Ja, mabyć, vybjusia z ahulnaj płyni, ale ŭsio ž skažu, što ŭ nastupny hod ja hladžu z bolšym aptymizmam, čym heta było hod tamu. Nie tamu, što čakaju ad jaho niečaha tolki śvietłaha i pazityŭnaha — naadvarot, absalutna vidavočna, što ŭsich nas čakajuć vialikija vyprabavańni, pakuty, straty i h. d., i da t. p. Kali navat heta, daść boh, abminie na asabistym uzroŭni, to na hramadskim, ahulnasupolnasnym nie abminie nikoha. Prynamsi, kali kazać pra tych, chto nie zamkniony nahłucha ŭ svaim pryvatnym kokanie i ničym šyrejšym nie cikavicca.
U čym krynicy majho ciapierašniaha strymanaha aptymizmu ŭ paraŭnańni ź minułahodnim strymanym piesimizmam? U tym, što radykalna źmianiłasia mižnarodnaja situacyja. Paśla zadušeńnia aktyŭnaj fazy pratestaŭ u Biełarusi nie viedaju, jak kamu, a mnie stała vidavočna, što klučom da źmienaŭ u našaj krainie ciapier zastajecca tolki mižnarodny čyńnik. Pakolki my vidavočna ŭ śfiery ŭpłyvu Maskvy, to bieź jaje prynamsi niejtralnaj pazicyi ničoha mianiacca tut nie mahło i ŭ 2020 hodzie. A paśla 2020 hoda navat niejtralnaj pazicyi było b niedastatkova — ničoha nie mahło tut mianiacca ŭžo bieź śviadomaj nacelenaści Maskvy na tranzit ułady ŭ Biełarusi, što mahło b praktyčna realizoŭvacca tolki ŭ vypadku, kali b pa hetym pytańni Pucin dasiahnuŭ niejkich kampramisaŭ i damoŭlenaściaŭ z Zachadam. Da kanca minułaha hoda stała całkam vidavočnym, što ničoha takoha nie budzie.
Staŭka była całkam zroblena na zachavańnie situacyi ŭ Biełarusi mienavita ŭ takim stanie. Maskvu heta całkam zadavalniała (nu jašče b, kali jana ŭžo rychtavałasia da vajny, u jakoj spadziavałasia zachapić Uschodniuju Jeŭropu), a ŭ Zachadu pry ŭsim žadańni niama anijakich instrumientaŭ, kab na niešta istotna paŭpłyvać u karotkaterminovaj pierśpiektyvie, kali Łukašenku biezahavoračna padtrymlivaje Kreml. Uličvajučy ž, što zapas tryvałaści ŭ Kramla byŭ vialiki (adnych valutnych reziervaŭ kolki naskładali), plus enierhietyčnuju zaležnaść Zachadu ad jaho, stabilizacyja situacyi vyhladała vielmi niebiaśpiečnaj. Heta sapraŭdy mahło raściahnucca na doŭhija hady, pakul tam usio zhnije ź siaredziny.
Pucinskaja lutaŭskaja avantura ŭsio źmianiła. Ciapier pra toje, što Rasija sutykniecca ź vialikimi ŭnutranymi prablemami ŭ ahladnaj pierśpiektyvie, možna kazać nie tolki hipatetyčna — jana ŭžo ź imi sutykajecca. Toje, što Zachad uziaŭ ćviordy kurs na vyzvaleńnie z rasijskich enierhietyčnych putaŭ i bolš nie ličyć Rasiju partnioram ni ŭ jakoj stupieni — vidavočna. Jak i toje, što da taho, kab Ukraina prajhrała vajnu, Zachad užo nie dapuścić, i ŭ jaho jość dla hetaha miechanizmy ŭ vyhladzie kudy bolš prasunutaj za rasijskuju zbroi.
Tamu ŭstalavańnie novaha suśvietnaha paradku, spadziajusia, nie za harami. Jakraz nadychodziačy hod u hetym płanie mnohaje vyrašyć. I ŭ mianie jość vialikaja nadzieja, što padziei buduć raźvivacca pazityŭna dla nas. Bo toj bazisny pastułat, što naš budučy los zaležyć pieradusim ad raźvićcia mižnarodnaj situacyi, nie pamianiaŭsia anijak. Choć «pieradusim», naturalna, nie aznačaje, što ad nas nie zaležyć uvohule ničoha.
Karaciej, słava Ukrainie! I žyvie Biełaruś!
