«Siońnia — dzień, jaki amal nie ŭzhadvajuć u padručnikach historyi. Tolki 20—30 hadoŭ tamu šyrokamu kołu biełarusaŭ stała viadoma pra Słucki zbrojny čyn. Heta važnaja častka našaj historyi. U 1920 hodzie ŭ Słucku ŭźniali paŭstańnie: biełarusy chacieli abaranić svajo prava žyć u Biełaruskaj Narodnaj Respublicy — u Biełarusi, volnaj ad luboj inšaj ułady, akramia biełaruskaj.
Heta byŭ nie «hałodny bunt», jakich u tyja hady było šmat na askiepkach Rasijskaj impieryi. Heta byŭ ruch, u jakim i sialanie, i intelihiencyja abaraniali ideju isnavańnia Biełarusi. Ludzi, jakija navat nie byli prafiesijnymi vajennymi, zmahalisia suprać značna bolšaha vojska. Jany nie mieli šmathadovaj padrychtoŭki — ale mieli hodnaść i metu žyć u svajoj volnaj krainie, a nie być častkaj čužoj impieryi.
Prajšło sto hadoŭ — ale historyja paŭtarajecca. I my musim viedać uroki historyi, kab nie chadzić pa kole vojnaŭ i kryzisaŭ.
Zaraz prapahanda namahajecca schavać hetuju datu. Bo Słucki zbrojny čyn dakazvaje, što našaja nacyja samastojnaja, što biełarusy mohuć baranić svaju niezaležnaść. Kali vy, jak kaliści ja, nie viedali pra Dzień Hierojaŭ, pačytajcie pra jaho i raspaviadzicie svaim siabram.
Bo heta historyja pra toje, jak našyja suajčyńniki ŭziali na siabie adkaznaść za toje, kab nie być achviarami — i być sapraŭdnymi abaroncami», — napisała Śviatłana Cichanoŭskaja.
Čytajcie taksama:
Historyk Uładzimir Lachoŭski: Słuckaje paŭstańnie było arhanizavanym supracivam zamožnych haspadaroŭ
Siońnia — Dzień hierojaŭ: stahodździe Słuckaha zbrojnaha čynu
