Amal dvaccać hod tamu jon pierabraŭsia ŭ Maskvu, nie tak daŭno kupiŭ kvateru ŭ aneksavanym Krymie, na radzimie svajoj žonki, śpiavački Anžaliki Jut. Pra toje, čym jon ciapier žyvie, Uładzimir Stankievič raspavioŭ «Našaj Nivie».
Padumvaje ŭziać hramadzianstva Rasii
Nie tak daŭno Uładzimir Stankievič pradaŭ apošniuju kvateru ŭ Minsku. I ciapier, pryznajecca jon, zusim adpała nieabchodnaść byvać u Biełarusi.
«Ja pryjazdžaju ciapier na dzień-druhi raz na hod. Pryjazdžaju ŭ asnoŭnym dla taho, kab vyrašyć niekatoryja biurakratyčnyja pytańni. Pradaŭ apošniuju našu kvateru, ciapier treba vypisacca ź jaje i prapisacca ŭ kvatery maskoŭskaj. U Minsku naviedvaju svaju zvodnuju siastru, prafiesara-muzykaznaŭcu Volhu Dadzijomavu. U jaje zaraz čaćviortaja stupień rakavaha zachvorvańnia, ale jana praciahvaje pisać i vydavać knihi pa historyi biełaruskaj muzyki. Ciapier byvaju tolki ŭ jaje, mama pamierła try hady tamu», — raskazvaje Uładzimir Stankievič.
Uładzimir raskazvaje, što ŭśled za prodažam kvatery ŭ Minsku moža jašče i pamianiać biełaruskaje hramadzianstva na rasijskaje.
«Usio ž u Maskvie praściej žyć, kali ŭ ciabie rasijski pašpart i rasijskaje hramadzianstva. U Anžaliki dva hramadzianstvy: rasijskaje i biełaruskaje, u mianie pakul tolki biełaruskaje. Ale admaŭlacca ad jaho my nie płanujem», — udakładniaje Uładzimir.
Niahledziačy na toje, što Anžalika i Uładzimir pierabralisia ŭ Maskvu jašče ŭ 2002 hodzie, kančatkovaje rašeńnie ab pierajeździe ŭ Rasiju pryniali značna paźniej.
Uładzimir Stankievič i Anžalika Jut.
«U 2002 Anžalika padpisała kantrakt ź Iharam Sieliviorstavym, pradziusaram «Strełak» i «Virusa». Jeździła na hastroli. A treba skazać, što kantrakt z pradziusaram — reč dastatkova žorstkaja. Naprykład, artysty atrymlivali tolki 10% z kancertaŭ, i toje nie zaŭsiody. Ni pra jakija pravy na vykanańnie piesień nie mahło być i havorki. Ja naohuł pieršy hod nie viedaŭ, čym mnie zajmacca ŭ Maskvie. Faktyčna ja admoviŭsia ad svajoj solnaj karjery, kab zajmacca karjeraj Anžaliki. Umovy byli vielmi nie prostyja. Kali kantrakt skončyŭsia, Anžalika vyrašyła viarnucca ŭ Minsk ŭ arkiestr Finbierha. Tak i žyli. Jana z paniadziełka pa čaćvier u Minsku, ź piatnicy pa niadzielu — u Maskvie. U nas rasła dačka Viktoryja, jana chadziła ŭ škołu ŭ Minsku. Ale, pažyŭšy tak, zrazumieli, što tak bolš praciahvacca nie moža. Uzvažyli «za» i «suprać», prykinuli, nakolki bolš mahčymaściaŭ u Maskvie, i pryniali rašeńnie kančatkova pierabracca siudy. Darečy, viasielle my z Anžalikaj zhulali tolki praź dziesiać hod. Adznačyli razam z pakupkaj kvatery ŭ Maskvie», — raskazvaje Uładzimir.
Siabravali siemjami, a paśla tak skłałasia, što Anžalika pierajechała da mianie
Anžalika Jut i Uładzimir Stankievič razam užo bolš za 25 hadoŭ. A paznajomilisia, jak heta i byvaje, vypadkova.
«Była niadziela, mnie a 7-j hadzinie ranicy telefanuje administratar «Siabroŭ», — a my tolki ŭnačy prylacieli z hastrolaŭ, — kaža, što treba jechać na kancert u Dziaržynsk i što admovicca nu nijak nielha. I ja sonny, zły, jedu na kancert. Pierad kancertam, na saŭndčeku, baču śpiavačku, jakaja śpiavaje ŭ zusim inšaj maniery, nie tak, jak u Biełarusi. A paśla ja daviedaŭsia, što jana z Kryma, paśpieła papracavać u Maskvie z «Łaskavym majem». Jana nie tak daŭno vyjšła zamuž za biełarusa, apynułasia ŭ Minsku. Hutaryli ŭsiu darohu u Minsk, pasiabravali. Ja taksama tady ŭžo byŭ žanaty. Tak i siabravali siemjami. Ja viedaŭ jaje muža, jany zachodzili da nas u hości. Anžalika śpiavała ŭ arkiestry Finbierha, ja pracavaŭ u «Siabrach», dapamahaŭ joj z novymi znajomstvami, z kancertami. My zapisali niekalki sumiesnych piesień, stali čaściej razam jezdzić na hastroli. A paśla niejak tak atrymałasia, što stali i žyć razam. Heta nie było niejkim chutkim, nieabdumanym rašeńniem. Adbyłosia samo saboj — napeŭna, heta i jość kachańnie», — kaža Uładzimir Stankievič.
U 1997 hodzie para raśpisałasia aficyjna.
Takimi ŭ 1997 hodzie Uładzimir i Anžalika pryjšli ŭ ZAHS.
«Heta nie było viasielle, my ŭ budny dzień pryjšli ŭ ZAHS, raśpisalisia, a paśla pajechali razam z «Siabrami» ŭ viasielnaje padarožža. Tady ŭ «Siabroŭ» byŭ kancerty tur daŭžynioj dva miesiacy, jubilejny tur Anatola Jarmolenki. Darečy, u «Siabry» z arkiestra Finbierha Anžalika trapiła dziakujučy mnie», — raskazvaje Stankievič.
Pieršy stendap komik Biełarusi — kanfieranśje ŭ «Siabrach»
Dy i sam Stankievič trapiŭ u «Siabry» vypadkova.
«Moj armiejski siabar Juryj Bahatkievič, tady ŭžo salist «Siabroŭ», patelefanavaŭ niejak i paprasiŭ źjeździć z «Siabrami» na kancert u Babrujsk, zamianić ich kanfieranśje. Chto taki kanfieranśje ŭ ansambli? Kaniečnie, heta toj, chto abjaŭlaje pieśni, vitajecca z publikaj, ale nie tolki.
Viedajecie, u pačatku 90-ch hadoŭ «Siabry» vystupali tolki z žyvym hukam, kancert byŭ na dva adździaleńni. I paśla pieršaha artystam pavinien byŭ pierapynak na 20—30 chvilin, kab papić vady i pieradychnuć, a kłavišnik u hety čas zahružaŭ z kasietnaha mahnitafona ŭ sintezatar sempły. I voś pakul artysty byli zaniatyja spravaj, ja zabaŭlaŭ publiku. A pačućcio humaru ŭ mianie było ź dziacinstva, ja navat udzielničaŭ u roznych konkursach artystaŭ estrady z manałohami, parodyjami. Ciapier by heta nazvali stendap-komikam, a tady ja byŭ kanfieranśje», — uspaminaje Uładzimir Stankievič.
Z Anatolem Jarmolenkam u Stankieviča da siońnia zachavalisia ciopłyja adnosiny.
«Dy jany takimi zaŭsiody byli. Ja moh prapanavać Anatolu Ivanaviču niejkuju ideju, jon zaŭsiody adkazvaŭ: «Nu, davaj pasprabuj». Tak ja pastupova staŭ amal salistam. Spačatku vykonvaŭ paru piesień u pačatku druhoha adździaleńnia ŭ svaim błoku, paśla staŭ śpiavać pastajanna. Kali ažaniŭsia z Anžalikaj, zrazumieŭ, što ŭ ščylnym hrafiku «Siabroŭ» nam niaprosta budzie pravodzić čas razam. Pryjšoŭ da Jarmolenki, kažu: «Vaźmicie, kali łaska, Anžaliku ŭ ansambl, inakš mnie daviadziecca zvolnicca. My chočam pracavać razam». I Anatol Ivanavič — a jon usio sam bačyŭ i ŭsio dobra razumieŭ — pahadziŭsia», — raskazvaje Uładzimir Stankievič.
«A nie tak daŭno my z Anžalikaj uzhadali, što ja tak i nie zrabiŭ joj prapanovu ruki i serca. Viasielle ź limuzinami, sukienkaj i piarścionkami my zhulali tolki ŭ Maskvie ŭ 2007 hodzie, nas sustrakała z karavajem dačka Vika, jakoj tady było 12 hadoŭ. A voś uračystuju prapanovu ja tak i nie zrabiŭ. Paśla padumaŭ, što kupim kvateru ŭ Ałušcie, tady i zrablu prapanovu. Kvateru kupili, vidać, chutka budziem znoŭ spraŭlać viasielle», — dzielicca Uładzimir Stankievič.
Kali Krym staŭ rasijskim, baćki žonki ŭzdychnuli z palohkaj
Kvatera ŭ Ałušcie była daŭniaj maraj Uładzimira.
«Ja daŭno maryŭ ab tym, kab pad staraść zajmieć svaju kvateru na bierazie mora. Jašče pamiataju, kali ŭpieršyniu trapiŭ u Krym z hastrolami «Siabroŭ». Vyjšaŭ tady z tralejbusa ŭ Ałušcie i padumaŭ: «Ja chaču tut žyć». A tut tak usio skłałasia.
Anžalika naradziłasia ŭ Krymie, jaje baćki majuć svoj dom u Simfieropali. Ciapier jany aboje paśla infarktu, im patrebny dohlad. Anžalika časta pryjazdžaje da ich, voś i padumali, što nam tut patrebny svoj kut. I jakraz siabar pradavaŭ kvateru. Ciapier ja nievierahodna ščaślivy, što maju ŭłasnuju kvateru, dy jašče na bierazie mora. Viedajecie, jak tut ciapier stała pryhoža? Raniej prychodziš na plaž, a tut śmiećcie, kukuruza, akurki, ciapier ža plažy ŭ Krymie možna paraŭnać z Łazurnym bieraham.
Tut usie ŭściešanyja, što Krym staŭ rasijskim. Anžalika raskazvała, što jana da 1991 hoda navat nie viedała, što žyvie va Ukrainie. Usie žychary krymčaki ličyli siabie ruskimi. Jašče ŭsie ŭzhadvajuć, što raniej nie prosta žyłosia z tatarami, jany zachoplivali ziamlu, budavali niešta, ciapier ža ŭ Krymie paradak», — raspaviadaje Uładzimir.
Anžalika Jut u 2013 hodzie zapisała soŭł-viersiju himna Rasii.
«Heta adbyłosia vypadkova. My ŭ čarhovy raz hladzieli film «Ciełaachoŭnik». I ja taki kažu Anžalicy: «Nu krutaja ž pieśnia, a ty možaš u hetym styli śpieć himn Rasii? Anžalika spačatku nie zrazumieła, navošta mnie heta patrebna, a potym u studyi niešta ŭ joj zapaliłasia i jana zapisała tady himn Rasii navat lepš za toj, što ja mieŭ na ŭvazie. My zalili videa na jutub i zabylisia pra jaho. A paśla ŭsich padziej 2014 hoda niečakana hetaje videa ŭspłyło. Było šmat vodhukaŭ, sprečak: maŭlaŭ, krymčanka — i zaśpiavała himn Rasii. Ale ŭ asnoŭnym byli tolki stanoŭčyja vodhuki. Asabliva ŭražvajucca zamiežniki. Viersija himna Anžaliki — treciaja aficyjna dazvolenaja, paśla kłasičnaj viersii choru Alaksandrava i lubimaha hurta Uładzimira Pucina «Lube», — raskazvaje Uładzimir.
Ideja zapisać himn — nie adzinaja šalonaja ideja, jakaja prychodziła ŭ hałavu Uładzimiru Stankieviču. Jon ža prapanavaŭ Anžalicy Jut vykanać vakalna 40-ju simfoniju Mocarta i «Taniec maleńkich lebiadziej». A kaliści, u pačatku 90-ch hadoŭ, jon paznajomiŭ minskaha słuchača ź biełaruskamoŭnym afrykancam Džymi Nielsanam.
«Ja tady vioŭ na biełaruskim telebačańni muzyčnuju prahramu «Telebom». Ubačyŭ niedzie na kancercie hurt, dzie śpiavaŭ Džymi. Ja prapanavaŭ Džymi supracoŭničać, toj pahadziŭsia. Zrabili z im hurt ELEGANT COMPANY. Paśla ja paznajomiŭ Džymi z Anatolem Jarmolenkam. Jakraz tady Valer Razanaŭ z «Siabroŭ» zapisaŭ pieśniu «Biełaruskija dziaŭčaty». Nu ja svoj jazyk i ŭstaviŭ. Prapanavaŭ Jarmolenku: a chaj Džymi śpiaje, niezvyčajna ž. I heta sapraŭdy vybuchnuła. Valer Razanaŭ vielmi tady pakryŭdziŭsia na mianie, što adabraŭ u jaho hetu pieśniu», — kaža Uładzimir.
Hurt ELEGANT COMPANY.
Zaraz Uładzimir praciahvaje zajmacca tvorčaściu — pradziusiruje žonku, vystupaje na kancertach, piša pieśni, zdymaje klipy. U sacyjalnych sietkach da ŭsich svaich fotazdymkaŭ dadaje chešteh #dzianiskarabloŭ.
«Heta prafiesijnaja nieabchodnaść. Mnie tak pašancavała, u mianie jość taki bekhraŭnd, ludziam heta cikava, heta treba pradavać. Ja vielmi rady, što mnie ŭ žyćci pašancavała zajmacca tym, što ja lublu i što ŭmieju, ale nazvać siabie piestunom losu nie mahu. Prosta mnie krychu šancavała», — śmiajecca Uładzimir Stankievič.
Adzin raz paznali na Kamaroŭcy. I toje pierabłytali ź inšym chłopčykam
Uładzimir Stankievič naradziŭsia ŭ siamji piśmieńnika Uładzimira Dadzijomava. Mama Uładzimira pracavała ŭsio žyćcio na palihrafičnym kambinacie, ale była tvorčym čałaviekam, lubiła teatr.
«Mianie z šaści hod mama addała ŭ pałac pijanieraŭ, dzie ja zajmaŭsia ŭ hurtku mastackaha słova. A heta, viedajecie, taksama ciažkaja praca była, dziciaci adkryvać roznyja źjezdy KPSS. Na proby ŭ pieršy film na «Biełaruśfilm» mama daviała mianie da dźviarej, padšturchnuła i skazała: «Idzi dalej sam». Heta była stužka «Voś i leta prajšło». Pašancavała, vybrali mianie. Paśla vypadkova ja sam ŭbačyŭ u haziecie, što «Biełaruśfilm» pravodzić kastynh na rolu Dzianiski Karablova. Sam i pajšoŭ», — uzhadvaje Uładzimir.
Skazać, kab nazaŭtra maleńki Vova pračnuŭsia znakamitym, dyk takoha nie było.
«U škole vielmi roŭna pastavilisia da taho, što ja syhraŭ u kino. Nie było šalonaj papularnaści. Na Kamaroŭcy, praŭda, niejak mianie spyniła žančyna i kaža: «Oj, a ja ciabie paznała. Ty —Buracina». Nu i nu: Buracina syhraŭ Dźmitry Iosifaŭ, a ja toj kastynh nie prajšoŭ. Zatoje ja paśla ahučvaŭ piersanaž Dzimy ŭ inšym filmie. Ja šmat pracavaŭ u dublažy. Mnie tady kazali, što heta redka chto moža ź pieršaha dubla trapić «u vusny». Na «Biełaruśfilmie» tady ahučvałasia šmat filmaŭ z usich respublik SSSR», — pryhadvaje Uładzimir.
Paśla zakančeńnia škoły Uładzimiru taksama niečakana pašancavała.
«Zabirali mianie ŭ armiju paśla pieršaha kursa linhvistyčnaha instytuta, a sa mnoj u kłasie vučyŭsia moj poŭny ciozka — Uładzimir Stankievič. Jon ihraŭ na skrypcy, damoviŭsia, što jaho zabiaruć u armiju ŭ ansambl «Ravieśnik». A tam niešta pierabłytali, i ŭ «Ravieśnik» trapiŭ ja», — raskazvaje Uładzimir.
Paśla armii Uładzimir dumaŭ pastupać u Rasijski instytut kiniematahrafii, ale razam ź im tudy pastupaŭ i Dźmitry Iosifaŭ, toj samy chłopčyk, što syhraŭ Buracina. Dva adnolnavyja typažy na kurs adnaznačna b nie trapili. Kamisija addała pieravahu Dźmitryju, a Stankievič nie dabraŭ pałovy bała.
Kab nie hublać hod, Uładzimir — vypusknik minskaj škoły №73 z pahłyblenym vyvučeńniem niamieckaj movy — amal pastupiŭ u linhvistyčny instytut. Ale ž, pakul išli ekzamieny, atrymaŭ prapanovy na zdymki ažno ŭ dvuch filmach — na «Biełaruśfilmie» i studyi imia Daŭženki u Kijevie.
Praz hod viarnuŭsia sa zdymak i pastupiŭ.
«A ź instytuta mianie, darečy, mahli adličyć, abvinavaciŭšy ŭ antysavietčynie. Jak było. My stavili ŭ teatralnym hurtku instytuta śpiektakl «Inflacyja». Ja prydumaŭ, što treba afišu rabić na dalaravaj kupiury. Ale chto tady bačyŭ toj dalar? Stali šukać, u kaho moža być dalar. I niečakana adhuknuŭsia adnakurśnik, u jakoha baćki pracavali ŭ MZS. Jon kaža: «U nas jość suvienir z dalaram, ja vam jaho pieramaluju». Zrabili afišu, paviesili ŭ faje. Praź piać chvilin my ŭsie byli ŭ kabiniecie rektara… Pahražali adličyć, ale ja sam syšoŭ paśla druhoha kursa. Pajechaŭ zdymacca ŭ stužcy «Kisłarodny hoład». Nu nie vahaŭsia navat. Viedajecie, ja za zdymki ŭ hetaj karcinie atrymaŭ 7500 rubloŭ. Vielmi dobryja hrošy», — pryhadvaje Uładzimir Stankievič.
Afiša sa studenckaha śpiektakla.
Uładzimir raskazvaje, što zarablaŭ dobra zaŭsiody.
«Kali ŭ siarednim akłady byli 120 rubloŭ na miesiac, to ŭ «Siabrach» ja zarablaŭ 50 rubloŭ za kancert. A ŭ tyja časy mahli być pa try kancerty na dzień ciaham miesiaca», — pryznajecca Uładzimir.
Siońnia siabie bahatym čałaviekam jon nie ličyć, ale ŭpeŭnieny, što samaje hałoŭnaje bahaćcie ŭ žyćci — siamja — u jaho jość.
Dačce Uładzimira i Anžaliki Viktoryi zaraz 24 hady. Jana zajmajecca biznesam, źviazanym ź nieruchomaściu. I chutka płanuje vyjści zamuž. Jość i syn ad pieršaha šlubu, Alaksiej, jon prahramist.
Uładzimir z dačkoj Viktoryjaj.
«Ja ŭsio ž dobry baćka, i Vika mianie takim ličyć. Ja zaŭsiody padtrymlivaŭ usie idei Viktoryi. Chacieła Vika zajmacca hitaraj — my nabyli joj hitaru, paśla vyrašyła, što budzie šyć, — ja kupiŭ darahuju šviejnuju mašynku, jakoj tak ni razu nichto nie skarystaŭsia. Paśla vyrašyła, što budzie zajmacca manikiuram. Nie zajmajecca. Nu ciapier jana ščaślivaja ŭ svajoj spravie pobač z kachanym. Ja kaliści zapisaŭ razam z dačkoj pieśniu ź filma pra Dzianisku: «Jeśli s druhom vyšieł v puť», ale Vika skazała: «Sami vy zajmajciesia svajoj muzykaj!» Nu a što rabić, my i zajmajemsia», — śmiajecca Uładzimir Stankievič.
