Фота MrTwister, depositphotos.com.
І ў еўрапейскіх народаў дарога да свабоды была сваёй — ні ў кога яна не была кароткай.
2021 год быў для Беларусі годам страшных рэпрэсій. Са жніўня 2020-га каля 45 тысяч чалавек прайшлі праз затрыманні, каля 40 тысяч чалавек былі звольненыя з працы за палітычныя перакананні, дзясяткі тысяч змушаныя былі пакінуць радзіму.
Гэтую старонку ўжо не выкрасліць з нашай гісторыі. Беларусь ператварылася ў паліцэйскую дыктатуру, нешматлікі пануючы клас па камандзе дыктатара трымае ў страху вялікі еўрапейскі народ.
Але выпрабаванні вучаць, умацоўваюць і гуртуюць.
«За бядой мы не бачым набытку галоўнага — як мы сціснуліся, сабраліся, зблізіліся вакол Беларусі, як вакол вогнішча. І глядзім у Беларусь, зачараваныя.
Падтрымлівайма цяпельца, але без надрыву, віны, адчаю й страху, бо агонь бессмяротны», — напісала літаратарка Святлана Курс.
«Каго ні сустрэнеш, з кім ні зачэпішся, існуе абсалютная яснасць», — дадае яна.
Вось гэтая, як яе называе наша выдатная пісьменніца, «абсалютная яснасць», гэта таксама аснова нашай у пакутах здабытай сілы, мы пабачым плён гэтага.
«Сіла мае свой псіхалагічны, а не толькі тэхнічны кампанент. Людзі могуць кіравацца статыстыкай толькі да пэўнай ступені, а пасля на першы план выходзяць іншыя каштоўнасці», — пісаў амерыканскі стратэг і дыпламат Генры Кісінджэр.
І для «Нашай Нівы» гэта быў год з тых, якія «ідуць за пяць». Але мы таксама выстаялі. Дзякуючы вашай, чытачы, дапамозе, выстаялі.
За якімі сталамі мы б ні сядзелі сёння, у княскім Полацку ці ў Наваградку, у шумлівым Мінску ці мілай Малечы, у лякаючай бязмежнасці выгнання ці ў цеснаце шконак Акрэсціна, мы ўсе сёння скажам гэта: «На наступны год — у свабоднай Беларусі!»
І мы не стомімся, і мы не зняверымся гэта паўтараць столькі, колькі трэба.
