Dzicia viarnułasia sa škoły i raspaviało dziŭnuju historyju. Ich chor, u ahulnaj kolkaści 40 čałaviek, vazili vystupać u adnu dziaržustanovu. Śpiavali jany tam pierad «adnym adzinym dziadziečkam» — jak patłumačyli, vysokim hościem z Maskvy.
Pry bolš detalovym raspytvańni vyśvietlilisia dziŭnyja akaličnaści, paćvierdžanyja taksama inšymi ŭdzielnikami hetaha «kancerta». Dzieci raskazali, što ich zavieźli ŭ dziaržaŭnuju ŭstanovu (apuścim jaje nazvu) i vystraili ŭ vialikaj zale pierad asobna nakrytym stałom, za jakim siadzieŭ toj samy «rasijski hość». Pa adnu ruku ad jaho stajaŭ śviatar, za śpinaj — «niekalki dziadziečak» (vidać, ź miascovych čynoŭnikaŭ).
Pakul dziciačy chor (nahadaju, z 40 čałaviek) śpiavaŭ pieśni duchoŭnaha źmiestu (malitvy, śpievy), «dziadziečka jeŭ pirahi». Ubačanaje nastolki ŭraziła udzielnikaŭ «kancerta», jakija zvykli vystupać pierad vialikaj publikaj na surjoznych kancertnych placoŭkach, u tym liku jeŭrapiejskich, što jany nie chavali svaich emocyj, prypraŭlajučy historyju epitetami «zažraŭšysia» i «abarzieły».
Nasłuchalisia piesień, dziaciej adpravili pa damach, navat nie pačastavaŭšy tymi samymi pirahami. Taki voś vyjšaŭ niezvyčajny kancert!
Ščyra kažučy, toje, što rasiejskija čynoŭniki čaściakom zajazdžajuć u Biełaruś jak da siabie dadomu, prahulacca pa kazino i kłubach, sakretam ni dla kaho nie źjaŭlajecca. Ale voś kab tak prosta patrapieźničać pad śpievy cełaha dziciačaha choru!.. Ujaŭlaju, jakija vysokija pačućci pavinny byli ruchać im u toj momant.
Zrešty, maju prava vykazać zdahadku, što prahramu hetaha vysokaduchoŭnaha abiedu rasijski hość składaŭ sabie nie sam. Vielmi ŭžo krasamoŭna hety kancert charaktaryzuje ŭzajemaadnosiny Rasii i Biełarusi. Asabliva kali na konie taki vyratavalny kredyt. Dziela hetaha tabie i «Kalinku-malinku» stancujuć, i «Kryžačok» paskačuć. Pryčym cełym narodam adrazu. Tym bolš, što i pytacca ŭ jaho nichto nie budzie.
