Уладзімір Пуцін. Графіці ў Мінску
Томас Фрыдман, калумніст выдання The New York Times і трохразовы лаўрэат Пулітцэраўскай прэміі, лічыць, што за зацягваннем пройгрышнай і бессэнсоўнай вайны ва Украіне стаіць выключна жаданне Пуціна «схаваць свой вялікі ідыятызм і элементарна захаваць сваё жыццё». Пра гэта журналіст напісаў 9 мая ў сваёй калонцы, даўшы ёй загаловак «Уладзімір Пуцін — самы небяспечны ідыёт у свеце».
Сваю выснову аўтар аргументуе тым, што сама ідэя аб вайне такога маштабу цалкам нарадзілася выключна ў галаве Пуціна, і толькі там можна знайсці адказ на тое, якія ў гэтай вайны мэты і калі яна скончыцца.
Вайна пачалася незалежна ад меркавання яго найбліжэйшага атачэння, вайсковага камандавання і расійскіх грамадзян, таму вайна можа скончыцца толькі па асабістым жаданні Пуціна, нягледзячы на пазітыўную або негатыўную абстаноўку на фронце.
Але той гэтага не пажадае, і вось чаму:
«У Пуціна ніколі не было плана Б на выпадак правалу асноўнага плана А — сцэнара, пры якім той пераможна ўваходзіць у Кіеў праз тыдзень вайны і садзіць там марыянетачны рэжым, чым робіць страшнае ўражанне на НАТА. План А цалкам праваліўся, а Расія пачала сыпацца на франтах і спехам мяняць свае мэты ў канфлікце, адначасова ўчыняючы бессэнсоўныя абстрэлы грамадзянскай інфраструктуры Украіны ў надзеі высмактаць дастаткова ўкраінскай крыві і дачакаць моманту, калі ўкраінцам і Захаду раптам надакучыць саміх сябе абараняць.
Пуцін паставіў сябе ў сітуацыю, калі ён не можа выйграць, не можа прайграць і не можа спыніцца, бо сам выдаткаваў занадта шмат расійскіх жыццяў і сродкаў на ілюзію перамогі. Увесь яго план Б — гэта маскіроўка правалу плана А, пры якой той учыняе ваенныя злачынствы ў надзеі схаваць сваю велізарную дурасць на пачатковым этапе такой жа дурной і бессэнсоўнай вайны», — піша Томас Фрыдман.
Забітыя расійскія салдаты. Фота: Evgeniy Maloletka / AP Photo
Галоўнай жа прычынай падобнай маскіроўкі паражэння ў вайне, на думку Фрыдмана, з'яўляецца «жорсткая арыфметыка і расійская гісторыя». Рэч у тым, што расійскія грамадзяне спрадвеку цярпяць несвабоду, хлусню, беднасць, канфлікты, рэпрэсіі і г. д., але яны пры гэтым ніколі не даруюць сваім уладарам ваеннай паразы.
Для пацвярджэння гэтай тэзы аўтар прыводзіць прыклады наступстваў Крымскай і Расійска-японскай войн, няўдач у Першай сусветнай вайне, адступлення Хрушчова з Кубы падчас крызісу 1962 года і сыход з Афганістана, які паскорыў распад СССР. Усе гэтыя падзеі негатыўна адбіваліся на тагачасных кіраўніках Расіі і адбіралі ў іх уладу (а часам і іх жыццё).
Менавіта таму расійская прапаганда працуе на поўную магутнасць, а расійскае грамадства ў цэлым гатова выслухоўваць любыя вар'яцкія аргументы на карысць працягу вайны ва Украіне. Але ў выпадку ваеннай паразы людзі адразу ўключаць «жорсткую арыфметыку» і згадаюць абсалютна ўсё, што было бессэнсоўна ахвяравана на алтар вайны, і будуць патрабаваць кампенсацыі сваіх страт. Адбудзецца гэта незалежна ад узроўню рэпрэсій і кантролю ў краіне.
«Адна з самых вялікіх навук, якія я засвоіў як журналіст-міжнароднік, які піша пра аўтакратыі, заключаецца ў тым, што незалежна ад таго, наколькі строга кантралюецца дзяржава і наколькі б ні быў крывавым яе дыктатар, людзі ўсё роўна будуць выказвацца. Яны выдатна ведаюць, хто крадзе, хто хлусіць, хто з кім гуляе. Усё пачынаецца з шэпту і часцей за ўсё не мае наступстваў, але выказваюцца абсалютна ўсе», — дзеліцца сваімі назіраннямі Фрыдман.
Томас Фрыдман, калумніст выдання The New York Times і трохразовы лаўрэат Пулітцэраўскай прэміі. Фота: Wikimedia Commons
У якасці прыкладу журналіст прыводзіць нядаўнюю паездку Пуціна ў Марыупаль адразу ж пасля выдачы ордара на яго арышт Міжнародным крымінальным судом у Гаазе.
Тады Пуцін нібыта сустрэў шчаслівых жыхароў украінскага горада, якія дзякавалі яму за ўсё на кожным кроку, але ў кадр прапаганды трапіў жаночы голас, які крычаў, што «гэта ўсё няпраўда і гэта напаказ». Фрыдман пры гэтым больш акцэнтуе ўвагу не на тое, што гэты жаночы голас быў пасля выдалены з рэпартажу, а на той факт, што першапачаткова відэа выйшла ў інтэрнэт менавіта з ім.
«Той факт, што гэта было пакінута там, магло быць падрыўным актам кагосьці з афіцыйнай іерархіі расійскіх СМІ. Выказваюцца ўсе», — заўважае журналіст.
Паводле яго высноў, немагчыма залезці ў галаву Пуціна, аднак можна смела канстатаваць, што той па сваёй волі ніколі не скончыць вайну. Наадварот, будзе і далей адцягваць момант сваёй паразы, спадзяваючыся на нейкі цуд.
Чытайце таксама:
«Рускаму свету» канец? Дыпламат, які доўгі час працаваў у Расіі, запісаў свае вывады
«Трэба разрыў». Расія не зменіцца, пакуль яе ўлада будзе сядзець у Крамлі
