Нас нажом па зямлі размазала
расцягнула па чорнай скібцы.
І цяпер паламаным пазлам
я ляжу ўначы. Мне не спіцца.
Мне самотаю ціша цвыркае,
снег маўчыць за акном па-польску…
Ну, вазьмі ўжо мяне за шкірку,
пасадзі ў сваю пераноску
і схавай у сябе за пазухай,
хоць пад закарэлай рагожай!
Дай праспаць гэту злую казку.
Ты ж магутны, ты можаш.
19
0
0
0
2
0
