Siońnia ŭ Minsku, u chramie Usich śviatych, padvodzili vyniki akcyi «Adnaŭleńnie śviatyniaŭ. Krynicy Biełarusi». Heta takaja inicyjatyva BRSM, jakuju arhanizacyja pravodzić užo daŭno i adnaŭlaje niešta kožny hod: to chramy, to krynicy, to pomniki.
Admietna, što sioleta hetaje mierapryjemstva vyrašyli spałučyć ź vizitam u Kurapaty.
Vyhladała ŭsio tak: aktyvisty BRSM paśla mierapryjemstva ŭ chramie Usich śviatych pajechali ŭ minski Dom Miłasernaści, a ź jaho — na rovarach u Kurapaty.
Tam jany ŭskłali kvietki da kryžoŭ, a śviatar Fiodar Poŭny źviarnuŭsia da moładzi ź nievialikaj propaviedździu. Paśla taho pamaliŭsia i katalicki arcybiskup Tadevuš Kandrusievič.
Pryvodzim słovy Poŭnaha:
«Mnie siońnia pa daručeńni mitrapalita Paŭła davodzicca ŭvažliva vyvučać materyjały pra Kurapaty: jany, nie schavaju, navat supiarečlivyja, vielmi supiarečlivyja.
Ale chto b ni byŭ zabity i pachavany ŭ hetym miescy, kolki b ni było źniščana tut ludziej — heta trahičnyja padzieja! Šnar na tvary čałaviectva. Šnar pieratvaraje tvar tvoru Božaha ŭ źviaryny askał, u demaničny vobraz. U vobraz nie kankretna Stalina ci Jažova, a strašny čałaviečy. I katy, i achviary, i ja, i vy, i ŭsie my, pradstaŭniki hetaha čałaviectva, ŭvasablajem božuju zadumu ab čałavieku. A zabojstva — zaŭsiody krok suprać Boha.
Chto achviary, chto karniki — viedać, kaniečnie, važna, ale dušam zahinułych bolš patrebna malitva žyvych.
I hetaje miesca, mnie dumajecca, zusim nie dla taho isnuje, kab kožny, chto pryjšoŭ siudy, ź plača asudziŭ toj ci inšy režym, nie.
Dastatkova zrazumieć, što siarod rasstralanych byli jak niavinnyja achviary, tak i realnyja złačyncy i navat zdradniki. U kožnaj histaryčnaj padziei pieramiašanaje dabro i zło, vialikaje i nikčemnaje.
Pra heta my nie možam skazać adnaznačna: heta kiepska, a heta dobra. Razbłytać kłubok supiarečnaściaŭ nam nie pa siłach, dla hetaha jość Boh, tolki jaho sud sapraŭdny, naš ža zaŭsiody pieraduziaty.
Ale my ŭ siłach pamalicca i paprasić vyšejšy sud za dušy zabitych. Nie treba dumać, što śmierć niavinavatych — pramy kvitok u raj, nie zaŭsiody tak. My možam pamalicca, kab hetyja dušy atrymali spakoj i radaść viečnaha isnavańnia Boham, kali jamu budzie zaŭhodna.
Našaja malitva za pamierłych — śviedčańnie lubovi, imknieńnie ŭśviedamlać pamyłki minułaha i ŭroki historyi, jakija b horkija jany nie byli».
