Можа, і ёсць канстытуцыі, што пішуцца не на вуліцах.
Над іхнымі фармулёўкамі плыве кабінетны пах.
А нашая канстытуцыя ў дварах і на лесвіцах туліцца,
На дахах, на вежах, на комінах, на стэлах і на мастах.
Над нашае канстытуцыяй сухі і гарачы вецер:
«Не забі», «не хлусі», «не лжэсведчы», «блізкага — палюбі».
У ёй свішча і б’е наводмаш туга гефсіманскага вецця:
На што ты пакінуў, ойча? На што ты мяне пакі…
Няшмат на крыжовым дрэве месца для канстытуцый.
Тут пішацца хутка і ёміста, у напрузе дрыжыць рука:
«Не бойся», «не плач», «не выпрошвай», «не спрабуй азірнуцца»,
«Не кідай адных таварышаў», «цісні ў машыне гудка».
Можа, у вас — на паперы. У нас — на бінтах і кашулях.
Па беламу-беламу полю чырвонаю паласой,
Па тратуарнай плітцы, па трансфарматарнай будцы,
Па плоце вакол Акрэсціна, па лоджыях у Баравой.
І вам не злічыць Галгофаў, паўстанняў і рэвалюцый,
Як не злічыць ніколі вачніц Курапацкіх ям,
Дзе мы напісалі навечна артыкулы канстытуцыі,
Па якой мы збіраемся выжыць — і жыць насуперак вам.
