovilisia. U adnoj žančyny było dzicia, ale navat im nie dali vady.
Paśla vyklikali pa adnym. Pieršaha chłopca dapytvali daŭžej za inšych, kala 20 chvilin. Pytalisia, čamu jon jedzie va Ukrainu, adkaz zapisvali na videa. U jaho prasili pakazać fota ź dziaŭčynaj, da jakoj lacić, pytalisia, dzie i kali paznajomilisia, pytalisia, ci byŭ u Krymie, na terytoryi Danbasa. Zahadali pakazać hrošy na rachunkach.
Pytańni niekatoryja byli dziŭnyja: «A jak budziecie z aeraporta jechać? A čamu aŭtobusam, a nie elektryčkaj? A ci viedajecie, dzie aŭtobusny prypynak?»
Kali ja pajšła, u kabiniecie siadzieła žančyna, kapitan pamiežnaj słužby. Jana i zadavała pytańni. Mianie prasili pakazać damovu z maim pracadaŭcam, dakazać, što ja sapraŭdy tam pracuju. Pytalisia, čamu pryjechała».
Dziaŭčyna kaža, što raniej žyła ŭ Kijevie, paśla pierabrałasia ŭ Vilniu. Ale ŭ stalicy Ukrainy zastalisia jaje rečy — pa ich biełaruska i viarnułasia.
«Pytalisia, a dzie rečy ciapier? U znajomaha? Dyk čamu jon nie adpraviŭ ich poštaj, navošta vam jechać było? Dzie budziecie žyć? Zvarotny kvitok? — raskazvaje dziaŭčyna. — Ja spytałasia, navošta im usio heta, adkazali: dla ŭnutranaha karystańnia. Usie papiery, što ja pakazvała, fatahrafavali. Mianie zdymali na videa padčas razmovy.
Usim kantaktam, jakija my davali, zvanili, prasili paćvierdzić našy słovy, taksama ŭ ich prasili vysłać fota svajho pašparta.
Paśla ŭsich, akramia mianie, vyklikali jašče raz. Addali pašparty i ŭpuścili va Ukrainu. A ŭ mianie paprasili pasadačny.
Zatym vyklikali i mianie. Taja ž žančyna, jakaja mianie dapytvała, začytała rašeńnie, što mnie admovili va ŭjeździe.
Ja biez abrazaŭ, ale davoli rezka, sprabavała vyśvietlić pryčynu. Pamiežnica adkazała: «Pavodźcie siabie hodna, ja tut pradstaŭnik ułady. Mnie nie chapiła dokazaŭ vašaj mety prybyćcia, ja pryniała takoje rašeńnie, abmiarkoŭvać jaho z vami nie źbirajusia».
Ciapier ja siadžu ŭ pamiaškańni dla mihrantaŭ, pašpart mnie jašče nie viarnuli. Atrymlivajecca, na maim rejsie było čałaviek dziesiać biełarusaŭ, nie puścili va Ukrainu tolki mianie. Ja tut sustreła jašče dvuch rasijan, jakich hetak ža nie puścili. Jany z učorašniaha dnia tut.
Pryčym adzin ź ich kazaŭ, što jaho sustrakać pryjechali hiendyrektar firmy, juryst. Da ich vyjšli pamiežniki, pravieryli dakumienty — ale rasijanina ŭsio adno nie puścili, ničoha nie patłumačyŭšy.
Ježy ci vady nichto nie davaŭ i nie płanuje. Mnie skazali: «Čakajcie tut dva dni, pakul budzie rejs na Vilniu. Pra ŭsie niuansy musić pakłapacicca avijakampanija. Albo možacie vylecieć z Ukrainy lubym rejsam za svoj košt». Departavać mianie nikudy nie buduć.
Ciapier ja sprabuju źviazacca z avijakampanijaj, pakul nie atrymlivajecca. Budu siońnia lacieć u Varšavu, chutčej za ŭsio, adtul dabiracca da Vilni. Va Ukrainu jeździć bolš nie chaču. Chamskaje staŭleńnie pamiežnikaŭ da ludziej, nie chaču z hetym sutykacca znoŭ. Rečy chaj zastajucca, budu čakać lepšych časoŭ ci dapamohuć siabry».
***
Miž tym, biełarusy, što jeździli na minułym tydni va Ukrainu, raskazali «Našaj Nivie», što spakojna pierasiakali miažu i nijakich pytańniaŭ da ich nie było. Z čym źviazany taki dahlad, pakul nieviadoma.
«Naša Niva» nakiravała aficyjny zapyt u pamiežnuju słužbu Ukrainy z pytańniami pra staŭleńnie da biełarusaŭ u punktach kantrolu. Jak tolki adkaz pryjdzie, my jaho apublikujem.
