«Nie varta marnavać nivodnaj chviliny na nianaviść». Dajšoŭ list Skurko, napisany ŭ viečar taho dnia, kali prakuror ahučyŭ termin

15 sakavika prahučaŭ prysud Jahoru Marcinoviču i Andreju Skurko. Supracoŭniki «Našaj Nivy» atrymali pa dva z pałovaj hoda kałonii praz absurdnaje abvinavačvańnie ŭ «naniasieńni majomasnaj škody biez prykmiet kradziažu, ździejśnienym hrupaj asobaŭ pa papiaredniaj zmovie, u bujnym pamiery».

U toj ža viečar Andrej Skurko, viarnuŭšysia ŭ kamieru, napisaŭ žoncy list, u jakim jon padzialiŭsia ŭražańniami ad suda i zapytanaha (na toj čas) terminu. Paŭlina apublikavała hety list.

Andrej piša, što paśla abviaščeńnia zapytanaha terminu na niekalki siekund zažuryŭsia, ale jaho vielmi padtrymała toje, jak mužna trymajecca Paŭlina:

«Vielmi mnoha zaležyć ad taho, jak ty trymaješsia, mnie zdajecca. Ad taho, usprymaješ heta ŭsio jak žyćciovuju parazu ci jak niepryjemny, ale niepaźbiežny etap».

Termin u dva z pałovaj hoda Skurko liča nie samym horšym varyjantam: «Kaniešnie, było b lepiej, kali b zapytali dva, fantastyka — kali b paŭtara. Ale ž mahło być i try, i čatyry».

Što da adpraŭki ŭ kałoniju, našaniviec piša, što novy etap dla jaho budzie praściejšym za SIZA. Jon atrymaje mahčymaść bolš ruchacca i bačyć pryrodu, taksama buduć lepšyja ŭmovy dla kamunikacyi z rodnymi: buduć zvanki i videazvanki, spatkańni, u tym liku praciahłyja. Usio, što adbyvajecca, dla jaho nie pryčyna nienavidzieć.

«Nastupny etap tolki padajecca bolšym, ale nasamreč jon moža być i karaciejšym pa časie. Prykra biaskonca być adarvanym ad vas, prykra za skradzienyja ŭ nas dni, ale nie varta nam marnavać nivodnaj chviliny na nianaviść, lepš davaj patracim ich na luboŭ», — piša Andrej.

Z-za krataŭ Skurko nie zabyvaje padtrymlivać blizkich: «Prašu ciabie, nie padaj ducham. Naša moc treba adno adnamu — i našamu najmienšamu (pakul što) zajcu. Heta najbolšaja maja tryvoha: ci budzie jamu chapać majoj takoj — dystancyjnaj — lubovi, ci nie adabjecca maja adsutnaść u dalejšym na jaho charaktary?».

Ale Andrej vieryć u toje, što jahony syn prymie jaho vybar: «Možna było rabić, jak mnohija: valacca ŭ nahach i kajacca za toje, čaho nie rabiŭ. Vieru, što Tamaš, padrosšy, nie budzie mianie asudžać. Dyj nie fakt, što inšy scenar pryvioŭ by da inšaha vyniku».