«У нас нет комплексов. Потому что мы их поставим Ирану» - ай, як сьмешна калямбурыць у сваім Фэйсбуку піаршчыца МЗС Расеі.
Прэзыдэнт Расеі Ўладзімір Пуцін зьняў забарону на пастаўку зэнітна-ракетных комплексаў С-300 ў Іран паводле кантракту ад 2007 года, спасылаючыся на прагрэс у перамовах па іранскай атамнай праграме і зьмягчэньне санкцый супраць Ірану з боку Захаду. Расея прамым тэкстам патрабуе касаваньне існуючага эмбарга на пастаўку зброі ў Іран.
У далёкім 2007 годзе, калі Расея дамовілася паставіць С-300 Ірану, мы яшчэ жылі ў іншым сьвеце, без вайны на ўсходзе Ўкраіны, без анэксіі Крыму і падтрымкі ДНР-ЛНР дзеля нібыта абароны правоў (а то і фізычнай бясьпекі) расейскамоўных людзей. І ад таго ня менш няёмка гледзяцца цяпер намеры Расеі пастаўляць зброю Ірану.
Галоўным афіцыйна абвешчаным ворагам цяперашняга Ірану зьяўляецца Дзяржава Ізраіль. Узмацненьне іранскага вайсковага патэнцыялу наўпрост пагражае ў першую чаргу Ізраілю. А ў Ізраіле пражывае каля паўтара мільёна расейскамоўных - адна шостая частка насельніцтва. Збольшага імігранты з былога СССР 90-х гадоў, ня толькі габрэі, але таксама і члены іх сямей (якіх пара соцен тысяч). Яшчэ вялікая частка насельніцтва - у трэцім-чацьвертым пакаленьні нашчадкі мігрантаў з былой Расейскай Імпэрыі, пераважна зь Беларусі і Ўкраіны.
Ведаеце, я таксама частка расейскамоўнага сьвету, і ня лічу гэта само па сабе чымсь заганным. І
мне асабіста вельмі крыўдна, што ў Ізраілі расейская мова паступова, але непахісна адмірае: дзеці расейскамоўных імігрантаў яе вучаць рэдка, афіцыйнага статусу яна так і не дамаглася.
І мне крыўдна не ад імпэрыялізма ці шапказакідальніцтва: мне крыўдна проста ад таго, што робіцца менш і менш людзей, з кім у мяне супольная мова, супольная культура. Людзей, якія ведаюць ня толькі агульнасусьветную музыку, літаратуру і кіно, але якія разьдзяляюць і якіясь нашы, «агульнасавецкія» традыцыі і мэмы. Калі так будзе ісьці далей,
праз 50 гадоў адамрэ пакаленьне імігрантаў 90-х, і ад расейскай мовы ў Ізраілі застануцца толькі старыя кнігі на рынку-барахолцы.
Людзі перастаюць быць нашымі землякамі, «нашымі людзьмі». У добрым сэнсе гэтага слова.
Бо расейская дзяржава з сваім хвалёным «Россотруднічеством» і аналягічнымі структурамі імі не асабліва апякуецца.
Падтрымліваць расейскамоўную адукацыю і постсавецкую ідэнтычнасьць сярод мільёну расейскамоўных ізраільцаў, відаць, ня так цікава, як пастаўляць зброю тэрарыстам у Данбасе або рукамі гігіных і крыштаповічаў дадушваць беларускую мову ў Беларусі.
Канечне, бо расейскамоўныя ізраільцы — гэта людзі, традыцыйна скептычныя да савецкай улады, «здраднікі» і ўвогуле жыды. Для цяперашняй расейскай дзяржаўнай ідэалёгіі гэта, відаць, ужо не «расейскі сьвет».
Расея зьбіраецца пастаўляць зброю Ірану, каб ён з гэтай зброі мог забіваць расейскамоўных ізраільцаў. Расея дэ-факта ваюе супраць напалову расейскамоўнай Украіны. Цяперашняя расейская дзяржава — галоўная патэнцыйная пагроза для сувэрэнітэта і бясьпекі напалову расейскамоўнага Казахстана і на тры чвэрці расейскамоўнай Беларусі. Вось, у прынцыпе, усё, што трэба ведаць пра сапраўднае стаўленьне цяперашняй расейскай улады да расейскамоўнага сьвету. На вялікі жаль.
