Фота: adolin3 / Facebook
Мы з'ехалі.
Прычын некалькі. Хоць у рэальнасці толькі адна — злачынная вайна ва Украіне, ініцыяваная кіраўніцтвам РФ.
Немагчыма жыць у краіне, нават роднай і любімай, дзе табе затыкаюць рот. Асабліва для чалавека, чый адзіны інструмент — слова.
А яшчэ я проста не мог дыхаць маскоўскім паветрам, у якім людзі працягвалі абмяркоўваць планы, глядзець кіно, праводзіць мастацтвазнаўчыя дыскусіі, хадзіць на вернісажы і прэм'еры, пакуль ва Украіне забіваюць і паміраюць. Кожная хвіліна такога існавання пацвярджала відавочнае: ты — саўдзельнік.
Зразумела, ад'езд — прывілей. І ўсё ж такі лічу важным для пратакола паведаміць: у нас няма ніякіх відаў на жыхарства, другіх пашпартоў, замежных рабочых кантрактаў, адкладзеных грошай (крышачку ўдалося зняць перад выездам), ну і наогул «запасных аэрадромаў» і «перспектыўных планаў».
Пацешна, што ўсё свядомае жыццё я адмаўляўся з'язджаць. Хоць звалі і чакалі.
Мая радзіма — Расія, іншага я ніколі не жадаў. Але ніякай Расеі больш няма. Расія — курыца з адсечанай галавой.
Увесь свет абыруўся дзесяць дзён таму. Жыццё кожнага чалавека, які жыве ў Расіі, які гаворыць па-руску ці хаця б датычнага да рускай культуры, змянілася незваротна. Проста многія (большасць?) яшчэ гэтага не ўсвядомілі.
Ва ўкраінцаў будзе шанец паўстаць з попелу і руін, яны стануць толькі мацнейшымі і змогуць — калі захочуць — забыцца аб перанесеных пакутах. У нас на забыццё не будзе ні магчымасцяў, ні права. Мы затаўраваныя.
Дзесяць дзён я не магу думаць ні аб чым, акрамя вайны. Мне цяжка нават турбавацца за блізкіх, таму што я ўвесь час думаю пра Украіну. У мяне няма там родных, але ёсць сябры-украінцы: муж Кіры Муратавай, цудоўны мастак Жэня Галубенка, які цяпер у Адэсе, мой верны таварыш і высакародны чалавек Сярожа Лазніца, кінакрытык і аўтар «Мастацтва кіно» Наташа Серабракова (яна ў бамбасховішчы ў Сумах), ды і многія іншыя нашы аўтары і крытыкі…
Але справа нават не ў сябрах. Украінцы маюць рацыю, і таму яны перамогуць. Рана ці позна, але непазбежна. Уласна, ужо перамаглі. А мы церпім катастрофу — не, не эканамічную і палітычную. Гэта маральная катастрофа. Бяссілле тых, хто выступае супраць гэтай сістэмы і ўлады ўсе 22 гады, толькі ўзмацняе пачуццё адчаю.
Я ганаруся, што пачынаў сваё дарослае жыццё карэспандэнтам «Эхо Москвы». Тады я асвятляў, яшчэ як інфармацыйнік, выбухі жылых дамоў у Маскве і другую чачэнскую вайну (якую — памятаеце? — патрабавалі называць выключна «антытэрарыстычнай аперацыяй»). Ганаруся і сваім дачыненнем да «Медузы», што бездакорна асвятляла ўсе падзеі цяперашняй вайны.
Як цяпер глядзець кіно, думаць пра кіно, пісаць пра кіно, я не разумею.
Перад ад'ездам, выходзячы з дому на цягнік, мы ўбачылі, што дзверы нашай кватэры пазначылі. Сэнс ясны: «Мы ведаем, дзе жыве твая сям'я, сцеражыся». Ідзіце ведаеце куды, бездапаможныя Zомбі? Як сказаў паэт, «ды ён і не хаваецца».
Фота: adolin3 / Facebook
МЯНЕ НЯМА ДОМА.
Ужо з'ехаўшы, прачытаў у ананімных ТГ-каналах, што «збег з краіны». Прычым дэталі «ўцёкаў» не пакідалі сумневаў: мае мэсэнджары ўзламаныя.
Ну падслухоўвайце і падглядайце, колькі ўлезе. Я вас не баюся. Хаваць мне рашуча няма чаго.
Не вайне.
