fota Reuters
Naŭrad ci vy zmožacie skazać pa chvilinach, što vy rabili, skažam, 15 krasavika 2008.
Dumaju, što vy rabili 19 śniežnia 2010 hoda, — vy pamiatajecie. Heta lišni raz padkreślivaje vyklučnaść hetaha dnia dla historyi Biełarusi.
Z tych časoŭ minuła siem hadoŭ, dla mianie — tracina žyćcia. Ale padziei taho dnia i prezidenckuju kampaniju ŭ cełym ja pamiataju vielmi dobra. Pamiataju vystup Statkieviča pa TB, paśla jakoha babula skazała mnie ź pierakryŭlenym ad žachu tvaram: «Mais, navošta jon heta kaža, jaho ž pasadziać!»
Hałasavać ja nie moh, mnie tady było 15, ale navat kali b i była ŭ mianie takaja mahčymaść — nie viedaju, za kaho addaŭ by hołas: mnie amal adnolkava simpatyčnyja byli Niaklajeŭ i Sańnikaŭ.
Maja maci tady žyła i pracavała ŭ Jehipcie i vyrašyła zabrać mianie da siabie pierad zimovymi kanikułami, amal na miesiac. Vučyŭsia ja doma, vučyŭsia dobra, prablem z tym, kab adpuścić mianie, nie ŭźnikła.
Maci razumieła, što ja cikaŭlusia palitykaj, i razumieła, što pačniecca akcyja pratestu — ja pajdu. Niahledziačy ni na što. Heta ciapier ja razumieju, što z maimi nahami i maim zrokam ja nie vuličny bajec, a tady mnie było 15. I pajšoŭ by.
Za niekalki dzion da vybaraŭ my palacieli. Zdajecca, paśla hetaha ja nie razmaŭlaŭ ź joj niekalki tydniaŭ, duša rvałasia preč, ale…
Nadychodzić dzień vybaraŭ. Noŭtbuka ŭ mianie tady nie było, internetu ŭ telefonie taksama. Maci pracavała na plažy, pradavała ekskursii ruskim turystam. U jaje byŭ cudoŭny načalnik pa imieni Muchamied, u jaho noŭt byŭ. Kali ja raspavioŭ pra toje, što adbyvajecca ŭ mianie na radzimie, razumiejučy, što akcyja pratestu budzie, jon prosta addaŭ mnie svoj noŭt z fłeškaj dla internetu, skazaŭšy «viernieš, jak budzie zrazumieła, što ŭ vas tam. Voś by nam pratesty tut…» (da źviaržeńnia Mubaraka zastavałasia dva miesiacy, ale tady nichto i padumać nie moh).
Zabraŭ noŭt, Muchamied mianie papiaredziŭ, što ŭ im nie pracuje batareja — tolki ad sietki.
Nadychodzić viečar. Internet pavolny, anłajn nie pahladzieć, tolki tekstavy.
Dalej adbyvajecca niešta, vartaje apisańnia ŭ prozie, ja b nie pavieryŭ, što tak byvaje, skazaŭ by, što plotki.
Ja čytaju tekstavaje paviedamleńnie na navinach mejł.ru (čamu tam, Boža?): «Pratestoŭcy ŭ Minsku pajšli na šturm Doma ŭrada».
I tut vyklučajecca elektryčnaść. Na ŭsiu noč.
Ja nie mahu apisać svaje pačućci, mnie nie chapaje ni žurnalisckaha, ni piśmieńnickaha ŭmieńnia… Pišu, ruki dryžać, a ŭ vačach — ślozy. Ja vieryŭ u toje, što viarnusia ŭ inšuju krainu.
Ja nie viernik, ja nie ŭmieju malicca «jak treba», tamu, stojačy pierad aknom, maliŭsia: «Nu chaj usio budzie dobra, Hospadzie». Viedajecie, jakija ciomnyja nočy ŭ toj častcy śvietu i jakija jarkija zorki? A ja viedaju.
Ranicaj śviatło dali. Ja kinuŭsia da televizara, uklučyŭ «Jeŭrańjus» i ŭbačyŭ strašnyja kadry razhonu, blic-intervju z Volhaj Niaklajevaj u ślazach… Pamiataju — jak siońnia.
Na maju dumku, tady ja płakaŭ macniej za ŭsio ŭ žyćci. A na plažy, kali ja tudy pryjšoŭ, mnie vykazvali padtrymku navat araby, bo hetyja kadry pakazvali na ŭvieś śviet.
Tady ja vyrašyŭ stać žurnalistam. Zaraz siarod maich siabroŭ, pryjacielaŭ, kaleh — ludzi, jakija byli na toj Płoščy, ludzi, jakija atrymali za heta realnyja terminy, ludzi, jakija vymušanyja byli emihravać paśla.
Dziakuj vam. Dziakuj za toje, što heta było. Heta padzieja sfarmavała mianie na hady napierad. Dziakuj.
I prabačcie, što mianie ŭ toj dzień nie było pobač.
Choć ja i vielmi fihovy pratestoviec.
***
Na telehram-kanał «Našaj Nivy» možna padpisacca tut.
