Фота: фэйсбук Паўліны Скурко
«Суд, тры размовы з мужам, засваенне тапаграфіі Магілёва, хваляванні і палёгкі, боль і эйфарыя — год праляцеў стралой, — піша Паўліна Скурко ў фэйсбуку. —
Калі 2022 год пачынаўся, я не ўяўляла, якой з яго выйду. Якая выходжу мне падабаецца цалкам.
У жніўні ў мяне было вельмі моцнае перажыванне. Мы з малым правялі 10 дзён у Літве. Вайб расслабленай Вільні і душэўны прыём зрабілі эфект курорта — зарадзілі на многія месяцы наперад.
Уся паездка была прысвечана малышам, яны вадзілі нас у сваім рытме і толькі там, дзе ім цікава. У выніку я не павіталася ні з адным віленскім храмам, затое займалася тым, пра што раней не падумала б: каталася на фунікулёры, ела магазінныя піцы і плёхалася ў фантанах. Самыя клёвыя фантаны Вільні аказаліся на Лукішках. Культавым месцы. На гэтай плошчы ў 1864 павесілі першых пакутнікаў за Беларусь. Побач, у лукішскай турме (дзе цяпер зрабілі арт-цэнтр) за царом і палякамі сядзела другое пакаленне пакутнікаў. Побач — помнік рэпрэсаваным і высланым. Побач — будынак НКУС.
Сядзім на лаўцы перад фантанамі, дзеці з віскатам носяцца між струменяў. На мяне трапляюць кропелькі з высокіх кранаў, якія спраектавалі спецыяльна, каб паліваць зверху (на крону) апошнія старыя дрэвы. Кропелькі трапляюць і на першы асобнічак Андрэевай кніжкі, які я прывезла ў падарунак.
Тут і здарылася ў мяне тое памятнае перажыванне. Вось ружовы касцёл Якуба і Піліпа — апошняе, што бачыў Каліноўскі перад павешаннем. Вось жоўтыя з чорным вочкам рудбекіі, высаджаныя вакол знака памяці — проста сцяной, без усякай урачыстай геаметрыі. І вось фантаны, у якіх цэлымі днямі смяюцца дзеці. А побач ездзіць робат-касілка, аб’язджаючы сямейныя пікнікі. І нечакана Лукішкі, месца вялікіх ахвяр, пабачылася мне месцам вялікай душэўнай шчодрасці.
Усё было дзеля гэтага. Усе ахвяры для таго, каб тут, на гэтым страшным месцы, паявіўся агромністы фантан. І шапік з марожаным. І палівалка для старых дрэў. Лукішкі як метафара, як сімвал нашага краю.
І сёння, калі я думаю пра тыя фантаны, ува мне з’яўляецца яшчэ больш сіл. Хацела б і з вамі імі трохі падзяліцца. Усё будзе добра».
Паўліна дадае, што найлепшым падарункам для Андрэя Скурко будзе даведацца, што тыраж яго кніжкі «Пра сланоў і барсучкоў» разышоўся і радуе чытачоў.
