Даследчыкі назіралі, як дзеці ўзаемадзейнічаюць з дружалюбнымі сабакамі, і прыйшлі да высновы, што наша імкненне працягнуць руку дапамогі распаўсюджваецца і на жывёл з самых ранніх гадоў. Навукоўцы нават мяркуюць, што менавіта гэта калісьці дапамагло нашым продкам прыручыць жывёл, піша The Guardian.
Па словах антраполага-эвалюцыяніста і першага аўтара даследавання Рахны Рэддзі, якая працуе ў Гарвардскім універсітэце і Універсітэце Дзюка, даследчыкаў зацікавіла тое, як рана праяўляецца ў чалавека альтруізм. Навукоўцы выявілі, што дзеці не толькі могуць разумець жаданні сабак, але і гатовыя дапамагаць ім, нягледзячы на тое, што шанцы, што жывёлы змогуць аддзячыць ім за «паслугу», нікчэмна малыя.
Рэддзі адзначае, што з самага пачатку нашага развіцця мы дэманструем схільнасць паводзіць сябе прасацыяльна ў дачыненні да іншых людзей, спрабуючы зразумець, што адбываецца ў іх душы. Антраполаг таксама адзначае, што нават малыя дзеці дэманструюць матывацыю і здольнасць распаўсюджваць «дапамагаючыя паводзіны» на жывёл.
Цяпер даследчыкі мяркуюць, што менавіта такія дружалюбныя паводзіны дзяцей, якія фактычна толькі вучацца хадзіць і размаўляць, калісьці дапамаглі людзям дасягнуць росквіту ў пэўных аспектах ва ўсім свеце. Навукоўцы думаюць, што альтруістычныя ўчынкі, сярод якіх, напрыклад, пакіданне ежы жывёлам, могуць ляжаць у аснове тактыкі прыручэння розных відаў жывёл, у тым ліку катоў, сабак, кароў, свіней, авечак і коней. Напрыклад, больш раннія даследаванні паказваюць, што сабакі генетычна аддзяліліся ад ваўкоў яшчэ 23 тысячы гадоў таму — менавіта столькі налічвае наша сумесная эвалюцыйная гісторыя з гэтымі жывёламі.
Па словах Рэддзі, прыручэнне жывёл у рэчаіснасці стала важным этапам жыцця чалавека і адыграла значную ролю ў нашым выжыванні і развіцці. Навукоўца адзначае, што да гэтага часу застаецца загадкай, як менавіта мы прыйшлі да прыручэння жывёл, аднак высновы, зробленыя падчас наступнага эксперымента, відаць, могуць праліць святло на падзеі мінулага.
Падчас даследавання навукоўцы адабралі 97 дзяцей ва ўзросце ад 20 да 47 месяцаў, а пасля паназіралі, як яны ўзаемадзейнічаюць з трыма сабакамі. Даследаванне праходзіла ў дзіцячай лабараторыі Мічыганскага ўніверсітэта. Падчас эксперымента навукоўцы кідалі цацкі або прысмакі па-за дасяжнасцю жывёл — за перагародку з боку дзіцяці — і назіралі.
Высветлілася, што дзеці ў два разы часцей аддавалі цацкі і прысмакі жывёлам, калі сабакі праяўлялі да іх цікавасць, напрыклад, скуголілі або спрабавалі схапіць прадметы (ласункі).
Даследаванне паказала, што
— дзеці дапамагалі ў 50% выпадкаў, калі сабакі цікавіліся прадметам або ласункам;
— дзеці дапамагалі ў 25%, калі жывёлы не цікавіліся прадметам або ласункам.
Акрамя таго, даследчыкі прыйшлі да высноў, што малыя з большай верагоднасцю дапамагалі жывёлам, калі ў іх сям'і ёсць гадаванец, калі жывёла паводзіла сябе больш актыўна, а таксама калі ў цэнтры ўвагі быў які-небудзь ласунак, а не цацка.
Па словах старшага аўтара даследавання прафесара Генры Велмана, раней навукоўцы выявілі, што дзеці з усіх сіл спрабуюць дапамагчы людзям, нават незнаёмым. Аднак навукоўцы не ведалі, ці праяўляецца гэта толькі ў дачыненні да людзей, якія б маглі таксама зрабіць нешта ў адказ, ці і ў адносінах да жывёл. Цяпер даследчыкі мяркуюць, што маленькія дзеці здольныя «чытаць» сабак і дапамагаць ім у выпадку неабходнасці.
У будучыні навукоўцы плануюць адказаць на пытанне, ці гэтак жа добра ставяцца дзеці да іншых жывёл, напрыклад, да катоў, трусоў, курэй, кароў і коней.
