Jon paŭhoda nie byŭ u Biełarusi i voś viarnuŭsia. Uziali jaho kala doma.
Pa infarmacyi znajomych, jamu pahražaje kryminalnaja sprava nibyta za niejki kamient u siecivie. Jość infarmacyja, što Sieviaryna pavieźli ŭ Pinsk. Aficyjnaj infarmacyi pakul niama.
Sieviaryn Kviatkoŭski — viadomaja asoba ŭ biełaruskaj žurnalistycy, intelektualistycy i pryhožym piśmienstvie.
Jon pracavaŭ žurnalistam na «Radyjo 101,2» (1995—1996), u hazietach «Imia» (1995—1996) i Naša Niva (1996—1999), u biełaruskaj redakcyi «Polskaha radyjo» (1997—1998), na «Radyjo Racyja» (1999—2002) i Radyjo «Svaboda» (2002—2008). Byŭ redaktaram hramadskaha błoha «Budźma biełarusami!» (2008—2012). Z 2012-ha byŭ publicystam Radyjo «Svaboda».
Jak piśmieńnik Kviatkoŭski debiutavaŭ u 1993 hodzie ŭ «Našaj Nivie» impresijami «Na hetaj papiery…», «Momant Mianie», «Parahvaj». Piša apaviadańni, ese, impresii, minijaciury, narysy, fraški.
Aŭtar knih «Fraški da plaški» (2007), «Padarunak dla Adeli» (2012). Taksama aŭtar idei i saaŭtar aŭdyjoknihi «Narodnyja fraški. Supolny albom» (2009), prajekta i knihi «Jak stać biełarusam» (2014), satyryčnaha ramana-komiksa «Kałaradskaja pušča» (2019).
