— Я памятаю, калі я прыязджаў да вас у кіно з такой фразай «Добры дзень, пане прэзідэнце», — вы сядзелі ў прыбіральні і цікавіліся апошнімі навінамі. А як пачынаецца раніца прэзідэнта ў рэальным жыцці?
— Я прачынаюся з паведамленнем з фронту — столькі і столькі абстрэлаў, столькі і столькі страт. Пасля я цалую дзяцей, жонку.
…
— Я памятаю гісторыю, калі хтосьці напісаў у фэйсбуку «Пара Зеленскаму паказаць яйкі», а з вашай старонкі адказалі «Скінуў у прыватныя». Вы асабіста робіце гэта ці людзі, якія працуюць на вашым Facebook?
— Не, не, я сам асабіста ўсё раблю.
…
— Вы сёння і вельмі часта без гальштука. Як рэагуюць тыя, хто хоча бачыць вас у гальштуках? Я маю на ўвазе правілы і іншае.
— Я, шчыра кажучы, прабачце за такое слова, яго, напэўна, няма ва ўкраінскай мове, не замарочваюся, як на мяне, людзі рэагуюць… [загаўкаў сабака]… а вось сабакі як рэагуюць!
— Я б таксама сёння прыйшоў без гальштука, але…
— Так, добра. Бываюць выпадкі, напрыклад, пратакол. У нас кіраўнік пратакола Яраслаў. Калі я ў гальштуку, ён адразу ў гумары, і кажа мне: «О! Вось гэта прэзідэнт».
…
— Мы цяпер едзем з вамі на працу. Скажыце, калі ласка, чаму мы з вамі не едзем на ровары?
— Вельмі складанае пытанне. Я змагаўся з гэтым і змагаюся. Шчыра кажучы, мяне не пускаюць. З-за гэтага… Я не буду называць тых, ад каго цяпер можа быць небяспека. Мы атрымліваем інфармацыю, з-за якой мне не дазваляюць. І было ўжо некалькі прыкладаў, калі, скажам, вобразна кажучы, гэта было зусім небяспечна.
…
— Многія занепакоеныя і ўстурбаваныя нашымі адносінамі з Расіяй, і вы правялі тэлефонную размову з Пуціным.
— Дзве.
— Як гэта адбывалася, як хутка на тым баку паднялі слухаўку і які быў тон гутаркі?
— У нас няма ніякіх адносінаў. Я патэлефанаваў яму, бо бачыў рашэнне Міжнароднага трыбунала адносна нашых маракоў і караблёў, я бачыў, што ўсе тэрміны ўжо прайшлі, і нашых хлопцаў ніхто нам не вяртаў. І я зразумеў, што больш не можам чакаць, таму што кожны дзень мы губляем людзей на фронце, і губляем здольнасць уплываць на Захад праз вяртанне нашых маракоў, і губляем нашых дзяцей. Бацькі альбо дзеці маракоў, альбо іх жонкі, яны прыязджалі сюды шмат разоў — і яны казалі, што ніхто, ні юрысты, ні амбудсмены не вернуць нам нашых дзяцей, калі ласка, патэлефануйце Пуціну.
І я зразумеў тады, бо тут была такая атмасфера, асабліва ў сродках масавай інфармацыі, асабліва ў Міністэрстве замежных спраў, таму што яны не хацелі, кіраўнікі майго папярэдніка, якія вельмі не хацелі дазволіць маю размову з прэзідэнтам Расіі. Для іх гэта палітычнае пытанне, і для мяне гэта чалавечае. Для іх — крый Божа, цяпер матросы вернуцца праз размову Зяленскага з Пуціным, не дай Бог, каб гэта адбылося. Я за гэта іх і… Я не хачу казаць пра сваё стаўленне да іх. Таму я вырашыў патэлефанаваць яму, мы пазнаёміліся, мы размаўлялі каля 30 хвілін. Мы размаўлялі пра вяртанне нашых хлопцаў, наступныя крокі, сітуацыю на Данбасе, вайну на Данбасе. Ён распавёў мне інфармацыю, якой ён валодаў, я сказаў пра інфармацыю, якую я ведаю. І гэта іншая інфармацыя пра тое, што адбываецца на Данбасе. У нас была тэма размовы, я думаю, таму што мы вызначылі, як і ў які час мы павінны вярнуць нашых хлопцаў.
Другая размова была — я патэлефанаваў пасля смерці нашых хлопцаў на Данбасе. У першай размове мы размаўлялі аб спыненні агню, другая размова была тэрміновая — я сказаў: «Мы з вамі дамовіліся аб спыненні, а там адбываецца». Быў таксама абмен інфармацыяй, пра якую я не хачу цяпер гаварыць — я проста не магу, я не маю права. І больш удакладненыя крокі па вяртанні хлопцаў, і не толькі маракоў.
Калі мы правялі другую размову, яна была больш падрабязнай, і я разумею, што вырашаць усе пытанні адразу — Данбас, Крым, спыненне агню — вельмі і вельмі складана. І не будзе прагрэсу. Менавіта таму я ведаю, што трэба вырашаць крок за крокам: з канкрэтнымі тэрмінамі, з пэўнай колькасцю, з канкрэтнымі людзьмі. Таму мы сказалі гэта на другім званку, што будзем працягваць яго трэці раз, і гэта будзе наша асабістая сустрэча ў нармандскім фармаце. Нашым бокам яна была запланаваная. Шчыра кажучы, ён сказаў мне, што да гэтага былі такія адносіны, што ні пра якія сустрэчы не можа быць [гаворкі], але для таго, каб прыняць рашэнне ў мінскім фармаце, нам трэба было сустрэцца ў нармандскім. Я лічу, што, толькі паглядзеўшы вочы ў вочы і ў прысутнасці заходніх лідараў, мы зможам дамовіцца і падпісацца — што самае галоўнае.
Паверце, калі-небудзь, калі мы скончым гэтую вайну, у нас будзе шчырая размова: з імёнамі сучасных палітыкаў, сучасных прадстаўнікоў СМІ. Паглядзіце, мы проста жывём у дэмакратычнай краіне, але ў мяне ёсць прозвішчы: хто што робіць, хто ад каго атрымлівае грошы, якія акцэнты, хто якія мэсэджы дае на тэлебачанні, у газеце — што ў цэлым адбываецца, каб яны проста не вярнуліся. Уся інфармацыя — гэта галоўнае. І ўсе будуць за гэта адказваць.
…
— А вы ведаеце, што вас параўноўваюць з бацькам Лукашэнкам, прынамсі ў сацыяльных сетках? Ну, пра тое, як вы сустракаецеся з кіраўнікамі ў рэгіёнах. Я разумею, што яны гэтага заслугоўваюць, інакш размова была б больш лірычнай. Ці будзеце вы працягваць тое ж самае?
— Лірыкі больш няма ў жыцці.
— Усё?
— Гэта значыць, трэба час, трэба ўрад. Я не магу так уручную распраўляцца з людзьмі… Сістэма павінна працаваць, павінна быць сістэма.
…
— Я неяк пажартаваў, што ўраджаю восенню не будзе, бо вясной не было пасадкі. Калі ўсе раптам прачнуцца і зразумеюць, што кожны, хто тое заслужыў, атрымае яго цалкам?
— Антыкарупцыйны суд, якога не было, пачынае сваю дзейнасць 5 верасня ва Украіне. Антыкарупцыйны суд. Там быў конкурс, і мне здаецца, што зараз будуць з'яўляцца сумленныя суддзі. Гэта было вельмі важнае пытанне. Далей: у нас будзе новы генпракурор. Гэта вельмі важны чалавек. І я думаю, што восенню, калі ў нас будзе і Антыкарупцыйны суд, і Генеральны пракурор, усё пачнецца. Усё пачнецца.
— І будзе крымінальны аўкцыён?
- Аўкцыён крымінальных спраў? Паглядзім. Колькі грошай не хапае дзяржаве (смяецца). Можа быць.
— Як вы сабе гэта ўяўляеце, напрыклад?
— Ну, у нас быў фільм, памятаеш? «Папачкі, папачкі, папачкі…»
— «…папачкі, а потым прадаём».
— Я думаю, што ёсць такія крымінальныя справы, ёсць такія людзі… Радзіму прадаваць нельга, таму некаторыя справы нельга прадаваць ні ў якім разе. І пад заставу некаторым людзям выходзіць нельга.
…
— Маленькі бліц: самы складаны момант за сто дзён?
— Самы складаны момант, напэўна, калі былі чатыры загінулыя, і пасля гэтага я размаўляў з прэзідэнтам Расіі.
— Самы галоўны дзень?
— Самы галоўны дзень яшчэ наперадзе. Хутка.
— Самы шчаслівы дзень?
— У мяне толькі шчаслівыя ночы — вяртаюся дадому і бачу дзяцей. Я ведаю, для чаго гэтыя змены, навошта мы працуем.
— Ну, я думаю, у вас быў вельмі вясёлы настрой, калі вы пачулі вынікі парламенцкіх выбараў.
— Вельмі вясёлы! Я быў рады, шчаслівы быў. Такая магутная перамога.
— Вы не хочаце паслаць усё на фіг і вярнуцца…
— Не, не хочацца. Гэта давер людзей, я сур'ёзны чалавек.
