Miełkazioraŭ kaža, što vialikaja prablema ŭ tym, što biełarusy vielmi doŭhi čas nie cikavilisia svaim, byli ŭ pałonie dvuch supierraźvitych rynkaŭ — ukrainskaha i rasijskaha.
Jon paraŭnoŭvaje ŭkrainski jutub z aerobusam, jaki lotaje praz Atłantyku, rasijski jutub — heta «kosmas», a my — jašče «kukuruźnik».
«My navučany ź dziacinstva, što jość dobraje, jakasnaje, kvalifikavanaje — ruskaje. I naša — niby parodyja na ŭsio. Naša parodyja na šou-biznes, naša parodyja na Dudzia i h. d. Ja sam pakutavaŭ z-za hetaha», — havoryć jon.
Naprykład, jaho ŭ nieznajomaj kampanii časta pradstaŭlajuć, što jon «biełaruski Dudź».
Miełkazioraŭ kaža, što ŭžo pryzvyčaiŭsia da hetaha. «Ale ja razumieju, što da hetaha času ŭ sistemie kaardynat biełaruskich rasijskaje staić vielmi i vielmi vysoka», — kanstatuje jon.
Z adnaho boku, heta prablema kolkaści aŭdytoryi, tamu my nikoli nie staniem, jak toj «kosmas».
«A nie treba stanavicca tym kosmasam. My cikavimsia tym kosmasam, usie chočam u kosmas, a tym, što na ziamli, my nie cikavimsia.
Jon kaža, što my vielmi lohka raźbiralisia ŭ rasijskich spravach, ukrainskich, polskich. «Biełaruski skił, jon jaki? Čamu my byli takija paśpiachovyja ŭ emihracyjach? Tamu što adaptujemsia lohka». Ale my sami ŭ sabie nie raźbirajemsia. «Padmurka niejkaha niama. Treba im zajmacca».
Jon havoryć, što treba bolš cikavicca svaim, čytać svajo, prasoŭvać svajo.
Mikita tłumačyć, čamu časam usio ž zaprašaje rasijskich surazmoŭcaŭ u prahramu.
Jon pryvodzić jak prykład Tamaru Ejdelman, jakaja była jaho hościaj. Jana — miljońnica na jutubie, i siarod jaje publiki mohuć być biełarusy, jakija ahułam nie viedajuć, što takoje «Žyćcio-malina», što jość biełaruski jutub i što jon moža być jakasnym. «Ejdelman moža pryvieści nam biełarusaŭ», — kaža jon.
«Ja daju placoŭku rasijanam, kab my vyvučyli, što my — roznyja ludzi. My nibyta padobnyja. Ale ty pačynaješ leźci ŭ drobiaź, i razumieješ, jak pa-roznamu my da ich stavimsia», — tłumačyć Mikita.
Jon ličyć, što biełarusy — talenavitaja nacyja i mohuć dasiahnuć i dasiahajuć pośpiechu ŭ ruskamoŭnym siehmiencie.
«Ale chtości pavinien zajmacca i svaim», — kaža jon.
«U niejki čas ty razumieješ: što my abmiarkoŭvajem, Hnojnaha? Chto taki Hnojny dla Biełarusi? My abmiarkoŭvajem, jaki efiektny biznesoviec Cińkoŭ? My žyviom ruskim paradkam, my słuchajem ruskaje. Ja ž sam nieafit, ja sam cikaviŭsia ruskim».
Jon kaža, što zrazumieŭ, što treba heta mianiać, treba pakazvać, što biełaruskaje moža być krutym i jakasnym. «Tady my stvaryli misiju — na druhi, treci vypusk. My sfarmulavali, što my pavinny rabić biełarusaŭ dla biełarusaŭ, my pavinny pakazać, što biełaruskaje moža być krutym, što my možam abmiarkoŭvać nie Huryjeva, a Čałaha, nie vypuski Kaca, a Šrajbmana h. d. I voś hetym zajmajemsia. I heta važna».
«Mianie ciešyć toje, što ludzi ŭ maim atačeńni pačynajuć hetym cikavicca. Što jość biełaruskamoŭnyja miemčyki, źjaŭlajucca biełaruskamoŭnyja padkasty.
Ludzi razumiejuć, što jany nie źbiaruć ni hrošaj, ni prahladaŭ, ale niechta pavinien heta rabić, kab nazapašvać hlebu, kab padmurak hety budavać. Heta ciažka».
Jon pryvodzić prykład, što paśla Ejdelman było 1500 chitoŭ, a vyjšaŭ biełarus Bancar — «3,5 reposta, i cišynia».
«U karala biełaruskaha andehraŭnda Bancara — 63 tysiačy prahladaŭ [na momant zapisu padkastu], i ja imi hanarusia. Jany mnie vielmi važnyja», — havoryć Mikita.
vočy, jak u navalnaha
nie budu tłumačyć - nn nie prapuścić