Vytoki niezaležnaści biełaruskaj dziaržavy biaruć pačatak u hłybokaj staražytnaści. Pra heta Łukašenka zajaviŭ siońnia na ŭračystym schodzie, pryśviečanym Dniu Niezaležnaści, pieradaje BiełTA.
Jon adznačyŭ, što vytoki niezaležnaści biełaruskaj dziaržavy biaruć pačatak u hłybokaj staražytnaści, u hłybini stahodździaŭ: jany — u imknieńni Połackaha kniastva da palityčnaj i ekanamičnaj samastojnaści, u stvareńni na biełaruskaj ziamli prahresiŭnaha siaredniaviečnaha prava, u navukovych i duchoŭnych pracach, u palityčnych pośpiechach suajčyńnikaŭ — jarkich pradstaŭnikoŭ roznych histaryčnych epoch.
«Ale tak skłałasia, što amal tysiaču hadoŭ vyraźnikami narodnaj voli na biełaruskaj ziamli zastavalisia vyklučna karanavanyja asoby. I tolki ŭ XX stahodździ na viečnaje pytańnie «A chto tam idzie?» znajšoŭsia losavyznačalny adkaz. U vielmi składanych umovach troch revalucyj, Pieršaj suśvietnaj i Hramadzianskaj vojnaŭ na histaryčnuju scenu vyjšaŭ biełaruski narod — mudry i ciahavity, praŭdzivy abaronca i zachavalnik Radzimy. Narod, jaki de-fakta i byŭ haspadarom svajoj ziamli, tamu što ŭ časy ŭsich vojnaŭ i bitvaŭ (jakich było niamała) samaaddana ŭstavaŭ na abaronu svajoj Radzimy i zaŭsiody viedaŭ, chto jaje vorah. Navat nie majučy palityčnaj samastojnaści, stahodździami žyvučy va ŭmovach kulturnaj, kanfiesijnaj i palityčnaj ekspansii, zdoleŭ źbierahčy svaju etničnuju samabytnaść i tradycyi», — padkreśliŭ Łukašenka.
