Biełaruś stała biadniejšaj na adnaho talenavitaha čałavieka: pajšoŭ z žyćcia narodny artyst, kupałaviec Mikałaj Kiryčenka. Kalehi, vučni i hledačy, jakija lubili jaho i ŭ roli Jahajły, i ŭ roli majora MHB, i ŭ roli bajaryna Chadasieviča, zhadvajuć, jakim jon byŭ cudoŭnym artystam i čałaviekam. U jaho skarboncy bolš za 80 raznastajnych rolaŭ nie tolki ŭ teatry, ale i ŭ kino.
Ciapier navat nie vierycca, što jon moh pracavać inžynieram: baćka-vajskoviec nie razumieŭ sensu ŭ prafiesii akciora. A pastupleńnie ŭ teatralny davałasia jamu ciažka, bo nie ŭsie bačyli, jak jon zmoža trapić u vobraz ź jaho źmiašanaj, «nietypovaj» armianska-ŭkrainskaj źniešnaściu.
U pamiać pra artysta sabrali jaho žyćciovyja vykazvańni z hutarak roznych hod.
Pra padabienstva z Čelentana
«Mnie mnohija kazali, što ja padobny da Čelentana. Spačatku ja adkazvaŭ: heta jon da mianie padobny. Ale kali pieršy raz ubačyŭ jaho ŭ filmie «Blef», mnie stała nie pa sabie. Nie tolki fizičnaje padabienstva jość, ale navat u maniery havaryć, uśmichacca. Praŭda, stareli my pa-roznamu».
Pra revalucyjnaść
«U 60-ja ja byŭ siarod šaścidziasiatnikaŭ. Heta było niejmavierna! Žyli niejkimi revalucyjnymi idejami, dumkami. Raźviančali kult asoby, pajšła takaja chvala: Vaźniasienski, Raždziestvienski…»
Pra svoj charaktar
«Ja nie mahu machnuć rukoj na niešta i zabyć. Doŭha kałupajusia ŭ tym, što adbyłosia, dumaju i pieražyvaju pa sto razoŭ. Rajeŭski ŭ niejkim intervju skazaŭ: «Kiryčenka — dy jon dzicia». Kali zamiest «Vitaju, Kiruša!» kaleha skaža mnie niešta rezkaje, ja ŭvieś dzień budu dumać, čym ža ja jaho pakryŭdziŭ?»
Pra chvalavańnie
«Zrabić krok na scenu kožny raz ciažka. Vy b bačyli, jak chvalavałasia pierad vychadam lehiendarnaja Stefanija Staniuta! Adnojčy pierad śpiektaklem «Harald i Mod» jana stajała za kulisami ŭ takich źbiantežanych pačućciach, što mnie navat pryjšłosia nachabna raŭnuć, kab jana vyjšła sa stuparu. Heta chvalavańnie aznačaje, što ty akcior, a nie ramieśnik».
Vasil, «Viečar» A. Dudarava. Fota: kupalauski.by.
Pra maładoje pakaleńnie
«Ja zaŭsiody bajusia paraŭnoŭvać pakaleńni. Z taho, što źviazana ź siońniašniaj moładździu, šmat čaho nie razumieju. Ale nie biarusia kazać, što raz heta nie tak, jak u nas, to pieršapačatkova drenna. Časam na zaniatkach u Akademii mastactvaŭ ja bačyŭ niejkija prajavy hetaj moładzi i dumaŭ: ja b tak nie zrabiŭ. A potym razumieŭ, što prosta nie dadumaŭsia b! U ich inšy sposab myśleńnia, inšyja mazhi. Mianie naściarožvaje niekatoraja «klipavaść» ich isnavańnia. Toje, jak niehłyboka jany padychodziać da majsterstva. Zdajecca, vučycca na akciora prosta: nijakaj tabie matematyki. Ale akcior pracuje 24 hadziny ŭ sutki».
Pra vybar
«Pamiž siamjoj, siabroŭstvam i teatram ja abiraju teatr. Nie tamu, što ja drenna staŭlusia da siamji i siabroŭ. Ja ich lublu — i ŭsio. Ale dla mianie žyćcio — heta teatr. Moj nastaŭnik skazaŭ hienijalnuju frazu: «Kali pa darozie ŭ teatr vas sabje mašyna, to pierad tym, jak pamierci, treba padyści da telefona-aŭtamata, patelefanavać u teatr i paprasić prabačeńnia za svaju adsutnaść».
Mnišak, «Čornaja panna Niaśviža» A. Dudarava. Fota: kupalauski.by.
Pra śmierć teatra
«Ja pamiataju takija tryvožnyja 90-ja hady, kali hladač, byccam by kudyści… prablemy byli. Hladač mienš staŭ chadzić u teatr — kłopatu bolš, jašče niejkija prablemy vyrašajucca. Ale teatr nikoli nie pamre, nikoli! Jon moža vidaźmianiacca, moža cikavaść da jaho pavyšacca, mohuć być niejkija niezrazumiełyja pieryjady. Moža, ekanamičnyja niejkija situacyi. U teatr stali mienš chadzić, kažuć. A potym hladzi: kvitkoŭ — nie kupić, nie dastać. Kvitki za miesiac pradajucca. Tamu da hetaha treba stavicca narmalna. Narmalna heta. Ale teatr nie pamre».
Pra prablemy ŭ kultury
Padčas svajoj pracy dyrektaram Kupałaŭskaha teatra, 2005—2009 hh.. «Treba vyrašać i tvorčyja, i sacyjalnyja prablemy akcioraŭ. Nizkija zarobki prymušajuć kidacca ŭ pošukach zarobku, kab žyć hodna. Maładym akcioram niama dzie stvarać siamju, dzie hadavać dziaciej, niama dzie pracavać nad rollu, niama dzie adpačyć. Artystam, nie tolki kupałaŭskim, treba niejkaje sacyjalnaje žyllo. Z zarobkami našych artystaŭ navat ilhotny kredyt vypłačvać prablematyčna».
Pra formułu kachańnia
«Voś vy ŭsio formułu (kachańnia) šukajecie: jak treba, što rabić, dzie znajści? A navošta? Prosta žyvicie i bieražycie adzin adnaho. U našaj siamji imkniomsia nie rabić adno adnamu baluča nie tolki z-za siabie, ale i z-za našaj dački, dla jakoj lubaja svarka — kožny raz jak udar pa sercy».
Pra piensiju
U mianie adzin raz spytali: «Vy ŭžo piensijanier, a što vy ŭsio pracujecie?» A ja kažu: «U nas akciory na piensiju nie vychodziać, ich vynosiać».
Raźvitańnie ź Mikałajem Michajłavičam Kiryčenkam adbudziecca 16 žniŭnia na hałoŭnaj scenie Kupałaŭskaha teatra. Pačatak raźvitańnia a 10-j hadzinie, hramadzianskaja panichida — a 12-j. Pachavańnie adbudziecca na Maskoŭskich mohiłkach.
