Фота тут і далей: «Смартпрэс»
Журналісты адзначаюць, што рэзідэнцыя выглядае па-еўрапейску. За выключэннем японскіх гравюр на сценах, тут нічога не выдае краіну ўзыходзячага сонца.
— Рашэнне стаць дыпламатам было дзіцячай марай, выпадковым збегам абставінаў або парадай бацькоў?
— Я нарадзіўся і вырас не ў мегаполісе, такім, як Токіа, а ў маленькім горадзе на захадзе Японіі, на востраве Кюсю. Мой бацька працаваў у невялікім банку, маці не працавала.
Радыё часта лавіла перадачы на кітайскай і карэйскай мовах, і я яшчэ ў сярэдняй школе захапіўся замежнымі краінамі. Менавіта таму падчас вучобы ва ўніверсітэце я здаў экзамен у МЗС. Бацькам распавёў пра гэта ўжо пасля таго, як прайшоў. Першае прызначэнне атрымаў у 1989 годзе, праз год пасля вяселля.
— Хто ваша жонка? У вас было з такой працай вясельнае падарожжа?
— Мая жонка выхавацелька, глядзіць маленькіх дзяцей. Вясельнае падарожжа было, праўда, амаль праз год пасля вяселля — мы паехалі ў Лондан. Нам не пашанцавала, таму што метро і ўсе віды транспарту не працавалі — быў страйк. І мы па ўсім Лондане хадзілі пешшу. Так што мы добра ведаем Лондан (смяецца).
— Ваша сям'я засталася ў Токіа. Чаму вырашылі не пераязджаць, гэта складана — дыстанцыйнае сямейнае жыццё?
— Ёсць дзве прычыны, чаму мая сям'я не прыехала разам са мной. Першая — гэта пытанне з адукацыяй. Мае сыны [у сям'і пасла два дарослыя сыны] якраз рыхтаваліся да паступлення ва ўніверсітэт, таму не змаглі паехаць. А другая прычына — гэта неабходнасць клапаціцца пра пажылых бацькоў.
Мая жонка прыязджала ў Мінск на некаторы час, але потым вярнулася ў Японію. Яна сказала, што мне будзе нескладана жыць тут аднаму. У Японіі ў яе былі свае справы, да таго ж яна працуе.
Тэхналогіі развіваюцца, і ў нас ёсць магчымасць мець зносіны па відэасувязі кожны тыдзень.
— Хто яшчэ ў вас застаўся ў Токіа? Ёсць хатнія гадаванцы?
— Так, у нас ёсць… рыбка. Ведаеце мультфільм «У пошуках Нэма»?
Пасол, як і ўсе гаспадары хатніх гадаванцаў, стаў гартаць галерэю здымкаў. Аказалася, рыбка сапраўды як у мультфільме! Разнавіднасць рыбы-блазна. Нечакана высветлілася, што гэты гадаванец не вельмі просты ў доглядзе.
Гэта марская рыбка, і ёй патрэбна марская вада. А яшчэ вада павінна быць пэўнай тэмпературы. Улетку ў Японіі вельмі-вельмі горача, і для нашай рыбкі кандыцыянер працуе ўвесь дзень, нават калі нас няма. Але дзякуючы такому догляду яна жыве ўжо больш за 10 гадоў.
— Вернемся ў 1989 год. Ваша першае прызначэнне было ў Польшчу. Што запомнілася?
— Гэта было вельмі цікава — толькі рухнула Берлінская сцяна, ва Усходняй Еўропе было шмат пераменаў. Але маё самае яркае ўражанне — атмасфера Раства. І тое, як яна змянялася: у 1989 годзе на вуліцах было практычна цёмна, у наступным годзе стала ярчэй, а яшчэ праз год ужо ўсюды былі калядныя кірмашы. Вельмі прыгожы кірмаш быў насупраць Палаца культуры і навукі.
Я жыў у сямі замежных краінах, пра кожную ёсць свае ўспаміны. У Казахстане я працаваў двойчы. Зімой мы каталіся на лыжах у двары, а летам ладзілі барбекю.
— Ваш фармат ідэальнага адпачынку?
— Калі стаіць добрае надвор'е, я гуляю — атрымліваю асалоду ад сезонных кветак і дрэў, гляджу на птушак. Восень сёлета была вельмі прыгожай. Думаю, што гэта была самая прыгожая восень за ўсе гады, якія я правёў у Мінску. Я жыву побач з Цнянскім вадасховішчам, і тут вельмі маляўніча.
А яшчэ я часта слухаю музыку. Калі нічога не хочацца рабіць, гэта спакойныя мелодыі. А калі я, напрыклад, займаюся на велатрэнажоры, я слухаю энергічныя песні, якія падымаюць настрой.
— Як вы праводзіце адпачынак?
— Калі ёсць час, я еду ў Японію. Да кавіду я прыязджаў 2-3 разы на год, цяпер адзін раз на год.
— Вы пакутуеце ад джэтлагу?
— Мне трэба тыдзень, часам больш, каб адаптавацца. І як толькі я прывык — пара з'язджаць (разводзіць рукамі).
— Калі вы сустракаецеся ў Японіі з сябрамі, з сям'ёй, як вы бавіце час?
— З сябрамі, як і ўсе, мы размаўляем, выпіваем (смяецца). З жонкай мы любім онсэн — гэта гарачыя крыніцы. У нас ёсць курорты онсэн — там не толькі лазня, там можна парадаваць сябе смачнай ежай, кожны сезон кухня мяняецца. Увосень, напрыклад, мы ямо каштаны.
— У вас працуе кухар з Японіі?
— Паслы Японіі могуць браць з сабой у краіны прызначэння кухараў. Нашага кухара зваць Масао Намура. Ён дасведчаны шэф: раней працаваў у Маскве, ЗША, Эквадоры, В'етнаме. Хоць у Мінску ёсць не ўсе неабходныя інгрэдыенты, ён гатуе японскія стравы з таго, што можна купіць на Камароўскім рынку і ў супермаркетах.
Шэф распавёў, што 90% прадуктаў купляе тут. Але, напрыклад, мука ў стравах — з Японіі.
Масао Намура — эксперт не толькі ў японскай кухні, але і ў лацінаамерыканскай: яго былая жонка з Эквадора. А яшчэ ён доўга працаваў у В'етнаме, і, калі яму ўдаецца знайсці інгрэдыенты, ён гатуе в'етнамскія стравы.
— Што абавязкова павінна быць на стале?
— Мабыць, соевы соус і паста міса. На жаль, мы не можам тут гатаваць сашымі. Для сашымі патрэбна свежая рыба, а не замарожаная.
— А якія стравы японцы ядуць штодня, не на званых абедах?
— Раніцай гэта ці еўрапейскі сняданак, ці японскі: рыс, міса суп, розныя запраўкі. На абед мы звычайна ямо рамэн. На вячэру, напрыклад, свініну ў кляры. Шмат ужываем кары. Японскі кары адрозніваецца ад індыйскага.
Восенню мы любім сайру, калі ідзе яе вылаў. Хоць апошнія гады сайра не даходзіць да Японіі — тэмпература вады павысілася, і сайры занадта цёпла каля Японіі.
Апошні час японцы ядуць больш мяса, чым рыбы, — рыба стала дарагой.
— Якія японскія стравы ў Беларусі гатуюць няправільна?
— Сушы вельмі папулярныя ў многіх краінах, але яны адрозніваюцца ад японскіх сушы. Японскія сушы самі па сабе вельмі разнастайныя, таму я б не сказаў, што беларускія сушы абсалютна няправільныя. Але ў Японіі для вырабу сушы не выкарыстоўваюць сметанковы сыр або маянэз. Да таго ж у рыс звычайна дадаюць трохі воцату і цукру для густу.
— Ці ёсць японскія стравы, якія ніколі не падабаюцца замежнікам?
— Мабыць, так — нато. Гэта ферментаваныя бабы ў слізі. Яны пахнуць, як сыр ракфор. Але японцы любяць іх і часта ядуць раніцай. Лічыцца, што нато вельмі карысна для здароўя.
У некаторых горных раёнах ядуць саранчу. Гэта зразумела — гэта раёны, аддаленыя ад мора, і ім гістарычна патрэбна была крыніца пратэіну. Таму яны елі насякомых.
— Вашы любімыя стравы неяпонскай кухні?
— Я ем стравы любой кухні, люблю італьянскую. На мой погляд, у Мінску аўтэнтычная італьянская кухня. Я даволі разборлівы і ў пасце, таму што ў Японіі з даўніх часоў гатуюць шмат страў з локшыны: рамэн, удон, соба. У нас добрыя спагецці, можа нават смачнейшыя, чым у Італіі.
З беларускай кухні я люблю дранікі, мачанку і боршч.
— Як праходзіць ваш дзень?
— Днём я звычайна чытаю навіны, праглядаю карэспандэнцыю з Японіі і праводжу сустрэчы. Калі ўвечары праходзяць розныя мерапрыемствы і мяне запрашаюць, то стараюся па меры магчымасці на іх прысутнічаць. Часам я запрашаю гасцей да сябе ў рэзідэнцыю, і мы гутарым, атрымліваючы асалоду ад смачнай японскай ежы.
— Вы займаецеся спортам, у вас ёсць хобі?
— Я асабліва не займаюся спортам, хоць раней гуляў у вялікі тэніс. Апошнім часам я адчуваю, што ў мяне пагоршыўся зрок і стала менш сіл, таму пазбягаю цяжкіх нагрузак. Калі ў мяне ёсць час, я займаюся на аэробным велатрэнажоры ў сябе ў рэзідэнцыі. У вольны час я гляджу фільмы, люблю праграмы аб апошніх навуковых даследаваннях.
— Галоўныя адрозненні і падабенствы беларусаў і японцаў — у паводзінах, у звычках, поглядах на жыццё?
— Гледзячы на беларускіх дзяцей, я разумею, што яны больш актыўныя. Японскія дзеці больш турбуюцца пра тое, што пра іх падумаюць іншыя. «Калі я задам гэтае пытанне, з мяне, напэўна, будуць смяяцца», — думаюць яны. Нашым дзецям не падабаецца вылучацца, таму яны не выказваюцца і не задаюць пытанняў. У гэтым дачыненні беларускія дзеці больш ініцыятыўныя. Вядома, гэта добра.
Я бачу і падобныя рысы. І японцы, і беларусы акуратныя ў дэталях. Думаю, падабенствы абумоўленыя тым, што ў абедзвюх краінах добра развіты прамысловы сектар. Многія беларусы, як і японцы, вельмі сарамлівыя. Гэта не вельмі добры прыклад, але беларусы часта праходзяць міма незнаёмых людзей на вуліцы, не вітаючыся. Японцы таксама так робяць. У некаторых краінах нават незнаёмыя людзі казалі мне «добры дзень», але ў Беларусі я з такім не сутыкаўся.
Можа, таму я адчуваю нейкую блізкасць да беларусаў (усміхаецца).
— Шмат японцаў жыве ў Беларусі?
— Мала. 50 чалавек, з улікам нас. Гэта і змешаныя сем'і, і студэнты, якія вывучаюць рускую мову, студэнты балетнага каледжа. Дарэчы, сабак японскай пароды акіта тут у тры разы больш (смяецца).
— Тры галоўныя асабістыя якасці дыпламата?
— Думаю, што ўсе адкажуць па-рознаму, але я б назваў:
- цікаўнасць і адсутнасць прадузятасцяў;
- гнуткасць мыслення і здольнасць разглядаць рэчы з розных пунктаў гледжання;
- здольнасць есці любую ежу.
беларусы і японцы куды бліжэй, чым спадар Хірокі Такунага думае )