Фота: facebook.com/s.dorofeev
«Я — бежанец. Паглядзеў фільм Green Border, прачытаў калонку Ганны Златкоўскай пра беларусаў-эмігрантаў і зразумеў пра сябе: дакладна, бежанец.
Так, у мяне ёсць дах над галавой, ежа, родныя людзі побач. Мяне не абносілі калючым дротам, але чырвонымі сцяжкамі за маю працу — было і часта.
Я шмат гадоў жыву ў Заходняй Еўропе, у розных краінах, жыву легальна. Тут сябры, знаёмыя, любімая справа. Міжволі пераняў мясцовую манеру камунікаваць, жэстыкуляваць — мяне часта прымаюць за свайго. Але, «где-то далеко, очень далеко, идут грибные дожди»… Гэта не адпускае вось ужо 14 гадоў.
Людзі, якія пакінулі свой дом, дзеляцца на два тыпы: касмапаліты, якія лёгка спальваюць масты і прымаюць новыя правілы гульні, і тыя, хто правілы прымае, але родны горад возіць у сваёй галаве — з усімі пахамі, смакамі, гукамі, вобразамі. Я з другіх… Значыць, зноў бежанец.
А такіх гарадоў у мяне два — Мінск і Кіеў. Этымалагічна, бежанец — чалавек, які пакінуў сваё роднае месца з прычыны нейкага бедства. Маё/наша бедства ўсім добра вядомае. Беларускі пашпарт, ад якога адмаўляцца не планую, звязвае мяне па руках і нагах — і ў пытаннях перамяшчэння, і адкрыцця рахункаў, і бюракратычных затрымак. Як? Прыналежнасцю да дзяржавы, якая ўсім цывілізаваным светам успрымаецца або саўдзельнікам вайны супраць Украіны, або па-ранейшаму шэрай зонай: «Ой, а гэта Расія?» — лаўлю на сабе погляд. Да станоўчага адказу, відаць, нам усім засталося нядоўга. Але гэта ўжо іншая гісторыя…
Жыццё ў эміграцыі — гэта як палімпсест: над папярэдняй старонкай біяграфіі пішуцца ўсё новыя і новыя. Зноў сціраю і зноў пішу. Без асаблівых пакут: прывык. Такіх старонак новага жыцця ў мяне ўжо 6 або 7. Але ўсё — вопыт.
Кожны цягнік-самалёт-аўтамабіль, чамадан-бордынгпас-дазволнажыхарства — дарожныя слупы, якія адлічваюць кіламетры ўглыб іншага свету. І ў гэтым свеце, нават калі табе прапануюць выгадны кантракт або ўручаюць узнагароду, ты ўсё адно застаешся хлопцам з той самай вуліцы, з таго самага дома. Застаешся ім для сябе — гэта мучыць, але гэта ж і дае сілы.
Навошта я гэта пішу? Каб усе любімыя беларусы пазналі ў маім аповедзе сябе — усміхнуліся, засумавалі, але дакладна не здаліся і не азірнуліся назад: у гэтым падарожжы мы разам. А еўрапейцы, якія атачаюць нас у эміграцыі, — і якія разумеюць, і якія не — хай ведаюць, хто мы і адкуль».
Чытайце таксама:
«Хай хто-небудзь ужо нарэшце скажа: трэба вывучаць беларускую як замежную мову»
