Днямі Фадзееў наведаў Мінск і пасля паездкі напісаў пост у тым жа інстаграме, дзе рассыпаўся дыфірамбамі перад тым самым Лукашэнкам, якога так кляйміў у 2020-м. Прытым аргументацыя не сказаць каб арыгінальная, прадзюсар апелюе да добра «пранафталіненага» вобраза «бацькі-захавальніка», які ў амаль нязменным выглядзе эксплуатуюць ужо хутка як 30 гадоў:
«Гуляючы па вуліцах, заходзячы ў вашы крамы і маленькія кавярні, я здзівіўся таму, што Бацьку ўдалося захаваць абсалютна ўсё, што было гонарам савецкага часу — і лёгкую прамысловасць, і сельскую гаспадарку, заводы. У нас у Расіі, на жаль, многае зберагчы не ўдалося. Многае разбурана, многае разрабавана».
Начыста забыцца пра тое, што пісаў раней, трэба думаць, Фадзеева прымусіла адчуванне праблем, з якімі сутыкнулася «славянскае адзінства», і маральныя арыенціры перад імперыялізмам адступаюць:
«Я шчаслівы, што ў выпадку з Расіяй і Беларуссю ўзяў верх здаровы сэнс і генетычная памяць: гістарычна мы ўсе — адной крыві. Дзякуй Богу, што нашы краіны сёння — гэта дзве сястры і адзін кулак».
А што той пост 2020 года? Тлумачэнне-самаапраўданне тут таксама банальнае: маўляў, мяне падставілі нядобразычліўцы.
«У сувязі з гэтым я вельмі шкадую аб адной гісторыі з 2020-га. У той неспакойны для Беларусі год у нас у офісе на пасадзе кантэнт-менеджара працаваў хлопец з Беларусі. Маючы доступ да маіх акаўнтаў, ён самавольна апублікаваў пост, які ніяк не адлюстроўваў маю пазіцыю па сітуацыі ў Беларусі. На жаль, я даведаўся пра гэта са званкоў СМІ, якія на мяне раптам пасыпаліся».
Два гады Фадзееў гэта трымаў у сабе і дзеліцца гэтай гісторыяй, як сцвярджае, упершыню. А супрацоўнік, «вядома ж, бясследна эміграваў у Польшчу, пакінуўшы мяне з кепскім паслясмакам».
Напрыканцы Фадзееў паведамляе пра свой намер адкрыць у Беларусі школу вакалу і рассыпаецца ў кампліментах беларусам і нават беларускай мове. Абяцаючы цяпер часта нашу краіну наведваць.
