Антон перабраўся на хутар на Палессі ў 2019 годзе. Тады мужчына, які працаваў у магазіне паляўнічых і рыбалоўных тавараў, не здагадваўся, што яго жыццё ў вёсцы зацікавіць тысячы людзей з розных краін.
Участак з домам аддалены ад усёй вёскі. Якраз такія ўцёкі з горада мужчыне і былі патрэбныя, але сябе пустэльнікам ён не лічыць. YouTube дае яму столькі камунікацыі, колькі трэба, а хутар — асабістая прастора, у якую ён пускае толькі блізкіх людзей, таму падрабязна пра сваё месцазнаходжанне ён падпісчыкам не гаворыць.
Каб патрапіць на яго астравок спакою, трэба перанесці невялікі трып па бездаражы. У нейкі момант перастаеш лічыць, колькі разоў галава і ногі ўдараюцца аб машыну. Тады з ляснога закутка адкрываецца від на вялікі ўчастак з домам і сажалкай.
Антон усё жыццё жыў у горадзе, а ў вёску прыязджаў толькі да бабулі — на 2-3 тыдні ўлетку. У мужчыны ёсць кватэра, але прыемнасці ад знаходжання ў ёй ён не атрымлівае. Кажа, што праз двое сутак пачынаў адчуваць дэпрэсіўны стан. Таму да набыцця хутара ў горадзе асабліва не затрымліваўся, вольны час праводзіў на рыбалцы і паляванні, ездзіў у госці да сяброў за горад.
— Чаму выбраў хутар? Таму што ў свеце рабілася нешта незразумелае, хацелася з'ехаць далей ад гэтага, знікнуць. Пашчасціла, знайшоў гэтае месца. Шчыра кажучы, я спецыяльна нічога не шукаў. Мне паведамілі пра дом непадалёк ад месца, дзе жыве мой сябар. Дом пуставаў 15 гадоў. Я даведаўся, што гаспадыня жыве ў суседняй вёсцы, прыехаў да яе і сказаў, што гатовы набыць гэты дом за пэўную суму. Яна адмовілася, бо хацела за яго ў два разы болей. Я пакінуў ёй свой кантакт. Маўляў, калі яна надумае, я ёй у той жа дзень прывязу грошы. Не паспеў даехаць да горада, яна ператэлефаноўвае: «Давай, забірай».
У хаце быў хаос і жах, як успамінае мужчына. Унутры ўсё было ў шпалерах, якія з'елі мышы. Іх клеілі тады яшчэ на муку. Пасля таго, як Антон вынес усё, заняўся чысткай печы, бо яна выпускала дым у пакой.
— У мяне не было фінансавых магчымасцяў, каб наняць прафесійную брыгаду. Даводзілася ўсё рабіць самому.
Я ў будаўніцтве нічога не кемлю і да пакупкі хутара не ўбіў у сцяну ні цвіка. Па гэтай жа прычыне і вырашыў весці блог. Мне падалося, што гэта камусьці будзе цікава: назіраць за чалавекам з горада, які нічога не ўмее, паціху аднаўляе хату, пачынае жыццё з нуля. Я тут нічога новага не вынаходжу і не фантазірую. Здымаю тое, што і так адбываецца, калі камера адключаная: уладкаванне ўчастку, праца па хаце і дагляд за гаспадаркай.
Сэрца дома і ўпадабаны пакой Антона — кухня з печкай. Яна стылізаваная. Сцены — вычышчаны брус, пафарбаваны ў шэры колер. Як кажа ўладальнік дома, выглядае ўсё акуратна і па-вясковаму.
— Печцы гадоў 50. Я яе патынкаваў унутры і звонку. У ёй гатую часцей, чым на газе.
З печкай звязаныя самыя яркія ўспаміны з дзяцінства. Улетку, праводзячы час у бабулі, заўсёды спаў на ляжанцы. Яна яшчэ яе ўвесь час тапіла з-за гатавання, а на вуліцы і так было цёпла.
Ад мінулых гаспадароў Антон пакінуў у доме куфар у арыгінальным выглядзе. Там мужчына цяпер захоўвае посуд і сталовыя прыборы. Другі такі, хоць і крыху перароблены, стаіць у другім пакоі.
Наступны пакой — спальня-кабінет. Тут Антон адпачывае, мантуе свае відэа, часам уключае тэлевізар, каб даведацца, як жыве свет за межамі яго хутара.
Інтэр'ер тут іншы. Антон хоча зрабіць усё так, як у кухні, але прыйшлося пакуль абклеіць сцены шпалерамі.
— Зруб тут стары, таму шмат скразнякоў. Бо звонку фасад абабіты вагонкай, незразумела, дзе прадзімае. Шпалеры часткова праблему вырашылі — стала цяплей, — дзеліцца Антоха. — Сам зрабіў палку, падстаўку пад абраз, павесіў ручнік. Карціны вышывала ў маладосці бабуля. Яна мне прапаноўвала пераехаць у яе дом, бо сама цяпер жыве ў горадзе, але там пасёлак — дом на доме. Таму тую хату прадала, а карціны вешаць у кватэры няма дзе. Забраў іх на памяць. Яны сюды ўпісаліся.
Сябры і сям'я на пераезд адрэагавалі добра. Бацька Антона дапамагаў яму мяняць праводку, сам за яе брацца мужчына не хацеў, прызнаецца, што нават пабойваецца. Бабулі заўсёды можна набраць і папрасіць парады. Яна ж усё жыццё пражыла ў вясковых умовах і ў гаспадарцы разбіраецца лепш за ўнука.
З-за блізкасці лесу палічыць, колькі ж абшару належыць Антону, візуальна цяжка. Па дакументах яму дасталася 20 сотак, але ён сочыць за парадкам не толькі на сваёй тэрыторыі, таму хутар не мае межаў.
Тэрыторыю ахоўвае найлепшы сябар гаспадара — сабака Айк.
— Маленькі, але злы, таму цяпер не выпускаю, — апярэджвае нашы пытанні хутаранін. — Праз некаторы час пасля пакупкі дома завёў гаспадарку: купіў баранчыкаў і парачку парасят.
Апошнія як дзікія сябе паводзяць. Выпускаю іх, яны некалькі гадзін па лесе ходзяць, у балоты лазяць. Потым клічу — яны бягуць — думаюць, што я ім есці даю. Вакол лес, таму дзічыны шмат. Паставіў быў фотапастку, убачыў, што прыходзіць ліса. Вырашыў падкарміць яе. Гляджу потым, што ў гэтае месца прыйшлі мае свінні і ўсё з'елі. Прыйшлося прынесці пачастунак яшчэ раз.
Са старой адрыны мужчына зрабіў куратнік. За курамі шмат догляду не трэба, а яек 5-7 у дзень яны прыносяць.
— Цяпер назіраю за сур'ёзным працэсам: дзве курачкі селі на 27 яек. Сагнаць курэй не атрымліваецца, яны дзюбаюцца. Бабуля параіла пазначыць яйкі маркерам, таму што іншыя насельнікі куратніка могуць ім падкідваць новыя. Спадзяюся, што ўсё атрымаецца — і нехта выведзецца.
У Антона незвычайнае хобі, якое таксама прыносіць свой плён. Ён вырошчвае грыбы — вешанкі.
Як бы ні рухаліся наперад тэхналогіі, але жыццё ў вёсцы мала чым змянілася. Тэрыторыя і жывёлы патрабуюць шмат сіл. Антон устае а 5-й раніцы, самае позняе — а 7-й, выпівае кружку чаю ці кавы і ідзе карміць сваіх гадаванцаў. Ужо потым вырашаюцца астатнія справы.
Прырода тут не толькі прыгожая, але і небяспечная. Вось курыцу нехта скраў проста з куратніка, не пакінуўшы слядоў. Пакуль Антон не высветліў, што за драпежнік і як ён умудрыўся. У дзень нашага прыезду ён ледзь не наступіў на гадзюку. Адзін вуж жыве пад парогам, часта прыпаўзаюць іншыя.
— Хацеў, каб побач рэчка была ці возера якое, але тут нічога такога не было. Я вырашыў выкапаць сажалку, запусціць рыб. Цяпер часам задавальняю свае рыбацкія жаданні. Улетку і купаюся тут. Вада здаецца каламутнай, але яна чыстая. Дно глінянае, таму ніяк не святлее.
Побач пабудаваў альтанку з вялікім сталом для вячорак з сябрамі. Гаворыць, што рабіў як мог, але Антон недаацэньвае свае будаўнічыя здольнасці. У планах у яго зрабіць яшчэ два падстрэшкі. Адзін для печкі на вуліцы, другі — для арэляў.
Пад лазню Антон адрэстаўраваў хлеў, у якім раней захоўвалі гародніну зімой. На Палессі не дазваляюць капаць склеп грунтавыя воды. Унутры там стаяла печка. Яе тапілі раз у тры дні ў халодную пару года, каб падтрымліваць тэмпературу ў 2-3 градусы.
— Там я зрабіў лазню, пакой для адпачынку і пакой для гасцей. Фасад — мой невялікі музей. Нейкія экспанаты вясковага побыту шукаў сам, нешта аддавалі мясцовыя жыхары і сябры.
Адзін бок прылазніка ўпрыгожвае вычышчаны брус, другі — круглыя драўляныя дошчачкі. Пакой, дзе захоўвалася гародніна, Антон перарабіў пад спальню. Унутры тут усё абабіта вагонкай. Падарылі мясцовыя і сані. Мужчына ўжо задумаў ператварыць іх у ложак: накосіць лугавой травы, наб'е ёю матрац і зрабіць такую аўтэнтычную і ўнікальную мэблю.
Вонкавы выгляд вёскі і навакольнай прыроды моцна змяніўся за апошнія некалькі дзесяцігоддзяў. Такія высновы Антон робіць праз стары дом, які стаіць у разбураным стане ў лесе і спілаваных старажытных дубоў. Веліканаў знайсці вялікая рэдкасць, за адным такім назірае Антон.
— На гэты дуб зацягнуў дзве калоды, калі пераехаў. Праз месяц туды засяліліся дзікія пчолы. Я толькі раз узяў у іх 5 літраў мёду і больш не чапаў. Вось, жывуць да гэтага часу.
Жыццё на хутары натхняе Антона на новыя ідэі. Вядома, яго хату чакаюць яшчэ перамены: альтэрнатыўнае ацяпленне, ператварэнне гарышча ў другі паверх і іншыя працы. Але гаворка пра іншае. Мужчына вырашыў пабудаваць у вёсцы капліцу.
— Паехаў да старшыні і кажу, што ў гэтай вёсцы ніколі не было царквы, а я хачу ўзвесці невялікую капліцу. Праз паўгода мне далі месца і дазволілі пачаць будаўніцтва. Даведаўся цану на цыліндравы брус. Вясковыя хлопцы і сябар дапамаглі заліць падмурак. Хочацца зрабіць нешта добрае ў жыцці. Было б больш дзяцей, прыдумаў бы дзіцячую пляцоўку, а паколькі тут засталося 20 чалавек і ўсе сталага веку, то царква будзе карысная.
Чытайце таксама:
Ад 700 да 7000 даляраў у месяц. Што за катэджы і пачым здаюць у Мінску ў доўгатэрміновую арэнду
Спатрэбілася тры гады і $200 000. Як выглядае незвычайны дом-зямлянка беларускага архітэктара
