Фота з інстаграма Насці Рыбкі
Першае інтэрв'ю пасля вызвалення гераіня сэкс-скандалаў і аўтарка кнігі пра пахаджэнні расійскіх алігархаў Настасся Вашукевіч дала mogilev.online.
— Як я сябе адчуваю на волі? Вельмі няпроста. Я як дзікая. Хаджу па вуліцах, гляджу на людзей — і мяне не пакідае адчуванне нейкай нерэальнасці таго, што адбываецца. Спачатку я не верыла, што мяне пасадзілі — цяпер мне не верыцца, што я на волі. Не ведаю, колькі мне часу спатрэбіцца, каб адаптавацца і вярнуцца ў нармальнае грамадства. На мяне ўсе глядзяць, мяне ўсе ведаюць. Мне ад гэтага нязручна — дах едзе.
Дзяўчына кажа, што вельмі стамілася. Пасля няпростых выпрабаванняў, якія выпалі на яе ва ўмовах зняволення ў чужой краіне, на яе цяпер абрынуўся град тэлефонных званкоў і цікавасць СМІ. Асабліва гэта нязвыкла пасля таго інфармацыйнага голаду, які быў у турме. Насця кажа:
— Я хаджу, размаўляю, даю інтэрв'ю — але праз пару гадзін так стамляюся, што проста падаю і сплю. Я стараюся трымацца, з часам, вядома, гэта пройдзе. А пакуль у мяне — адаптацыйны перыяд.
Мы пытаем: якія былі ўмовы ўтрымання ў тайландскай турме? Ці сапраўды там усё так жудасна, як, напрыклад, у фільме «Перадсвітальная малітва»?
— У тайландскай турме — быў проста звяздзец, — кажа Насця Рыбка. — Горш за гэта няма нічога — гэта чысцец. Тут у людзей ёсць нейкія правы, нейкія магчымасці нешта даказаць. А там цябе закрываюць — і ты ніхто, ты — лайно. Для многіх там ты «франк» — гэта такая грэблівая нацыяналістычная мянушка.
Спалі на падлозе, ежу давалі такую — напэўна, свіней лепш кормяць. Маральна цяжка: іншая мова, іншы менталітэт, іншая культура. Мы там проста выжывалі. Расійскае СІЗА (пасля дэпартацыі з Тайланда ў Расію Насту Вашукевіч змясцілі ў следчы ізалятар), як я ўжо казала, — гэта «пяцізоркавы гатэль» у параўнанні з тым, што мы перажылі там. Калі рабіць ілюстрацыі пекла, то іх можна маляваць з тайландскай турмы…
У зняволенні Насця Рыбка знаходзілася з яшчэ адной арыштаванай па іх справе — дзяўчынай па імені Маша. У камеры з імі таксама сядзелі яшчэ дзве рускамоўныя зняволеныя. Дзяўчаты стараліся трымацца разам, і гэта крыху аблягчала іх становішча.
Па словах Насці, падчас знаходжання ў турме Тайланда супрацоўнікі беларускага пасольства ні разу іх не наведвалі.
Як сказала нам Насця, на найбліжэйшы час у яе няма ніякіх асаблівых планаў. Відавочна, галоўнае — гэта рэабілітацыя пасля турэмнага зняволення.
