Kvietki i ściahi na miescy hibieli Alaksandra Tarajkoŭskaha kala mietro «Puškinskaja». Žnivień 2020 hoda
My zastaniomsia. Na radzimie i za miežami. Ale nas jak by i nie budzie. Kali zhraja «čornych lebiedziaŭ» nie śpikiruje na našu ziamlu, dyk vypuściacca školniki, dla jakich 2020-y budzie niedzie razam z 1996-m, 2010-m i hetak dalej.
Siońniašnim vypusknikam było 13—14 hadoŭ u 2020-m. Ciapier ich cikaviać asabisty los, hrošy i kachańnie, a nie palityka. Heta narmalna. Ale nienarmalna, što ŭ miescy, dzie jany žyvuć, nie pracujuć demakratyčnyja instytuty. Heta značyć, što častka ich projdzie praz zatrymańni, katavańni i turmy, apyniecca ŭ palityčnaj emihracyi.
I ich pačnuć zabyvać. I heta koła krucicca nie pieršaje stahodździe. I imiony mnohich realna ściorlisia na starych kamianiach, a kryžy na biezymiennych mahiłach daŭno sparachnieli ŭ pył. I ŭ asnoŭnym nie ichnija naščadki vyraśli pad cieniem «pierahornutaj staronki».
Ciapier nas vielmi šmat. Sotni tysiač tych, chto moža havaryć, chto baicca i nad kim visić realnaja pahroza aryštu za «nie tyja» słovy, navat nie za dziejańni. Tysiačy tych, chto prajšoŭ praź źniavoleńnie, i tysiačy ich rodnych. Bolšaść ź ich nie chočuć być zabytymi.
I ja čuŭ ich kryk — na ścišełych načnych minskich praśpiektach i ŭ hučnych pančach padpolnych kancertaŭ. Siarod ich byŭ i moj hołas. Ja havaryŭ im na staličnych vulicach i ŭ kamierach izalataraŭ. Ciapier ja kryču biazhučna, z tvajho ekrana — pamiataj mianie!
Ale ŭsio roŭna tak cikava — a kali ŭžo i nas zabuduć? Zmohuć takoje zabyć?
Čytajcie taksama:
«Jak vas razumieć, hienierał?» Što značyć zaklik Cierciela da kansensusu
Chadziŭ žart, što ŭ łukašystaŭ historyja pačynajecca z 1917 hoda. Vyjaviłasia, što heta nie žart
