Na śvitańni 19 śniežnia supyniłasia serca znakamitaj Niny Maciaš, aśvietnicy, paetki, čyje hłyboka čałaviečnyja, praniknionyja tvory stali prahramnymi. Biełaaziorsk, dzie žyła i stvarała Nina Jazepaŭna, a ź im razam usia Bieraściejščyna, stalica, ‑‑ płanieta ludziej, ulubionych u tvorčaść čaradziejki słova, praviali jaje 20 śniežnia ŭ apošni šlach.
Nina‑Ninačka! Źviartajusia da Ciabie jak da žyvoj. Nie tolki tamu što ŭ majoj pamiaci Ty napeŭna samaja žyvaja z usich žyvych (i nie tamu što zusim niadaŭna, 17 śniežnia, my sustrelisia, vystupali ŭ Biełaaziorsku ŭ kaledžy, dzie było tak utulna; raźvitvalisia ž uviečary, zdavałasia, nienadoŭha), a j tamu što duša nieśmiarotnaja, nieŭmiručaje toje, što ździejśniena mahutnym talentam, krasoju i siłaju paezii.Dar harmonii, pra jaki tak daskanała śćviardžaŭ Uładzimir Kaleśnik, byŭ dadzieny Tabie Ŭsiavyšnim. Uspaminajecca puškinskaje: «Duša v zavietnoj lirie…»
Na ziamli ž nichto nie viečny. Čałaviek naradziŭsia – nad im isnuje pahroza śmierci. Voś i Ty, Ninačka, adčuła jaje ledzianoje dychańnie jašče 35 hadoŭ tamu, kali apynułasia ŭ aŭtaavaryi, dzie zahinuła siastra Luba. Ty ź ciažkaj traŭmaj doŭha lažała ŭ špitali: kostka zrastałasia marudna. Toje vyprabavańnie losu, jak i ŭsie dalejšyja jaho ŭdary, pieražyvała z ułaścivaj mužnaściu i hodnaściu.
Ciapier padumałasia: jaki ni surovy,
žorstki Tvoj los, ale tady jon źbiaroh Ciabie, maładuju, dla pryhožaha piśmienstva, dla Baćkaŭščyny,kab razharnuła šmatabiacalny svoj talent. I 35 hadoŭ‑imhnieńniaŭ skarystany najlepšym čynam: ništo nie puščana na viecier. Jaskravy pryrodny talent i sialanskaja pracavitaść dali kałasalny plon – amal 40 knižak. Za viačeraj paminalnaj Tvaja viernaja siabroŭka, navukoŭca i vykładčyca Maryja Novik nazvała Ciabie, amal usio žyćcio prykutuju da invalidnaj kalaski, samaj ruchomaj, samaj ruchavaj, trapna zaŭvažyła, što Tvaje słabieńkija ručki tvaryli cudy. A zbalełaje serca kłapaciłasia nie pra siabie – pra ludziej. Tak, Ninačka, tak jano i było. U bližejšyja dni źbirałasia paspačuvać pasłu Ukrainy ŭ Biełarusi Iharu Lichavomu, u jakoha zaŭčasna pamior brat, dapierakłaści vieršy vałynianki N. Horyk, a 19 śniežnia pavinšavać ź jubilejem V. Strałka. Ale śviatočnaj ranicaj nie pračnułasia. Ty lubiła ludziej samaachviarna. Adnu z knižak tak i nazvała: «Ja vas lublu» Tvaja luboŭ – uzajemnaja.
Ja nie raz u Biełaaziorsku byŭ śviedkam ludskoha pałomnictva: Ty stałasia nacyjanalnaju Miekkaj. Voś i na apošniuju sustreču‑raźvitańnie z Tvaim abajalnym čałaviečym vobrazam źjechalisia i syšlisia ź Bieraściejščyny i stalicy, vysypali z kvater biełaaziorcy.Ludzi zapoŭnili Pałac kultury, zasypajučy Ciabie ružami, hvaździkami, chryzantemami, carkvu, dzie atulali Ciabie sercami ahieńčykaŭ zapalenych śviečak, słuchali malitvy nieardynarnaha śviatara Ihara, jaho mudryja i praniklivyja słovy pra Ciabie, potym abkružyli trunu na novych mohiłkach, dzie Ty adyšła ŭ svaje ciomnyja nočy, kab viarnucca ŭ viečnaje śviatło…
Prafiesar ź Bieraścia Hienadź Pranievič za toj samaj horkaju viačeraj, dzie taksama było ludna, nazvaŭ Ciabie śviatoju, roŭnaapostalnaju Ninaj za Tvaju padobnuju na apostalskuju dziejnaść na ziamli.Ty ŭvajšła ŭ kahortu Bahdanoviča, Hienijuš, Ciotki dy samoj Jeŭfrasińni Połackaj. Pra Tvaju nieparaŭnalna‑vysokuju postać i cudadziejna‑hajučy ŭpłyŭ na dušy ludziej krasamoŭna vykazvalisia U. Niaklajeŭ i A. Viarcinski,H. Skaryna i S. Varonik, A. Chatenka i M. Skobła, M. Prakapovič i V. Strałko, M. Žukovič i U. Vasilevič i jašče mnohija‑mnohija‑mnohija. Kampazitar ź Janava V. Pierapiołkin, Tvoj i moj siabra, ruski pa nacyjanalnaści, pryznaŭsia, što dziakujučy Tabie stałasia dla jaho lubimaju biełaruskaja mova, ź jakoju nikoli nie rasstajecca.
Vierycca ŭ toje, što Tvajo imia atrymajuć vulica, biblijateka, muziej. Buduć i pomniki. Choć sama stvaryła nieparaŭnany pomnik svajoj vysokamastackaj, vysokamaralnaj, vysokaduchoŭnaj spadčynaj.
Lubaja Ninačka! Ślozy razvitańnia nie zaminajuć sardečna padziakavać Tabie, što tak ščodra adaryła mianie nie adnym dziesiatkam hadoŭ blizkaha siabroŭstva, jaho vyšejšaj stupieńniu. Ja niadkul i ni ad koha nie adčuŭ stolki śviatła, ciepłyni, ščyraje łaski. Uspaminaju, my paznajomilisia ŭ Domie tvorčaści Karališčavičy ŭ 1967‑m hodzie na sieminary, arhanizavanym Anatolem Viarcinskim. Tam ža spatkalisia i paźniej.
Adnaho razu ad stałoŭki da asnoŭnaha korpusa Ciabie nios na rukach pa zaśniežanym asfalcie Anatol Iljič. Ja prapanavaŭ padmohu, i jon davieryŭ mnie śviatuju žyvuju nošu. A ja ŭmudryŭsia stupić na lod, spatyknuŭsia, dobra, što nie ŭpaŭ, a staŭ na kalena i miakka pryziamliŭ Ciabie. Prašu daravać mnie,kali što jašče było nie tak z majho boku za 40 hod našych uzajeminaŭ. Tak budzie brakavać na Ziamli Tvajho łaskavaha hołasu, pozirku, Tvajoj uśmieški!
Chaj ža lohkaju budzie rodnaja ziamla Tvajmu zbalełamu ciełu i daroha ŭ carstva na niabiosach – čystaj dušy.
