7 listapada 2014 h. haradski aŭtobus. Jedzie prykładna 16-hadovy unuk z babulaj. Minčuki. Unuk havoryć vyklučna pa-biełarusku. Mołada. Naturalna. Prosta pra žyćcio. Babula naturalna słuchaje, adkazvaje vyklučna pa-rusku. Ništo nie zaminaje ich kantaktavańniu.
Ustaje žančyna i kaža babuli: «Kakoj krasivyj u vas vnuk. Ja i nie znała, čto biełorusskij jazyk takoj krasivyj. I vnuk krasivyj i jazyk krasivyj».
Babula ździŭlena trochi. Kaža unuku: Tiebia krasivym nazvali. Chvalat tiebia. Ja tym časam źbirajusia vychodzić.
Taja žančyna i da mianie kaža: «Kakoj krasivyj biełaruskij jazyk! Słušała — nasłaždałaś. Počiemu nie hovorim?»
Žančynie hadoŭ 60.
0
0
0
0
0
0
