BiełTA
Pra heta Alaksandr Łukašenka zajaviŭ siońnia, naviedvajučy ŭ śviata Rastva Kryžaŭźvižanski chram u Minsku, piša BiełTA.
«Žyćcio ciapier składanaje, ale ja maru, kab ludzi, jakija žyvuć chacia by ŭ Biełarusi, razumieli tuju palityku, jakuju mnie davodzicca ažyćciaŭlać. Ale ja realist, viedaju, što vialikaje bačycca na adlehłaści i ŭsio paznajecca ŭ paraŭnańni. Heta nie ja prydumaŭ. Heta aksijoma», — skazaŭ jon.
Łukašenka padkreśliŭ, što navokał iduć infarmacyjnyja vojny i razharnuŭsia strašny boj za rozumy ludziej.
«Vykarystoŭvajuć luby vypadak, navat voś hetuju pandemiju. Ale ja vas papiaredžvaŭ jašče ŭ pačatku minułaha hoda: projdzie hetaja pandemija, ale dzie budziem my ŭ vyniku? Ja vas papiaredžvaŭ, što hetym momantam mocnyja hetaha śvietu pasprabujuć skarystacca. Hladzicie, situacyja niaprostaja. I nam treba abjadnacca, kab nie stracić svajo — toje, što naležyć nam», — zajaviŭ jon.
Alaksandr Łukašenka zhadaŭ i pra padziei, jakija adbylisia napiaredadni ŭ ZŠA: «Chto b moh, Uładyka (mitrapalit Minski i Zasłaŭski Vienijamin), padumać, što siońnia ŭ noč (pa našamu) buduć šturmavać Kapitolij — cytadel suśvietnaj demakratyi, jak jany siabie padavali. Chto b moh padumać? Nichto.
Choć u hetym jość niejkaja spraviadlivaść z boku Trampa.
Ale heta drenna. Heta drenna, kali iduć na šturm i hinuć ludzi».
«Tamu nam treba sabracca, treba supakoicca. Nie nam, jakija stajać tut. Chaj toj nievialikaj kupcy, jakaja siońnia pa vychodnych chodzić pa Minsku.
Ja ž vas papiaredžvaŭ: drenna, kali jany chodziać pa vulicy, jašče horš, kali jany iduć u dvary, budzie nievynosna, kali jany pryjduć u vašy kvatery. My nie pavinny hetaha dapuścić, — zajaviŭ Łukašenka. —
Tamu ja vas prašu tolki ab adnym: kab Vy mianie razumieli i nie asudžali adrazu. Pasprabujcie zrazumieć. Ja čałaviek mirny. Ale ja nie mahu dapuścić, kab chtości pryjšoŭ siudy i voś tak adkryta razburyŭ hetuju našu abiciel».
«My pavinny ŭsie razam sabracca i abrazumić tych, chto siońnia hetaha nie razumieje. Nam nie patrebnyja ni vojny, ni sutyknieńni. Nam ich pryniasuć, pahladzicie. Nam spakojnaha žyćcia nie daduć. Nam svabodna dychać nichto nie dazvolić, u centry Jeŭropy. Heta sutyčka. I nie daj boh jana pieratvorycca ŭ haračuju vajnu na hetaj našaj terytoryi, ale dzie nie buduć vyrašacca našy pytańni, dzie nie budzie našych intaresaŭ. Voś hetaha dapuścić nielha. Heta — hałoŭnaje. I ja vas prašu ab adnym: kab z vašaha boku było razumieńnie», — skazaŭ Łukašenka.
Jon taksama adznačyŭ, što ŭ Biełarusi zachavany mižrelihijny i mižetničny mir. «Usim chapaje miesca. Tak i pavinna być. Nam treba zachavać hety mir.
My dla ŭsioj płaniety, ŭsich krain prykładam źjaŭlajemsia. Niama nidzie takoha miru i spakoju, jak u Biełarusi.
Niama hetaj mižnacyjanalnaj i mižrelihijnaj bojki. Heta treba zachavać», — reziumavaŭ Łukašenka
