Фота: асабісты архіў
Ігар расказвае, што ў іх з Кацярынай было 9 спатканняў — адно доўгае і 8 кароткатэрміновых. Апошняе было ў канцы верасня 2022 года.
На доўгае спатканне журналістка папрасіла мужа прывезці некалькі сукенак, касметыку, прыгожую бялізну, вершы Бродскага і часопісы «Наша гісторыя».
«Мы падчас доўгага спаткання хутка асвоіліся. Я прыгатаваў вячэру, сваю фірмовую страву — тарцілью з гароднінай і курыцай. У нейкі момант стварылася такая ідылічная абстаноўка, што падумалася: няхай бы нас нават у гэтым малюсенькім пакойчыку перанеслі куды-небудзь падалей ад людзей, ад гэтай цемры вакол, і больш нам нічога не будзе трэба — толькі б быць удваіх», — згадвае Ігар.
Доўгае спатканне было ў жніўні 2021-га. Ільяш кажа, што Кацярына першыя паўгадзіны не магла прывыкнуць да абдымкаў — гэта між волі выклікала страх. Бо ў турме тактыльны кантакт звычайна звязаны з пагрозай.
«Адчуваецца велізарная маральная стомленасць, выматанасць», — кажа муж пра стан журналісткі. Яна сама лічыць, што вельмі змянілася за гэты час.
Ігар прызнаецца, што часам замыкаецца ў сабе, бо сябры і блізкія цяпер або ў турмах, або ў эміграцыі.
«Жыць сёння ў Мінску — гэта хадзіць па мёртвым горадзе, дзе ў цябе практычна не засталося знаёмых. Калі сустракаеш раптам чалавека з мінулага жыцця, то прыходзіш у шчырае недаўменне», — кажа ён.
Пры гэтым, заўважае Ільяш, на вуліцы да яго рэгулярна падыходзяць незнаёмцы, каб паціснуць руку і выказаць салідарнасць.
Адрас для лістоў:
ПК № 4. 246035, г. Гомель, вул. Антошкіна, 3,
Кацярына Бахвалава.
