Misiju pasadžanych mužčyn praciahvaje abjadnany štab Cichanoŭskaj, Capkała i Babaryki.
U piatnicu Tryumvirat, składzieny sa Śviatłany Cichanoŭskaj, Vieraniki Capkała i Maryi Kaleśnikavaj pajechaŭ u vajaž pa Viciebščynie: Hłybokaje-Navapołack-Viciebsk.
Za padziejami ŭ haradach naziraŭ karespandent «Našaj Nivy» Arciom Harbacevič.
Hłybokaje
Napeŭna, jaho abrali pieršym, bo štab viedaŭ, što ŭ pavietry hetaha horada niešta raźlitaje. Niešta takoje, što nie davała pomniku Leninu zatrymacca na hałoŭnaj płoščy, što vyhadoŭvała artystaŭ uzroŭniu Navi i biełaruskamoŭnych pryhažuń.
Mienavita žycharka Hłybokaha pieršaj paraŭnała Łukašenku ź viadomym hierojem vierša Čukoŭskaha, naradziŭšy łozunh Cichanoŭskamu: «Stop tarakan!».
Na etapie zboru podpisaŭ tut cełymi vulicami admaŭlalisia padpisvacca za Łukašenku.
Ale ŭsio adno naŭrad ci chto tut čakaŭ, što na mitynh da Cichanoŭskaj na stajanku la «Biełmarkieta», daloka ad centra, pryjdzie ci pad 10% nasielnictva hetaha 18-tysiačnaha horada.
I heta pry tym, što budni dzień, što niazručny čas, što ŭ 13:30 abied na hłybockim MKK užo paŭhadziny jak skončany — usie rabotniki najbujniejšaha pracadaŭcy ŭžo na rabočych miescach.
A telefony ideołahaŭ Hłybokaha pad abied, peŭna, nahrelisia ŭžo tak, što piakli ruki: pa niekalki razoŭ na dzień hetyja ludzi abzvońvali rabotnikaŭ i nie toje kab zastrašvali, a ŭžo naadvarot — ledź nie ŭmalali, kab tyja nie išli na pikiet Cichanoŭskaj, bo «tady ich [ideołahaŭ] zvolniać». Ź Viciebsku, darečy, nahnali AMAP, ale jon siabie nie śviaciŭ.
Kali paśla nievialikaha spaźnieńnia achova pryviała biełaruskich Aniołaŭ Čarli i jany zahavaryli, to stała vidavočna ich palityčnaja evalucyja. Jany śmialejuć, upeŭniena pačynaje havaryć nie tolki artystka Kaleśnikava.
Bačna, jak Cichanoŭskaja kvitnieje i mianiajecca. Heta ŭžo nie taja zaciukanaja chatniaja haspadynia, jakaja žyła pad piatkaj muža. Jana stanovicca śmiełaj i pryhožaj. Napeŭna, i Siarhieju paśla SIZA budzie ź joj užo niaprosta, jon nie paznaje žonku.
A voś što Łukašenku rabić z takimi Cichanoŭskaj, Capkała i Kaleśnikavaj? Absalutna niajasna: paharda i chamstva na ich nie dziejničajuć, jon nikoli nie sutykaŭsia z takimi novymi, adčajnymi i mocnymi žančynami.
Kaleśnikava nie chłusić, kali kaža, što mocy im nadajuć ludzi. Tezisy žančynam taksama padkazvajuć jany.
«My abjadnalisia, kab našy krynicy abjadnalisia ŭ adnu raku narodnaha …» — zapnułasia Cichanoŭskaja.
«Hnievu!» — padkazała žančyna z natoŭpu.
«Narodnaha hnievu!» — paćvierdziła Cichanoŭskaja.
A jak tut sustrakali tryumvirat? Absalutnaja ekstraardynarnaść padziei, adsutnaść palityčnaj kultury prahladałasia ŭ harniturach hłybačancaŭ na stajancy — jany nie viedali, jak treba iści na palityčny mitynh, što tudy apranać: niechta prybraŭsia niby na viasielle — u pinžak z tuflami, a niechta vypaŭz prosta ŭ chatnich trenikach.
Niekatoryja chacia i pieraadoleli strach, ale ŭsio adno nie da kanca: pryjšli ŭ maskiroŭcy: maska amal na vočy, chustka. Kab nichto nie paznaŭ — napeŭna, nastaŭnicy.
«Ja suprać ułady. Zadziaŭbło heta ŭsio, hety bardak. Hrošy źnikajuć, iduć nie tudy, zarobki nijakija, paśla raboty — nie da žonki, nie da dački, a dalej pracavać. Nu što heta takoje? Nadakučyła, chopić ciarpieć. Narod utrymlivaje ŭładu, na-da-ku-čy-ła. Ja Šyrabajka Alaksandr, ja trenier, u Hłybokim žyvu z 7 hod», — skazaŭ mužčyna na fota vyšej, jaki pryjšoŭ z dačkoj i žonkaj.
A voś niejkija mužyki praletarskaha vyhladu za try kroki ad milicyjaniera pa formie abmiarkoŭvajuć, što b jany zrabili z amapaŭcami, kali b tyja pakalečyli kaho ź ich svajakoŭ ci siabroŭ.
Hetyja brutalnyja cytaty ja pryvodzić tut nie budu, ale čym jany aburanyja, ja pacikaviŭsia. U pryncypie, usio banalna. Mužyki nie mohuć znajści rabotu ŭ Biełarusi, pierabivajucca chałturami, za miažu jeździć užo siłaŭ niama: u Polščy — «nie spadabałasia», a ŭ Rasii — «kidajuć».
Da čaho dajšło — hety mužčyna z čornymi ad mazuty palcami, kiroŭca, pradekłamavaŭ pad zapis palityčny vierš i paprasiŭ abaviazkova nazvać jaho imia i proźvišča — Viačasłaŭ Hlembocki, — kab, kryj boža, nichto nie prysabiečyŭ sabie hetyja radki.
«Słuhi korola luboho, kohda na nas brosajut vzhlad
Oni priezirajut boha, dažie uhnietajut nas.
Oni dali nam nadieždu, no potom zabrali vsio
O nas nie dumajut, kak prieždie, zabyvajut nas — kino.
Oni tiepieŕ niezvanny hosti, čto prišli kohda-to k nam,
Tiepieŕ nieprinuždionno strojat dvorcy — siebie płacdarm».
[…]
Inšy mužyk, Alaksandr z «VDV» na majcy, skazaŭ, što ŭ jaho šeść unukaŭ: «Chaču, kab choć jany žyli jak ludzi».
Cikava było nazirać, jak ludzi ŭpieršyniu sprabavali niejak va ŭnison kryčać palityčnyja łozunhi: «Śvieta!», «Svabodu!», «Žyvie Biełaruś!». Upieršyniu za niekalki pakaleńniaŭ tut takoje, dośviedu nijakaha.
Jak mnie potym napisaŭ znajomy siłavik z vobłaści, kadry z Hłybokaha mocna ŭrazili jaho kaleh: «Hłybokaje — samy paśpiachovy rehijon na zachodniaj poŭnačy, a navokał uvohule sr*ka biespraśvietnaja. Što tady tam ludzi dumajuć? Usie razumiejuć, što kali rajony padymucca, to nijakich siłaŭ zadušyć heta nie chopić, a miascovyja [milicyja] i nie padpišucca na heta nikoli. Kali jaki durań i zachoča, to jaho ciešča ŭ chlavie zamknie».
Hladzicie taksama: Jak Hłybokaje vitała Cichanoŭskuju FOTAREPARTAŽ
Navapołack
Za kiłamietr ad miesca mitynha niemahčyma było pryparkavacca. Ludzi išli, jak na darmavuju razdaču muki, valili i valili.
U pieršych šerahach pierad scenaj navalvalisia adzin na adnaho, cisnulisia, vybačalisia i lišni raz praviarali kišeni.
A tut, miž tym, kopcić nieba NPZ i ludzi majuć samy vysoki miedyjanny zarobak na Viciebščynie — 1148 rubloŭ da vypłaty padatkaŭ, tut taksama małaja radzima pravaj ruki Łukašenki — Natalli Kačanavaj.
Ale ludzi zapoŭnili ŭsiu prastoru pierad scenaj, my naličyli niekalki tysiač prysutnych. Vidać, praz takuju kolkaść nie vyjšła pravakacyja ź piłavańniem dreva ŭ parku la miesca mitynhu: zabajalisia.
Vy, peŭna, bačyli našy kadry taho, jak u bahatym Navapołacku sustrakali Aniołaŭ Čarli — heta jak kadry ź niejkaha halivudskaha filma pra palityčny pośpiech.
Sustreŭ u šerahach dźviuch babulek. Pahavaryŭ.
Što ich siudy pryviało, čym niezadavolenyja? Zdajecca, što ŭsim: małymi piensijami, darahimi lekami. Ale tak było i hod tamu, i dva.
Ale praz kanaranavirus zabyłasia ŭsio, što dapamahała im unutrana mirycca z hetym režymam, a kančatkova dabiła chamstva ŭładaŭ: «Viciebski artyst (Viktar Daškievič, 75 hod, pamior ad karanavirusa — «NN», Łukašenka nazvaŭ jaho «niebarakam», jaki «nie vytrymaŭ»), jakoha abraziŭ Łukašenka — naš ravieśnik! Jon nie jaho, jon usich nas pryniziŭ!», — kažuć hetyja kabiety.
Jany pryjšli na mitynh udźviuch, biez mužykoŭ, biez zaručalnych piarścionkaŭ na palcach.
Ja ŭžo nie staŭ pytacca, dzie ich mužy, i tak jasna, kaho mienavita kožnaja ź ich bačyć u tym pamierłym Daškieviču.
Karanavirus sapraŭdy mnohich tut padkasiŭ. U aficyjnuju statystyku nichto nie vieryć. Ale dakładna viadoma, što chvareli i ŭ vykankamie, i ŭ kiraŭnictvie NPZ.
A voś plaskaje ŭ dałoni Capkału čałaviek ź miedalami i lejtenanckimi pahonami — rana zvolniŭsia. Čamu pryjšoŭ siudy, a nie na ŭčastak, kab hałasavać za Łukašenku?
«Ja suprać isnujučaj ułady. Ja — likvidatar avaryi na ČAES. My pazbaŭleny ŭsich ilhotaŭ adnym čałaviekam! U 2013 hodzie jon naš status vykraśliŭ, na siońnia my — «paciarpiełyja», a nie likvidatary. Za stolki hod nivodnaha značka, nivodnaj kapiejki dziaržava nam nie dała. Ja pavinien za jaho hałasavać? Pra što vy?» — kaža jon. Nazyvajecca Aleham.
Inšyja ludzi, zdajecca, užo navat nie ličać patrebnym niešta dakazvać, tłumačyć. Maŭlaŭ, i tak ŭsio jasna — pra što havaryć? Mnohija pracujuć na NPZ, ale: «Čaho bajacca?».
Usie jany z roznych śfier: budaŭniki, mastaki, biznesmieny. U kožnaha svaje kryŭdy. Chočacca pahladzieć na tuju sacyjalnuju hrupu, jakoj ŭłada ničym nie dapiakła.
Ź mitynhu išoŭ z žančynaj-nataryusam.
Dobra apranutaja. Kletčaty pinžak, padčas mitynhu padpirała dreva i plaskała ŭ dałoni. Kaža, što muž pracuje na NPZ, ale «ŭsie nadbaŭki adabrali, zarobak staić na miescy ŭ rublach, u dalarach padaje, načalstva tolki i šukaje nahody, kab zabrać premii — zabaranili nasić telefony, ale nie tamu, što jany škodziać, a tamu što ludzi ich usio roŭna buduć brać, a za heta možna štrafavać».
Kaža, što jašče hod tamu palitykaj cikaviłasia nie asabliva, ale ciapier niešta prarvała, kaža, što na mnohaje hatovaja, kali Łukašenka nazavie siabie pieramožcam na vybarach — jana nie vieryć, što takoje ŭvohule mahčyma.
Hladzicie taksama: U jakoj atmaśfiery prajšoŭ mitynh Cichanoŭskaj u Navapołacku FOTAREPARTAŽ
Viciebsk
U Viciebsku na pratestavy mitynh sabrałasia ludziej stolki ž, kolki ŭ stalicy.
Pry hetym jany našmat bolš złyja. Heta pieršy horad, dzie aśvistali Łukašenku, jak tolki jaho proźvišča prahučała sa sceny. Pieršy horad, dzie nie śpiašalisia razychodzicca paśla vystupleńnia kandydataŭ.
Tam-siam u natoŭpie kryčali «Stop tarakan!».
U hetym vialikim horadzie ŭłady absiekli dźvie traciny podpisaŭ za Babaryku. Jany nie razumiejuć, što za kožnym podpisam svaja historyja. Padpisvajučysia, ludzi vykazvali vałancioram ułasny bol, i kali Jarmošyna z nadumanaj pryčyny abnuliła ich podpisy, jany raźjušylisia — heta adčuvałasia, pra heta kazali.
Usiamu horadu viadomyja historyi, jak u viciebskaj prakuratury za Babaryku padpisałasia stolki ludziej, što i zvolnić za heta nikoha nie rašylisia.
U hety park mnohija pryjšli navat nie dla taho, kab pasłuchać kandydataŭ: u kožnym horadzie jany kažuć prykładna adnoje i toje ž, možna pahladzieć strym dy ŭsio, ničoha novaha.
Ale viciebčuki pryjšli z salidarnaści, kab hlanuć adno na adnaho, prakryčać «Pieramien!». A jany vierać, što pieramieny mahčymyja.
Hetaja dumka ŭžo bolš za prosta plon śmiełych fantazij.
Pryvid nadziei stanovicca asiazalnym, jaho niemahčyma nie zaŭvažać, — tak kažuć ludzi na vychadzie ź mitynhu, niechta vyciraje vočy. Jany hladziacca ŭ adlustravańni siabie ŭ voknach mašyn i bačać nie biaśsilnuju postać, a asobu, poŭnuju novaha dla siabie palityčnaha entuzijazmu.
Dalej abjadnany štab jedzie na Mahiloŭščynu.
Hladzicie taksama: 8000 viciebčukoŭ vitali Cichanoŭskuju na emacyjnym mitynhu FOTAREPARTAŽ
