— Tak, naha sapraŭdy złamanaja, užo prajšło niekalki miesiacaŭ, ale jana ŭ mianie drenna hoicca, — dzielicca Stanisłaŭ Antonavič. — Tamu ciapier zajmajusia tolki nahoj, a nie hłabalnymi suśvietnymi prablemami. Adčuvaju siabie vydatna, ale budzie lepš.
Pa słovach Stanisłava Antonaviča, jon złamaŭ nahu ŭ siabie na leciščy.
— U mianie hłyboki padvał i vielmi šmat jabłykaŭ. Ja padumaŭ, što treba b pakłaści častku jabłykaŭ u padvał. Pastaviŭ drabinu bolš haryzantalna, zalez, a jana złamałasia. U vyniku jaje vierchniaja častka ŭdaryła mianie pa nazie. Ja byŭ u šoku, moh navat nie vyleźci. Heta było a vośmaj ranicy, a maja žonka śpić da dziesiaci. Uvohule, hadzinu prabyŭ u sklepie, potym siak-tak vylez. U mianie jašče byli siły, ale paźniej jany mianie pakinuli.
U hety momant žonka Stanisłava Antonaviča na siekundu jaho pierapyniła: «Paklop! Ja nie splu da dziesiaci», i dadała, što paśla taho, što zdaryłasia jaje muž apynuŭsia ŭ RNPC.
— Tak, centr traŭmatałohii, — paćviardžaje słovy žonki surazmoŭca. — Tam za mianie i ŭzialisia. U mianie byŭ pierałom u troch miescach, spačatku nakłali vialiki hips, ciapier niejki inšy. Na mylicach ja chadzić nie ŭmieju, tamu pierasoŭvajusia na chadunkach.
