«Рыбарь»: «Горка, прыкра»
«Як бы ні было сумна і крыўдна, на жаль, адыход з Херсона на левы бераг Дняпра стаў рэальнасцю», — піша расійскі тэлеграм-канал.
«У вачах насельніцтва гэта параза. Так, лакальная. Гэта страта тэрыторый, якія Расійская Федэрацыя прызнала сваімі. Хіба ад гэтага лягчэй?» — піша расійскі Z-канал.
«Рыбарь» называе некалькі прычын паражэння Расіі.
Першая з іх — у дакладах тых службовых асоб, якія, пачынаючы з 2020 года расказвалі пра тое, што ўсё выдатна і добра. Па словах расійскага канала, менавіта ў 2020 годзе Расія прыняла фундаментальнае рашэнне развязаць вайну.
Таксама «Рыбарь» крытыкуе «нікуды не вартых камандзіраў» і «палітыкаў-лізаблюдаў», не называючы канкрэтных імёнаў і не крытыкуючы вышэйшае ваеннае кіраўніцтва, як і само рашэнне пра абсурдную вайну.
«Горка. Прыкра. Калі цяпер яшчэ і падпішам мір з Украінай (а на перамовы нам ужо двое сутак намякаюць у МЗС Расіі) — што ж, гэта будзе смачны плявок патрыятычнай, ядзернай праслойцы расійскага грамадства», — гаворыцца ў канале.
«Военный осведомитель»: «Сукупнасць дапушчаных катастрафічных памылак, гадамі і месяцамі невырашальных праблем»
«Неўзабаве ўвечары вы будзеце чуць мноства апраўданняў і гісторый пра тое, што так будзе толькі лепш. Не будзе. Некаторыя ўжо цяпер заяўляюць, што вынік здачы Херсона — гэта палітычныя гульні і чарговы жэст добрай волі. Аднак гэта таксама не зусім так. Вынікам таго, што адбываецца, з'яўляюцца месяцы планамерных памылковых рашэнняў і памылак, якія снежным камяком прывялі нас сюды, а ўжо потым усё астатняе», — гаворыць ваенны канал.
За месяцы баёў на херсонскім напрамку правабярэжная групоўка расійскіх войскаў страціла свае асноўныя шляхі падвозу забеспячэння і боепрыпасаў, а падраздзяленні аказаліся далёкія ад сваёй штатнай колькасці, гаворыць канал.
«Тое, што адбываецца, з'яўляецца сукупнасцю дапушчаных катастрафічных памылак, гадамі і месяцамі невырашальных праблем і адсутнасцю неабходных сродкаў. У выпадку выхаду праціўніка да Дняпра пад пагрозай удараў апынецца ўжо паўночная частка Крыма, а ў перспектыве атрымання новых сродкаў ад НАТА — увесь паўвостраў, аэрадромы і база Чарнаморскага флоту», — малюе апакаліптычную карцінку канал.
RUSVARG: «Усё не проста так»
«Тое, што зараз адбываецца, я адмаўляюся каментаваць і агучваць. Камандаванне лепш ведае. У любым выпадку гэта толькі пачатак, далей цікавей.
Магчыма, падкрэсліваю, далейшыя падзеі, якія цяпер адбываюцца, нясуць у сабе стратэгічны характар. Яшчэ раз паўтару, што мы дагэтуль нічога не ведаем пра планы. Таму ўстрымайцеся ад гучных заяў, пакуль не наступіць «гадзіна Б».
Пра гэта мы даведаемся пазней.
Не закідваць шапкамі пацаноў! Усё было, ёсць і будзе не проста так.
Перамажы страх — пераможаш смерць!» — піша расійскі канал RUSVARG.
АРХАНГЕЛ СПЕЦНАЗА Z: «Гэта хітры план»
«Наконт Херсона. Усе так чакаюць нашага меркавання, каментары выбухаюць. Наша меркаванне: мы верым, што гэта ўсё не проста так, і гэта хітры план.
Наша падраздзяленне адышло, усё добра, мы гатовыя трымаць абарону. На жаль, жудасныя навіны і дрэнныя, мы ў гэтым не вінаватыя», — гаворыцца ў канале.
Wargonzo: «Чорная старонка ў гісторыі рускай арміі»
«Горад мы пакінем — як бы ні было балюча пра гэта цяпер пісаць. Матывы наступныя.
Калі казаць простай мовай — голымі рукамі Херсон не ўтрымаць. Туды можна пасылаць мабілізантаў эшалон за эшалонам, але праблему таго ж снараднага голаду гэтым не вырашыць (тады як суперніку актыўна дапамагае з гэтым пытаннем увесь блок НАТА, уключаючы «нейтральную» Турцыю, апушчаную Еўропу і, вядома ж, туманны Альбіён разам з Амерыкай). А ўтупую затыкаць прарэхі ў забеспячэнні целамі рускіх мужыкоў ні адзін камандзір цвярозага розуму не гатовы.
Для працягу адэкватных цяперашнім выклікам баявых дзеянняў на гэтым кірунку — неабходна перш за ўсё выйсці на бар'ерны рубеж. Так лічаць вайскоўцы. Думаю, у іх ёсць падставы так меркаваць, і наўрад ці іх ацэнкі матываваныя жаданнем навесіць новыя медалькі і зоркі на мундзіры. За адыход з гарадоў ордэнаў не даюць. Суравікіну гэта добра вядома, і яго ацэнкі наўрад ці прадыктаваныя ганарыстасцю або некампетэнтнасцю. Яму дасталася тая спадчына, якая дасталася. Ілюзій ніхто не меў. Цуду не адбылося.
Ці быў у нас выбар? Баюся — мы самі сабе яго не пакінулі. Шмат у чым з-за той логікі, у якой ваявалі ўсе папярэднія месяцы. Трэба мець мужнасць і смеласць гэта прызнаць і перабудавацца. Сумесна з ваенна-прамысловым комплексам аднавіць баяздольнасць арміі, назапасіць сілы і рэсурсы. І, вядома, пакараць тых, хто вінаваты ў іх сённяшнім дэфіцыце. Разабрацца, дзе мела месца непасрэдная здрада. А дзе злачынная халатнасць. Аператыўную паўзу, якая рана ці позна, вядома, узнікне, неабходна будзе выкарыстоўваць максімальна эфектыўна. Так, гэта чорная старонка ў гісторыі рускай арміі. Рускай Дзяржавы. Трагічная старонка. Але шмат у чым менавіта ад нас з вамі будзе залежаць тое, з чаго і як мы пачнём наступную», — гаворыцца ў паведамленні канала.
Захар Прылепін: «Што мы збіраемся рабіць далей?»
«Вывезлі помнікі і здымаюць сцягі. Пытанне цяпер не ў тым, ці перажывём мы, калі Херсон здадуць (сёння краіна прыме і гэта), і не ў тым свяце, якое пачнецца ва Украіне (скакаць будуць так, што зямлю праломяць пад Кіевам).
Пытанне ў тым, што мы збіраемся рабіць далей. Жывыя, паўтараем, перажывуць. Для іх арганізуюць правільную падачу.
Хвалюе, як на нас у выніку паглядзяць мёртвыя, якімі вачыма.
Павінен быць у самай сакрэтнай папцы херсонскі пераможны план. Які прадугледжвае не толькі цяжкія рашэнні на пэўным этапе, але і наступны выхад з гэтага піке. Павінен быць», — наракае расійскі пісьменнік Захар Прылепін.
Аляксандр Коц: «У мяне няма добрых навін»
«Па Херсоне. У мяне няма добрых навін. Іх, пагадзіцеся, наогул няшмат на любым кірунку. Чакаем афіцыйных паведамленняў», — у некалькіх словах апісаў сітуацыю ваенны карэспандэнт.
Яўген Прыгожын: Суравікін зрабіў правільна
«Ні я, ні ПВК «Вагнер» Херсон не здавалі. Безумоўна, гэта не пераможны крок у гэтай вайне, але важна не аганізаваць, не біцца ў параноі, а зрабіць высновы і працу над памылкамі. А пасля гэтага зразумець, хто мае рацыю, хто вінаваты, і ў чым сутнасць праблемы. Суравікін павінен вывесці войскі і выратаваць тысячу салдат, якія знаходзяцца фактычна ў акружэнні на тэрыторыі праціўніка, што цалкам адрэзаная ад шляхоў забеспячэння. Хто і навошта даваў указанне займаць гэтую пазіцыю — гэта ўжо іншае пытанне.
Рашэнне, прынятае Суравікіным, няпростае, але ён зрабіў як мужчына, які не баіцца адказнасці. Зрабіў гэта арганізавана, без страху ўзяўшы на сябе ўсю паўнату адказнасці за рашэнні. Хачу падкрэсліць, што аперацыя па вывадзе войскаў заўсёды вельмі складаная. Павярнуўшыся да суперніка спінай, немагчыма пакідаць пазіцыі. Вывад войскаў з мінімальнымі стратамі — найвялікшае дасягненне, якое трэба будзе зрабіць Суравікіну, яно не робіць гонару рускай зброі, але падкрэслівае асабістыя якасці палкаводца.
Калі Суравікін быў прызначаны на гэтую пасаду, ён выдатна разумеў, што адбудзецца ў кастрычніку-лістападзе, і выдатна ведае, якія крокі будуць у будучыні», — заявіў «кухар Пуціна» і кіраўнік ПВК «Вагнер» Яўген Прыгожын.
Маргарыта Сіманьян: «Няўжо так было б лепей?»
«Пакуль армія цэлая, ёсць надзея з гонарам скончыць вайну. Са стратай арміі не толькі Масква — уся Расія будзе страчаная».
Кутузаў.
Замяніце слова «Масква» на слова «Херсон». Магчыма, стане больш зразумела.
Я дакладна ведаю, што ні для кога гэтае рашэнне не было лёгкім. Ні для тых, хто яго прымаў, ні для тых, хто разумеў, што так будзе, і ўсё роўна маліўся, каб так не было.
Таму што альтэрнатыва адна — пакласці ў голым стэпе групоўку, закідаць целамі мобікаў і адкрыць дарогу на Крым.
Няўжо так было б лепш?» — піша прапагандыстка Маргарыта Сіманьян.
Маркаў: «Найбуйнейшае геапалітычнае паражэнне Расіі»
«Здача Херсона — гэта найбуйнейшае геапалітычнае паражэнне Расіі з моманту распаду СССР. Палітычныя наступствы гэтага вялізнага паражэння будуць рэальна вялікімі. Галоўная прычына гэтай паразы — адмова ад рэальнай вайны і катастрафічнае спазненне ў прыняцці неабходных рашэнняў», — заявіў расійскі палітык і палітычны каментатар Сяргей Маркаў.
ДОЛГАРЕVА: «Не магу прыняць»
«Не магу прыняць тое, што пішуць мне з Херсона. Не магу.
Здача Херсона — гэта будзе здрада. Самая страшная здрада гэтай вайны», — піша Ганна Долгарава, ваенная карэспандэнтка і публіцыстка.
