Марына Золатава
Вольга Лойка тлумачыць, што яна не хоча нічога сказаць, а хоча зрабіць усё магчымае, каб Золатава і астатнія асуджаныя выйшлі раней.
«У мяне ёсць некаторыя шалёныя ідэі. Я вельмі ўдзячная сваім калегам тут. І Таццяне Хоміч, і майму цёзку па прозвішчы Сашу Лойку (мужу Іры Слаўнікавай), з якімі мы спрабуем прыдумваць розныя, часам даволі дзіўныя варыянты і магчымасці».
Вольга распавяла, што часам ёй гавораць: «Ведаеш, вось калі гандлявацца, даставаць людзей любым коштам… А потым яны выйдуць, і што ты ім скажаш? Што нечым прышлося ахвяраваць за іх вызваленне».
На гэта жанчына адказвае:
«Галоўнае, што ў мяне будзе магчымасць іх убачыць і нешта ім сказаць. Я баюся не таго, што ім скажу. Я баюся таго, што ў мяне ніколі не будзе магчымасці ім нічога сказаць. Таму што ўмовы, у якіх сядзяць людзі ў беларускіх СІЗА і калоніях, не адпавядаюць агульнапрынятым. Там няма медыцынскай дапамогі. Там няма нічога. Людзі, якія хварэлі ў калоніі, пацвердзяць, што гэта шанцы 50 на 50 выжыць».
«Я вельмі шкадую, што ў мяне не было магчымасці, каб з ёй абмеркаваць, каб яе паспрабаваць упіхнуць у гэту канструкцыю. Проста таму што не атрымалася такой магчымасці. Праз адвакатаў былі спробы, але гэта так не абмяркоўваецца», — дзеліцца Вольга.
Лойка адзначыла, што мала верыць у магчымасць адраджэння Tut.by пасля вызвалення Марыны Золатавай і Людмілы Чэкінай (ім прысудзілі па 12 гадоў калоніі):
«Думаю, што будуць іншыя гісторыі і іншыя праекты. Толькі б усе былі жывымі. Праекты, нейкія матэрыяльныя рэчы… Ды бог з імі. Гэта ўсё можна перажыць. Былі б жывыя людзі. Няхай яны знойдуць сябе ў новым Tut.by, у нейкіх іншых праектах. Няхай яны жывуць сваё нармальнае шчаслівае жыццё. Няхай яны нарэшце знойдуць нармальную работу і сыдуць з журналістыкі. Гэта няважна. Галоўнае, каб людзі былі жывыя, здаровыя. З імі можна было нармальна голасам сварыцца. Усё астатняе настолькі другаснае.
Я не веру ў нейкія там «Я гатовы ахвяраваць сабою дзеля праекта, тэлеграм-канала, мільёна падпісчыкаў. Мне здаецца гэта дзіўным. Чалавек важнейшы. Калі Золатава будзе разводзіць кветкі і пячы аладкі сваім блізкім, я буду нашмат шчаслівейшай, чым калі яна будзе рухаць, ахвяруючы сабой, любы партал. Гэта проста праект. Важнасць чалавека, асобы, нашмат большая, чым адна яе прафесійная частка».
Глядзець цалкам:
