Паводле Барысенкі:
«Гэтая транслітарацыя беларускай мовы лацінскім алфавітам, прычым з выкарыстаннем якіх-небудзь знакаў, зусім чужых беларускай мове — для мяне як жыхара ўсходняй Беларусі з'яўляецца незразумелай. Думаю, жыхары Віцебскай, Гомельскай, Магілёўскай абласцей з цяжкасцю разумеюць, пра што там ідзе гаворка.
Разгойдванне сітуацыі вакол лацінізацыі пачалося не сёння, а яшчэ з дзясятак гадоў таму. Але тым не менш, спасылкі на тое, што без гэтай лацінкі немагчыма пражыць, а з рускай мовы па-беларуску ці па-англійску немагчыма перадаць якія-небудзь гукі, не мае пад сабой сур'ёзнай асновы. І вось гэта выкарыстоўваюць нашы нацыянальна афарбаваныя «таварышы», спрабуючы прывесці гэты момант у наша жыццё. Думаю, мы павінны даць гэтаму адпаведную ацэнку».
Другая частка выказвання зразумела куды хіліць — да адмовы як асновы для транслітарацыі ад назваў на беларускай мове і замены іх на рускамоўныя. Яна заканамерная для прыхільнікаў «рускага свету», да якіх належыць і Барысенка, які пасля пачатку вайны ва Украіне паспеў засвяціцца ў сацсетках з пастамі ў падтрымку Пуціна і вайны.
Апеляцыя ж да таго, што транслітарацыя ў цяперашнім выглядзе нібыта незразумелая частцы беларусаў, увогуле абсурдная. Хоць бы нават таму, што
транслітарацыя робіцца зусім не для беларусаў, а для іншаземцаў, якія не ўмеюць чытаць кірыліцу. І ў гэтым выпадку зыходзіць трэба акурат з іх патрэбаў, а не з патрэбаў беларусаў, незалежна ад таго, з якой часткі краіны яны паходзяць.
А для малапісьменных гісторыкаў, якія сваёй неабазнанасцю нават ганарацца і хваляцца, ёсць надпісы на кірыліцы: транслітараваныя на лацінку надпісы арыгінальныя кірылічныя не адмяняюць, а толькі дапаўняюць.
Тыя ж «незразумелыя» Барысенку знакі афіцыйна прынятай у Беларусі транслітарацыі большасці іншаземцаў якраз вельмі добра зразумелыя, бо
яны ёсць у многіх еўрапейскіх мовах. У тым ліку і тых, якія дзяржаўныя ў краінах, з якімі Беларусь мяжуе (Літва, Латвія, Польшча), і для грамадзян якіх з мэтай заахвочвання іх прыезду ў Беларусь у аднабаковым парадку адкрыты бязвізавы рэжым.
Не кажучы ўжо пра тое, што падзел беларусаў на «ўсходніх», «заходніх» і якіх бы то яшчэ з іх такім выразным культурным размежаваннем выглядае дзіўна на фоне таго, што тыя ўлады, у падтрымку якіх горача выступаюць людзі кшталту Барысенкі, пастаянна прасоўваюць тэзіс пра «народнае адзінства». Аж да таго, што заснавалі дзяржаўнае свята з такой назвай, абвясцілі мінулы 2021 год «Годам народнага адзінства» і збіраюцца неўзабаве нават паставіць гэтаму «адзінству» помнік.
Увогуле, калі кіравацца логікай спадара Барысенкі, то ў такім выпадку трэба выступаць і супраць таго, што дзе-нідзе ў Беларусі — напрыклад, у Нацыянальным аэрапорце «Мінск» — надпісы дублююцца па-кітайску, бо кітайскія іерогліфы дакладна зразумелыя толькі адзінкавым беларусам. Але муляе Барысенку чамусьці толькі лацінка. Ды і не яму аднаму.
«Наша Нiва» — крыніца якаснай інфармацыі і бастыён беларушчыны
ПАДТРЫМАЦЬ «НН»Чытайце таксама:
«Я хачу бачыць рускую мову, а не пшэцкую лацінку». Бухгалтарка з райцэнтра змагаецца супраць беларускай лацінкі
Як правільна пісаць беларускай лацінкай?
